 |
|
|  |  |  |  Η Ελλάδα στο Μανχάταν
Νέα Υόρκη
Βόλτες στο Μανχάταν, στην καρδιά της Νέας Υόρκης. Τα φύλλα πέφτουν στο Central Park και στην 5η λεωφόρο οι επισκέπτες του Metropolitan Museum περπατούν πάνω σε ένα θαυμάσιο κιτρινοπράσινο χαλί. Οι βιτρίνες των καταστημάτων προετοιμάζουν από τώρα τον στολισμό για τις επικείμενες γιορτές. Η πόλη σε σχέση με την περσινή χρονιά έχει πάρει τα πάνω της, τα μεγάλα ξενοδοχεία ξαναβρίσκουν τη λάμψη τους, την πελατεία τους και τις ...ακριβές τιμές τους. Happenings παντού με την ευκαιρία εκθέσεων κάθε λογής και καλλιτεχνικών εκδηλώσεων.
Η Ελλάδα δεν λείπει από τον περίπατο στη μακρινή πολιτεία. Τη νοιώθει κανείς συχνά σε τυχαίες συναντήσεις και ολιγόλεπτες συνομιλίες.
Στο κέντρο του Μανχάταν, τμήμα του Broadway, έχει πεζοδρομηθεί. Έχουν στηθεί τραπεζοκαθίσματα. Κοσμοσυρροή. Χαιρετίζουμε δύο θαμώνες. Ο ένας είναι ομογενής, από χρόνια στην Νέα Υόρκη, ταξιτζής, ο άλλος είναι Ιταλός συνάδελφος του. Από τη Μεσόγειο και οι δύο, απολαμβάνουν τον καφέ τους στο πεζοδρόμιο. «Μετά το τιμόνι, ερχόμαστε εδώ. Μαθαίνω ότι και η Πανεπιστημίου θα πεζοδρομηθεί! Λέω να κάνω ένα ταξιδάκι στην πατρίδα, να πιω το καφεδάκι μου, γλυκό βραστό, μπροστά στην Ακαδημία».
Στη Νέα Υόρκη τη συναντά κανείς συχνά. Είναι η New York Public Library, που έχει πολλά υποκαταστήματα μέσα στην πόλη, πάνω από 80. Πλούσια σε θεματολογία και σε τόμους, η βιβλιοθήκη προσελκύει εκατομμύρια επισκέπτες. Αυτή τη φορά η Ελλάδα έρχεται μέσω μίας ομάδας κοριτσιών που ασχολούνται με τον χορό και θέλουν να κάνουν έρευνα για τους ελληνικούς δημοτικούς χορούς. Από την ομάδα, μία μόνον Ελληνίδα, οι άλλες τρεις είναι από την Αρμενία, την Ισπανία και την Βουλγαρία. «Ίσως να βρούμε κοινά σημεία από τους χορούς των τόπων μας», λένε καθώς προχωρούν στο research center της βιβλιοθήκης για σχετικές πληροφορίες, που θα τους βοηθήσουν στην μελέτη τους.
Πρωί, στο ατμοσφαιρικό Battery Park, στο κάτω Μανχάταν, στον δρόμο μας για να πάρουμε το πλοιάριο που θα μας οδηγήσει στο άγαλμα της Ελευθερίας και στο Ελις Αϊλαντ. Μία μπάντα νέων παίζει τα Παιδιά του Πειραιά. Είναι Ιρλανδοί. «Προετοιμαζόμαστε για διακοπές στην Ελλάδα και το καλύτερο διαβατήριο είναι η μουσική», μας λένε. Δεν έχουν άδικο. Και πού δεν έχει ακουστεί αυτό το μοναδικό τραγούδι του Μάνου Χατζιδάκι; Από τις μποέμ γειτονιές ευρωπαϊκών πόλεων μέχρι και σε χωριά στο εσωτερικό της Κούβας, την ώρα που παιδιά έτρεχαν να συναντήσουν τους ταξιδιώτες από την Ελλάδα.
Στο Σόχο, λίγες ώρες αργότερα, «πέφτουμε πάνω» σε ένα όχημα-κινητή μονάδα εστίασης με τα ελληνικά χρώματα, που πουλάει σουβλάκια. «Ξεκινήσαμε φέτος, πριν μερικούς μήνες και πάμε πολύ καλά, έχουμε ήδη δύο κινητές μονάδες με τα ονόματα Μύκονος και Σαντορίνη και εάν συνεχίσουν οι δουλειές να πηγαίνουν τόσο καλά θα σκεφτούμε για περαιτέρω επέκταση», επισημαίνουν οι δύο συνέταιροι της επιχείρησης. Βρέθηκαν στη Νέα Υόρκη πριν χρόνια και ζουν μόνιμα πια εκεί. «Ο κόσμος γνωρίζει τις ελληνικές σπεσιαλιτέ και το σουβλάκι κάνει θραύση εδώ στο Μανχάταν» και τρέχουν να εξυπηρετήσουν την πελατεία, που αρχίζει να συνωστίζεται μπροστά από την ? κινητή μονάδα.
«I love Santorini», λέει Αμερικανίδα φοιτήτρια από το Οχάιο, που συνδυάζει διακοπές και εργασία ως σερβιτόρα σε ένα μπαρ στον τελευταίο όροφο ουρανοξύστη στο Μανχάταν. «Έχω ακούσει και διαβάσει τόσο πολλά γι αυτό το νησί στο διαδίκτυο, θέλω μια μέρα να βρεθώ στο μαγικό αυτόν τόπο, είναι όνειρο ζωής. Πόσο τυχεροί είστε εσείς οι Έλληνες. Έχετε την Ακρόπολη και μπορείτε να τη θαυμάζετε κάθε μέρα. Μόλις φτάσω στην Αθήνα, θα είναι εκεί η πρώτη μου επίσκεψη», λέει.
Ο πλανόδιος φωτογράφος, που πλησιάζει για φωτογραφία, από τους ελάχιστους που έχουν απομείνει στην εποχή της ψηφιακής φωτογραφίας, ιστορεί: «Έφτασα εδώ με πρόγραμμα να μείνω δύο-τρεις μήνες και τελικά έγινα Αμερικάνος. Κατάγομαι από τον Βόλο, έκανα το στρατιωτικό μου στην Κρήτη, για χρόνια Πειραιώτης και τώρα Νεοϋορκέζος. Θέλω να γυρίσω. Πού; Στην Κρήτη, έχω τις καλύτερες αναμνήσεις».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
