Αθήνα
Αν ζούσαμε κάμποσες δεκαετίες πίσω, θα προτείναμε αυτό το ελληνικό κομμάτι ως τον ειδυλλιακό, ιδανικό τουριστικό προορισμό. Στο κάτω κάτω, δεν μπορείς ν΄ αριθμείς τις ομορφιές μιας χώρας και ν΄ αφήνεις απ΄ έξω την πρωτεύουσά της… Μετά τη μεταπολίτευση η Αθήνα, με τη μακραίωνη ιστορία της, η καρδιά της Μεσογείου, το σταυροδρόμι λαών και πολιτισμών, έγινε αγνώριστη. Απλωμένη στην πεδιάδα ανάμεσα στην Πάρνηθα, την Πεντέλη, τον Υμηττό, η πόλη του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη, του Σόλωνα, του Περικλή, της Ακρόπολης, της Πνύκας, της Αρχαίας Αγοράς, της γνώσης και του πολιτισμού, των Ρωμαίων, των Βυζαντινών, των Οθωμανών κι αργότερα, της νεώτερης Δημοκρατίας και του φιλελεύθερου πνεύματος, πήρε την άγουσα. Αυτή που προδιαγράφεται για τις πρωτεύουσες. Δέχτηκε κόσμο και ντουνιά απ΄ όλες τις γωνιές της χώρας και του πλανήτη, οικοδομήθηκε άναρχα, άρχισε να στριμώχνεται στο λεκανοπέδιο και «σκαρφάλωσε» τα βουνά. Η Αθήνα δεν ήταν πια η ίδια αλλά δεν θα μπορούσε να γίνει κι αλλιώς.
Βρισκόμενη σε αβανταδόρικη θέση (στο μέσον της χώρας –ως είθισται στις πρωτεύουσες παγκοσμίως- σε απόσταση αναπνοής από το κεντρικό της εμπορικό και τουριστικό λιμάνι κι έχοντας διατηρήσει ως θαυμαστή παρακαταθήκη τα έργα των προγόνων της) δε θα μπορούσε ν΄ ακολουθήσει διαφορετική πορεία από εκείνη της γρήγορης, ανεξέλεγκτης ανάπτυξης. Αυτό έκανε και μετατράπηκε σε αδηφάγα μεγαλούπολη. Και στο μεταξύ, μπορεί να έχασε τον χαρακτηρισμό «ειδυλλιακή» πόλη από το σύνολο των γεωγραφικών της ορίων, αλλά διατήρησε τις προϋποθέσεις, που οφείλει να τηρεί ένα «ιδανικός τουριστικός προορισμός».
Τα θαυμαστά της μνημεία, οι μεμονωμένες πια αλλά, ευτυχώς, αρκετές όμορφες γωνιές της και η αξιοζήλευτη υποδομή φιλοξενίας και του πιο απαιτητικού τουρίστα, είναι τα ατού της σύγχρονης Αθήνας. Ο αστικός τουρισμός είναι πια γεγονός κι αν περιδιαβείτε το κέντρο της πρωτεύουσας, είτε βρισκόμαστε σε καλοκαιρινή περίοδο, είτε στην καρδιά του χειμώνα, θα συναντήσετε πάμπολλους επισκέπτες απ΄ όλο τον κόσμο, να την εξερευνούν σπιθαμή προς σπιθαμή. Να περιεργάζονται το θαύμα του αρχαίου κόσμου, την Ακρόπολη, ν΄ ανηφορίζουν τις…εποχές στα Πλακιώτικα στενά, να «τρυπώνουν» με σεβασμό στο πάρκο του Ολυμπίου Δία, όπου κάποτε απλωνόταν η Ανδριανούπολη, ν΄ ακολουθούν την πορεία της Αρχαίας Αθήνας στα ερείπια της Αρχαίας Αγοράς, να παρακολουθούν με σεβασμό την αλλαγή φρουράς, στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, να θαυμάζουν τη Βουλή, το Ιλίου Μέλαθρον, την Εθνική Βιβλιοθήκη, το κτήριο της Ακαδημίας, να μπαινοβγαίνουν στα μουσεία…
Είναι πολλά τα μνημεία μας κι οι λόγοι για να έρθει κάποιος στην Αθήνα ακόμη περισσότεροι. Γιατί είναι η πόλη, που συνδυάζει το παρελθόν με το παρόν, το παραδοσιακό με το μοντέρνο, την ομορφιά με την ασχήμια, τη μελέτη με τη διασκέδαση, την κίνηση με τη στατικότητα. Είναι η πόλη με τις μεγαλύτερες αντιφάσεις κι ως εκ τούτου, παρουσιάζει τεράστιο ενδιαφέρον, ακόμη και για κείνους που δεν έχουν ανησυχίες…αρχαιολογικού τύπου.
Περιφέρεια
Πολλοί από τους οικισμούς, ιδίως στα Βόρεια και τα Νότια της πόλης, αποτελούσαν κάποτε αγαπημένους προορισμούς των ντόπιων εκδρομέων. Στις βόρειες περιοχές, πλησιάζοντας προς την Πάρνηθα και την Πεντέλη, και ξεκινώντας από την Αγία Παρασκευή και το Χαλάνδρι, «ανηφορίζοντας»¨προς την Κηφισιά, τη Βαρυμπόμπη και τη Δροσιά, την Εκάλη, την Πεντέλη, οι μεγαλοαστοί διατηρούσαν τα εξοχικά τους και τα επισκέπτονταν όταν ο καιρός «άνοιγε».
Οι δεκαετίες πέρασαν, τα αυτοκίνητα έγιναν περισσότερα από τους ανθρώπους, δρόμοι διανοίχτηκαν και αποστάσεις εκμηδενίστηκαν. Οι εξοχικές κατοικίες έγιναν μόνιμες, βίλες ξεπήδησαν στις άλλοτε, δύσβατες πλαγιές της Πάρνηθας και της Πεντέλης, τα εξοχικά οικογενειακά κεντράκια μετατράπηκαν σε in συνοικιακά ρεστοράν και τα πολύτιμα βουνά της Αττικής μπήκαν σε κίνδυνο… Είναι αυτό που λένε, «όπου υπάρχει άνθρωπος, υπάρχει και κίνδυνος».
Στον αντίποδα του Βορρά, ο παραλιακός νότος έγινε ακόμη πιο βάρβαρος. Εκτός από τις περιοχές που βρίσκονταν κοντύτερα στο κέντρο (Άλιμος, Βουλιαγμένη, Παλαιό Φάληρο, Γλυφάδα, Βούλα), ο Άγιος Κοσμάς, το Καβούρι, η Ανάβυσσος, η Βάρκιζα, το Λαγονήσι, το Σούνιο, που άλλοτε συγκέντρωναν λουόμενους του Σαββατοκύριακου, μετατράπηκαν σε πολύβουους συνοικισμούς με μόνιμους κατοίκους και σουλατσαδόρους της μιας μέρας. Είπαμε. Οι αποστάσεις εκμηδενίστηκαν. Κάτι αντίστοιχο, συνέβη και στους παραλιακούς συνοικισμούς της Ανατολικής Αττικής. Άγιοι Απόστολοι, Άγιος Ανδρέας, Κορωπί, Λαύριο, Βραβρώνα, Αρτέμιδα, Μαραθώνας, Μαρκόπουλο, Μάτι, Νέα Μάκρη, Πόρτο Ράφτη, Ραφήνα, που από τουριστικά θέρετρα στην πλειονότητά τους, μετατράπηκαν σε βάσεις Αθηναίων, που εργάζονται στο κέντρο και σε δήμους με πάσης φύσεως δραστηριότητα.
Στα δυτικά τέλος της Αθήνας, εκτός από την Ελευσίνα, το άλλοτε βιομηχανικό … προπύργιο της Αττικής, που έγινε μια πολυπληθής πόλη με τα όλα της, Αλεποχώρι, Βίλια, Κριεκούκι, Κινέτα, Μέγαρα, Νέα Πέραμος κι Πόρτο Γερμενό πολλώ απέχουν από αυτό που θυμούνται οι Αθηναίοι της γενιάς των παππούδων ή ακόμη και των γονιών μας.
