|
| | | |
Έλληνας που ζει στο Λονδίνο παρασκευάζει τυλιχτό με γύρο... 4 κιλά και
τρελαίνει τους Βρετανούς
Λονδίνο.-
Μετανάστευσε από την Κεφαλονιά στο Λονδίνο πριν από επτά χρόνια,
αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον. Παρά τις δυσκολίες κατάφερε να
δημιουργήσει τη δική του επιχείρηση, ένα σουβλατζίδικο/γυράδικο και σε
μικρό χρονικό διάστημα, κέρδισε με τις γεύσεις του και το ελληνικό
ταπεραμέντο του, τους Βρετανούς. Ο Ηλίας Γεωργάτος παρασκευάζει γύρους
σάντουιτς, που όχι μόνο έχουν αυθεντική ελληνική γεύση, αλλά ζυγίζουν
μέχρι και τέσσερα κιλά, σπάζοντας όλα τα ρεκόρ και προκαλώντας το
ενδιαφέρον των πελάτων του.
«Έφυγα από την Ελλάδα το 2018, ενώ βρισκόταν σε βαθιά οικονομική
κρίση. Πριν από 3,5 χρόνια, αποφάσισα να ανοίξω τον "Pittagoras", το
όνομα είναι ένα έξυπνο λογοπαίγνιο που προσελκύει το ενδιαφέρον. Δεν
είναι όμως το μόνο που προσελκύει τους πελάτες μας. Πρόσφατα,
προσθέσαμε στο μενού μας έναν "γίγας γύρο" 4 κιλών ως πρόκληση. Όποιος
μπορέσει να τον φάει μέσα σε 15 λεπτά, τον απολαμβάνει δωρεάν.
Διαφορετικά, κοστίζει 50 λίρες. Ανέβασα μάλιστα την πρόκληση στο
TikTok και το Instagram, και έχει γίνει χαμός! Ο κόσμος ενθουσιάστηκε,
και είμαι ευγνώμων για τη θερμή υποδοχή που μας δίνουν συνεχώς»,
εξηγεί ο Ηλίας Γεωργάτος και επισημαίνει πως, «από την πρώτη στιγμή,
οι Άγγλοι αγκάλιασαν τόσο εμάς όσο και το φαγητό μας. Όλα αυτά τα
χρόνια, δεν έχω βιώσει ούτε μία στιγμή ρατσισμού. Αντιθέτως, πολλοί
πελάτες μας, που έχουν επισκεφθεί την Ελλάδα, μας λένε ότι ο γύρος
μας, τους θυμίζει τις καλύτερες διακοπές τους».
Η οικογένειά του κ. Γεωργάτου κατάγεται από την Κεφαλονιά, όπου πέρασε
σχεδόν όλη του τη ζωή. «Ο πατέρας μου διατηρεί ένα σουβλατζίδικο στο
Ληξούρι, ενώ ο παππούς μου ήταν ο πρώτος που έφερε το
σουβλάκι/καλαμάκι στο νησί το 1956. Στη συνέχεια, ο πατέρας μου
ανέλαβε την επιχείρηση και, με το επιχειρηματικό του δαιμόνιο,
δημιούργησε τα σουβλατζίδικα "Τσιλίκος". Το όνομά μας είναι πολύ
γνωστό στην Κεφαλονιά», λέει με περηφάνια και διευκρινίζει πως, «όταν
πρωτοήρθα στο Λονδίνο, μετά από τόσα χρόνια μέσα στα μαγαζιά του
πατέρα μου, είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ ξανά με τη συγκεκριμένη
δουλειά. Παρ' όλα αυτά, η αγάπη μου για τον γύρο και το σουβλάκι αυτό
ήταν βαθιά ριζωμένη μέσα μου. Έτσι, πριν από 3,5 χρόνια, αποφάσισα να
ανοίξω τη δική μου επιχείρηση. Σήμερα, λειτουργούμε ήδη δύο
καταστήματα και ετοιμαζόμαστε να ανοίξουμε άλλα δύο μέσα στις επόμενες
εβδομάδες. Το ένα θα βρίσκεται στο Canary Wharf, στο οικονομικό κέντρο
του Λονδίνου, εκεί που είναι οι ουρανοξύστες, και το άλλο στο London
Fields, κοντά σε ένα πανέμορφο πάρκο».
Αναφερόμενος στην οικογένεια του ο Ηλίας Γεωργάτος, σημειώνει πως,
«είναι αναπόσπαστο κομμάτι αυτής της διαδρομής. Ο γιος μου, έξι ετών,
λατρεύει τον γύρο και έρχεται κάθε εβδομάδα στο μαγαζί για να
απολαύσει το αγαπημένο του φαγητό. Η κόρη μου προτιμά το σουβλάκι
κοτόπουλο, ενώ εγώ και η σύζυγός μου, η Ελένη, φροντίζουμε να
μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με αγάπη για την πατρίδα και τις παραδόσεις
μας. Η Ελλάδα είναι κομμάτι της ζωής μας και μέσω του φαγητού μας,
προσπαθούμε να μεταφέρουμε τη μαγεία της και στους πελάτες μας. Πριν
από λίγους μήνες, πρότεινα στο σχολείο του γιου μου να προσφέρω γύρο
και σουβλάκια για τη γιορτή κουλτούρας που διοργάνωναν. Όχι μόνο
αποδέχτηκαν την πρόταση, αλλά με χαρά έφτιαξα τυλιχτά με γύρο για
όλους τους μαθητές και τους μίλησα για την ελληνική κουλτούρα και τη
γαστρονομία μας. Ήταν μια μοναδική εμπειρία».
Όπως ο ίδιος επισημαίνει, «τα τελευταία χρόνια, με την αύξηση της
ελληνικής κοινότητας στο Λονδίνο, έχουν δημιουργηθεί πολλές επιλογές
για αυθεντική ελληνική κουζίνα. Συνεργαζόμαστε με εξαιρετικούς
προμηθευτές, που μας παρέχουν αυθεντικά ελληνικά προϊόντα και μπορούμε
να προσφέρουμε στους πελάτες μας μια γνήσια ελληνική γαστρονομική
εμπειρία.
ΑΠΕ ΜΠΕ
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|