«Δύο χρόνια σιωπή από το υπουργείο Πολιτισμού και ο κύβος ερρίφθη»
δήλωσε ο ιδρυτής του Απλού Θεάτρου και σκηνοθέτης Αντώνης
Αντύπας που -ως ένα ακόμα "θύμα" της οικονομικής κρίσης που πλήττει
και τον χώρο του πολιτισμού- ανακοίνωσε τους
τίτλους τέλους μετά από 22 χρόνια, για το μικρό θέατρο της Χαριλάου
Τρικούπη, στην Καλλιθέα.

Κλασικά και σύγχρονα έργα, άπαιχτα ελληνικά και μια πλειάδα
σημαντικών Ελλήνων ηθοποιών πέρασαν από το θέατρο του Αντώνη Αντύπα
που, απηυδισμένος από την απαξίωση της πολιτείας για τον πολιτισμό,
σχολίασε «δεν πάει άλλο».

«Δεν μπορούσα να αφήσω απλήρωτους τους εργαζόμενους», εξήγησε ο
Αντώνης Αντύπας και αποφάσισε να αναστείλει την λειτουργία του θεάτρου
μέχρι νεωτέρας.

Ο ιδρυτής του Απλού αποφάσισε για τον Μάρτιο και Απρίλιο, να
παραχωρήσει τον πάνω χώρο του θεάτρου και τη Νέα Σκηνή, σε δύο
νεανικές θεατρικές ομάδες.

«Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατο», δηλώνουν ιδρυτές και
σκηνοθέτες μικρών θεατρικών σκηνών που πέρυσι δέχθηκαν αναγκαστικά να
μην επιχορηγηθούν, παρότι το είχαν υπολογίσει στον σχεδιασμό των
παραγωγών τους.

Η θεατρική περίοδος έκλεισε αφήνοντας πίσω της τεράστια χρέη και
το υπουργείο υποσχέθηκε πως με το νέο σύστημα του Μητρώου, η
διαδικασία χρηματοδότησης θα γινόταν με μια σειρά. Τον περασμένο
Σεπτέμβριο, οι θεατρικές σκηνές επρόκειτο να λάβουν την πρώτη δόση της
σεζόν, αλλά μέχρι σήμερα δεν έχει δοθεί ούτε προκαταβολή της δόσης.

Να σημειωθεί ότι, πριν από εννέα μήνες, είχε βάλει λουκέτο και το
ιστορικό Αμφιθέατρο του Σπύρου Ευαγγελάτου και πριν δυο περίπου χρόνια
το Ανοιχτό Θέατρο του Γιώργου Μιχαηλίδη.

Ανήσυχος ο θεατρικός κόσμος εκφράζει την αγανάκτησή του για το
«κλείσιμο του Απλού θεάτρου» και ταυτόχρονα τον φόβο του, ότι
κινδυνεύουν και άλλες σκηνές ρεπερτορίου. Πολλά ήταν τα σχόλια
συμπαράστασης και διαμαρτυρίας καλλιτεχνών, αλλά και απλών πολιτών στη
σελίδα του θεάτρου στο facebook, με το που αναρτήθηκε η ανακοίνωση της
αναστολής της λειτουργίας του.

Η σκηνοθέτης Νικαίτη Κοντούρη έγραψε:«Δεν θα ντραπεί κανένας τους,
εμείς που τ΄αγαπήσαμε μόνο θα το νοσταλγούμε. Και μετά; Ποιό θέατρο
ακολουθεί; Ποιοί καλλιτέχνες θα ρημάξουν;»

«Αντώνη, Ελένη παιδιά!!! Τώρα δεν πρέπει να κλείσουμε. Πρέπει όλοι
μας οι συνεργάτες να δουλέψουν αμισθί με ό,τι μπορεί να μοιραστείτε
απο τις παραστασεις. Να ορμήσετε !!! Να κάνει βραδιές η Ελένη με το
πιάνο της στο θέατρο, να διαβάζετε έργα με φτηνό εισιτήριο, χωρίς
κοστούμια, χωρίς σκηνικά. Αντέχουμε... Τώρα θέλει δύναμη», έγραψε ο
συνθέτης Σταμάτης Κραουνάκης.

«Το τελευταίο καταφύγιο του ανθρώπου είναι το όνειρο, όλα μπορούν
να μας τα πάρουν, το όνειρο ποτέ. Αντώνη, είμαστε δίπλα σου», σχολίασε
ο ηθοποιός Γιάννης Καρατζογιάννης.

Αλλά και πολλοί χρήστες του facebook δεν έμειναν ασυγκίνητοι: «Δεν
μπορώ να το πιστέψω...Όπου μπορεί να ακουμπήσει η ψυχή μας, μας τα
σκοτώνουν ένα ένα!», «Κλείνουν τα θέατρα και μας μένουν οι άθλιοι
υποκριτές της πολιτικής σκηνής...», «Λυπάμαι πάρα πολύ ....Τι θα
απομείνει όρθιο σ΄αυτόν τον τόπο», «Κρίμα...Αλλο ένα μεγάλο θέατρο
κλείνει. Ας ευχηθούμε στο μέλλον, να επανέλθει!», «Σιγά-σιγά χάνονται
όλα όσα μας στήριζαν με την ποιότητά τους, αφήνοντάς μας πολιτιστικά
ορφανούς σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς.

«Χθες, ήταν το Αμφιθέατρο του Ευαγγελάτου, σήμερα το Απλό, αύριο
ποιος ξέρει τι άλλο.Εμείς τι κάνουμε για όλα αυτά;» αναρωτιέται ο
διαδικτυακός θεατρόφιλος...

Θεσσαλονίκη:Περίπου 70 τα θεατρικά σχήματα της πόλης

Στη Θεσσαλονίκη, πέραν των πέντε σκηνών του ΚΘΒΕ και της
«Πειραματικής σκηνής της Τέχνης» λειτουργούν, με τη μορφή ομάδας,
εταιρείας, θεατρικών εργαστηρίων, σχολών θεάτρου, περί τα 70 θεατρικά
σχήματα.

«Ακτίς Αελίου», «Πολιτεία Τεχνών Αυλαία», «Αλμα Κάλμα», «Νέο
Θέατρο», «Φλέμινγκ», «Παράθλαση», «Νέμεση», Θέατρο Ανδρέα Βουτσινά,
Πέμυς Ζούνη, «Εκτός των τειχών», «Averto», Θέατρο Σοφούλη, «Κέντρο
Θεατρικής Ερευνας Θεσσαλονίκης», «Ars Moriendi», «Angelus Novus»,
«Akazoo», «Playroom», «Αρκαδία», «Σύγχρονο Θέατρο Β. Διαμαντόπουλος»,
«Τρίτο στούντιο», «Χώρος», «Μαύρος Γάντζος», «Μικρή αυλαία», «Θεατρική
αναζήτηση», «Πανδαιμόνιο 7», «’νευ προηγουμένου» κ.ά..

Αυτοί είναι μερικοί μόνο από τους τίτλους των θεάτρων που καλούν,
με αφίσες και ανακοινώσεις, σε παραστάσεις τους, σε υπόγεια
πολυκατοικιών, πρώην πάρκινγκ, αίθουσες παλιών βιοτεχνιών, μεγάλα
διαμερίσματα σε ορόφους πολυκατοικιών στα στενά του κέντρου, ψηλά στην
’νω Πόλη και εσχάτως στο ιστορικό εμπορικό κέντρο, βόρεια των
Λαδάδικων, καθώς και πέριξ της πλατείας Εμπορίου, που μετατρέπουν σε
θεατρικές- μουσικές- χορευτικές σκηνές.

«Στην Αθήνα, αλλά και στη Θεσσαλονίκη, απʼ ό,τι με πληροφορούν
κάθε λουτροκαμπινές μετατρέπεται σε θεατρική σκηνή. Αλλά και το Θέατρο
Τέχνης το έλεγαν τότε "τρύπα"», έλεγε πρόσφατα, σε διάλεξή της στο
ΑΠΘ, η ηθοποιός Μάγια Λυμπεροπούλου.

Η πρώτη «έκρηξη» γέννησης θεατρικών ομάδων σημειώθηκε στη
Θεσσαλονίκη στα τέλη της δεκαετίας του ʽ80, με την ίδρυση και
περιστασιακή λειτουργία (με λιγοστές εξαιρέσεις που συνεχίζουν μέχρι
σήμερα) νέων θιάσων.

Το θέατρο μέχρι τότε εκπροσωπείτο στην πόλη από το ΚΘΒΕ και την
«παρα-κρατική» (όπως σαρκαστικά αυτοχαρακτηριζόταν Πειραματική Σκηνή
της «Τέχνης»). Ακολούθησε η ίδρυση, το 1996, των «Νέων Μορφών» του Γ.
Παρασκευόπουλου, που έκλεισε «εντυπωσιακά», οκτώ χρόνια αργότερα, με
το σκεπτικό πως «για να εξακολουθούμε να υπάρχουμε πρέπει να κάνουμε
παραχωρήσεις, είμαστε σχεδόν υποχρεωμένοι να μεταλλαχθούμε σε "θίασο",
το θεατρικό τοπίο της Θεσσαλονίκης βρίσκεται σε σύγχυση όσον αφορά το
σαφές και αναγνωρίσιμο στίγμα του κάθε θεατρικού χώρου και λόγου, οι
ηθοποιοί του έρχονται και φεύγουν, επειδή - κυρίως - "δει δη
χρημάτων"».

Την επόμενη πενταετία, η αμηχανία έδωσε τη σειρά της σε νέο
ενθουσιασμό και την ίδρυση των δεκάδων ομάδων από νέους στην
πλειονότητα τους καλλιτέχνες (αποφοίτους ή και τελειόφοιτους του
τμήματος θεάτρου του ΑΠΘ αλλά και της Δραματικής Σχολής του ΚΘΒΕ και
ορισμένων ιδιωτικών σχολών, καθώς και φοιτητές άλλων συναφών και μη
τμημάτων).

Από το τμήμα θεάτρου της σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ, αποφοιτούν
κάθε χρόνο (από το 1990 που ιδρύθηκε) περί τους 10-15 φοιτητές. Στην
παραγωγή βγαίνουν και προστίθενται άλλοι τόσοι, απόφοιτοι της
δραματικής σχολής του ΚΘΒΕ και ορισμένων ιδιωτικών σχολών εργαστηρίων
υποκριτικής. Από αυτούς, ποσοστό που ξεπερνά το 30% κατηφορίζει στην
Αθήνα, αναζητώντας στέγη στις καλλιτεχνικές του ανησυχίες αλλά και
«δουλειά».

Κάθε θεατρική ομάδα απασχολεί μόνιμα ή περιστασιακά περί τους 10
εργαζόμενους-δημιουργούς όλων των θεατρικών ειδικοτήτων.

Τον περασμένο Οκτώβριο έγινε μια πρώτη προσπάθεια συνεργασίας και
σκηνικής συνύπαρξης των θεατρικών ομάδων της Θεσσαλονίκης σε μια
θεατρική παράσταση που οργανώθηκε στο πλαίσιο των «Δημητρίων» (με
τίτλο «Απογραφή πληθυσμού») και φιλοξενήθηκε στο δημοτικό θέατρο
«’νετον».

Είναι το ίδιο θέατρο που σχεδιάζει και σήμερα η αντιδημαρχία
πολιτισμού να παραχωρήσει στις θεατρικές ομάδες της πόλης προκειμένου
να παρουσιάζουν, σε συνεργασία ή κατά μόνας, τις παραστάσεις τους. Η
τελική απόφαση αναμένεται τις επόμενες μέρες, αφού οι δεκάδες
θεατρικές ομάδες της πόλης συγκεντρωθούν και συστήσουν εταιρεία και
καταστατικό.