Αλλά, τι να πεις; Αυτή είναι η μοίρα των πρωτευουσών όλου του κόσμου. Πόσο μάλλον, στις χώρες, που η περιφέρεια δεν στηρίζεται επαρκώς από τις κεντρικές εξουσίες και οι κάτοικοί της εξαναγκάζονται να κινηθούν προς το κέντρο, ελλείψει κινήτρων και πόρων επιβίωσης.
|
|
Πειραιάς
Να σκεφτεί κανείς πως η Πειραϊκή χερσόνησος, όπου είναι χτισμένη η πόλη, ήταν κάποτε ένα ξερονήσι στο μυχό του Σαρωνικού. Τελικά, οι προσχώσεις του ποταμού Κηφισού ένωσαν τη χερσόνησο με την Αθήνα.
Η ανάπτυξη της πόλης χρονολογείται από τότε που άρχισε ν΄ αναπτύσσεται και η Αθήνα. Από το δεύτερο μισό του 19ου αι. δηλαδή. Τα αίτια, λογικά. Τα ως εκείνη την ώρα ναυτικά κέντρα, η Ύδρα, οι Σπέτσες, το Γαλαξίδι άρχισαν να παρακμάζουν και η ανάγκη για επικοινωνία με τα νησιά του εσωτερικού και όχι μόνον, κατέστη περισσότερο απαραίτητη από κάθε άλλη εποχή. Έτσι, Υδραίοι, Σπετσιώτες, Γαλαξιδιώτες και άλλοι, μεταφέρθηκαν στον Πειραιά για να βρουν δουλειά. Με τη Μικρασιατική Καταστροφή, το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας, έγινε ο βασικός υποδοχέας προσφύγων απ΄ την απέναντι πλευρά του Αιγαίου.
Η πόλη, όπως και κάθε άλλη παραλιακή πόλη, χτίσθηκε αρχικά αμφιθεατρικά με θέα στη θάλασσα κατά το μεγαλύτερο μέρος της. Αργότερα, απλώθηκε άναρχα. Ο Πειραιάς σήμερα, είναι ίσως η μόνη παραλιακή πόλη, στην οποία δεν μπορείς να προσανατολιστείς εύκολα. Αυτό ασφαλώς, δεν σημαίνει ότι δεν έχει τις ομορφιές της και τα αρχαία μνημεία της. Και μόνο την Καστέλα να επισκεφθεί κανείς, φτάνει. Η αμφιθεατρική δόμηση στο λόφο, η οπτική πρόσβαση στη θάλασσα απ΄ όλα τα σπίτια, έχει μετατρέψει την Καστέλα σε μία από τις πιο ακριβές περιοχές ολόκληρου του λεκανοπεδίου.
Πού θα μείνω – Τι θα φάω
Είναι η μόνη ίσως περιφέρεια της Ελλάδας για την οποία αυτές οι πληροφορίες είναι περιττές. Μια πρωτεύουσα όπως η Αθήνα, θα προσφέρει τα πάντα σε σίτιση και στέγαση. Η κουζίνα είναι πολυεθνική και τα ξενοδοχεία αναρίθμητα. Εμείς απλώς, θα προτείνουμε κάτι για αρχή και να υπόλοιπα θα τ΄ ανακαλύψετε μόνοι σας.
Στο κέντρο της Αθήνας θα φάτε καλά και παραδοσιακά στο «Ιντεάλ» χαμηλά στην Πανεπιστημίου και στο «Αθηναϊκό» στη Θεμιστοκλέους. Στον Πειραιά, αν σας αρέσουν οι φρέσκες τηγανιτές γαρίδες, προτιμήστε τη Μαργαρώ, δίπλα στη Σχολή Ναυτικών Δοκίμων.
Όλα τα υπόλοιπα θα τ΄ ανακαλύψετε μόνοι. Κι έχετε πολλά ν΄ ανακαλύψετε…
|
