Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Vicky Safra
Η πλουσιότερη Ελληνίδα στον κόσμο, με περιουσία 20,4 δισ. δολ.,που
είναι άγνωστη στη χώρα μας



Ζυρίχη.-

Στην Ελβετία, το κορυφαίο από πλευράς σταθερότητας και αξιοπιστίας
χρηματοπιστωτικό κέντρο του πλανήτη, που διαχειρίζεται περιουσιακά
στοιχεία ύψους 2,3 τρισ. δολαρίων, επισκιάζοντας τις ΗΠΑ και τη
Βρετανία, το επίκεντρο του ενδιαφέροντος στις συζητήσεις  ανάμεσα
στους τραπεζικούς και επενδυτικούς κύκλους, περιστρέφεται γύρω από τα
σενάρια αλλαγής ιδιοκτησίας τής EFG International.
Μιας πανίσχυρης τράπεζας με έδρα τη Ζυρίχη, συμφερόντων του Ελληνα
κορυφαίου επιχειρηματία Σπύρου Λάτση, ο οποίος είναι μεγαλομέτοχός της
κατέχοντας το 45,4% μέσω της EFG (European Financial Group) Bank, μιας
αμιγώς ελβετικής τράπεζας που είναι υπό τον πλήρη έλεγχό του.
Πρόσφατα τα σενάρια έφερναν μια άλλη ελβετική, επίσης πολύ ισχυρή
τράπεζα, την Julius Baer, προ των πυλών της εξαγοράς της EFG, κάτι που
θα οδηγούσε στη δημιουργία ενός χρηματοπιστωτικού κολοσσού με assets
πάνω από 600 δισ. δολάρια και ιδιαίτερη επιρροή στο private banking.
Αλλά το deal τελικά δεν ευοδώθηκε.
Τελευταία, όμως, τα σενάρια αναζωπυρώθηκαν. Αυτή τη φορά το ενδιαφέρον
για την EFG International εκδηλώνεται από την J. Safra Sarasin.
Ιδιοκτησίας τής οικογένειας Σάφρα, στο τιμόνι της οποίας βρίσκεται μία
Ελληνίδα. Η Βίκυ Σάφρα, η πλουσιότερη Ελληνίδα στον κόσμο, καθώς η
οικογενειακή της περιουσία υπερβαίνει σήμερα τα 20,4 δισ. δολάρια, και
η οποία είναι στο Νο 94 τηή λίστας Forbes.
Μια γυναίκα που γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη αλλά βρέθηκε με την
οικογένειά της ως μετανάστρια στη Βραζιλία από τη δεκαετία του 1950
και έκτοτε δεν κοίταξε πίσω ξανά. Διατήρησε, όμως, την ελληνική
υπηκοότητα μαζί με τη βραζιλιάνικη, υπερηφανεύεται για την ελληνική
καταγωγή της, δεν έχει ξεχάσει τη μητρική της γλώσσα, επισκέπτεται την
Ελλάδα συχνά, ενώ τον περισσότερο χρόνο της τον ζει πλέον στην
Ελβετία.
Ποια είναι, όμως, αυτή η σπουδαία γυναίκα με ελληνικές ρίζες και
ταυτότητα, αλλά σχεδόν άγνωστη στην Ελλάδα, που κινεί τα νήματα, μαζί
με τα παιδιά της, ενός παγκόσμιου κολοσσού, με πλείστες δραστηριότητες
σε σειρά επιχειρηματικών κλάδων και τομέων, πρωτίστως, όμως, στην
τραπεζική;
Τίποτε δεν φτάνει για να χωρέσει την περιγραφή τής διαδρομής της. Μια
διαδρομή που θυμίζει τη «Μοντέρνα Σταχτοπούτα» που βρίσκει τον «καλό»
της μόλις στα 17 της. Τον Τζόζεφ Σάφρα, ο οποίος έμελλε μετέπειτα να
αναδειχθεί σε έναν από τους κορυφαίους τραπεζίτες του κόσμου σε έναν
ακόμα άγνωστο και στους δύο τόπο, το Σάο Πάολο, όπου ζουν μαζί για τα
επόμενα 50 χρόνια.
Θα μπορούσε να θυμίζει και αμερικανική σαπουνόπερα, με οικογενειακές,
ακόμα και σφοδρές ενίοτε συγκρούσεις, ίντριγκες και περιπέτειες, αλλά
να συμβαίνουν στην πραγματική ζωή.
Μια ζωή γεμάτη δράση, μπίζνες δισεκατομμυρίων, για πολλά χρόνια
σκαμπανεβάσματα, αλλά πλέον σταθερά στον δρόμο προς νέες κορυφές,
απίστευτο πλούτο και ονειρικές επενδύσεις σε ακίνητα ανά τον κόσμο.
Οπως και πλούσιο και μάλιστα διόλου θορυβώδες κοινωνικό και
φιλανθρωπικό έργο.
Πολλοί την αποκαλούν «θηλυκό Ωνάση». Ισως λόγω τής μετανάστευσης και
των δύο στη Νότιο Αμερική, ίσως εξαιτίας τής κορυφής τού πλούτου την
οποία «πάτησαν». Είναι όμως, λανθασμένη η εξομοίωση. Ο Ωνάσης ήταν ο
ορισμός τού αυτοδημιούργητου. Η Βίκυ Σάφρα κληρονόμησε μια τραπεζική
αυτοκρατορία, με το ύψος των περιουσιακών στοιχείων που διαχειριζόταν
τότε να εκτιμάται στα 90 δισ., την οποία διοικεί πανάξια, όμως δεν τη
δημιούργησε η ίδια, αλλά ο σύζυγός της. Με τη δική της πολύτιμη
βοήθεια και στήριξη, αλλά εκείνος ήταν ο πρωτοστάτης και δημιουργός
και αυτή η ικανότατη σύζυγος και εκ των πραγμάτων, μαζί με τα παιδιά
της, άξια κληρονόμος του.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία