 |
|  |  |  | 
ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΟΣΤΕΚΟΓΛΟΥ
Ο πρώτος (Oμογενής απο την Αυστραλία) Έλληνας προπονητής που κατέκτησε
το Europa League
Λονδίνο.-
Ιστορία έγραψε ο Άγγελος Ποστέκογλου, αφού η ομάδα του,η Τότεναμ
,επικράτησε 1-0 τής Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στον πρόσφατο τελικό τού
«Σαν Μαμές» και κατέκτησε το φετινό Europa League.
Με τον τίτλο αυτό ο Άγγελος Ποστέκογλου έγινε ο πρώτος Έλληνας
προπονητής στην ιστορία που πανηγυρίζει ευρωπαϊκό τίτλο στο
ποδόσφαιρο, ενώ παράλληλα συνέχισε το σερί του, με τρόπαιο σε 2η σεζόν
του σε πάγκο ομάδων.
Ποιος είναι ο Άγγελος Ποστέκογλου
Γεννήθηκε στις 27 Αυγούστου τού 1965 στην Αθήνα και συγκεκριμένα στη
Νέα Φιλαδέλφεια και μετανάστευσε οικογενειακώς στην Αυστραλία σε
ηλικία 5 ετών.
Σε αυτή την ηλικία φωτογραφήθηκε κρατώντας τον αριθμό «24» ως
μετανάστης στο στήθος του, κατά την άφιξη του στην χώρα της Ωκεανίας.
Όπως και το υπόλοιπο κύμα προσφύγων που κατέφθανε εκεί, έτσι και ο
νεαρός κουβαλούσε μία μπάλα μαζί του. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούσε
να προσαρμοστεί στην νέα του πραγματικότητα, παίζοντας ποδόσφαιρο σε
ένα έθνος που δεν είχε αρκετές επαφές με το συγκεκριμένο άθλημα.
Σαν ποδοσφαιριστής αγωνίστηκε ως αμυντικός από το 1984 μέχρι το 1993
στη Σάουθ Μέλμπουρν, έχοντας 193 συμμετοχές στο αυστραλιανό πρωτάθλημα
και κατακτώντας δυο πρωταθλήματα το 1984 και το 1991. Παράλληλα
διετέλεσε αρχηγός της ομάδας.
Επίσης αγωνίστηκε από το 1986 μέχρι το 1988 τέσσερις φορές με την
Εθνική Αυστραλίας, σε διπλές φιλικές αναμετρήσεις με την Τσεχοσλοβακία
και τη Νέα Ζηλανδία. Αργότερα ως προπονητής της Σάουθ Μέλμπουρν από το
1996 μέχρι το 2000 κατέκτησε δυο Πρωταθλήματα Αυστραλίας (1998 και
1999) και το Πρωτάθλημα Ωκεανίας, συμμετέχοντας έτσι το 2000 στο
Παγκόσμιο Κύπελλο Συλλόγων που διεξήχθη στη Βραζιλία. Έπειτα ανέλαβε
για επτά χρόνια (2000-2007) την Εθνική Ελπίδων της Αυστραλίας.
Αργότερα εργαζόταν στο τηλεοπτικό κανάλι Fox Sports και ήταν σύμβουλος
στην Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία της Βικτώρια.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|