Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Η Ελλάδα στην εποχή τής Τρόϊκας
-----------------------------------------------


’νεργοι στην υπηρεσία ανέργων. <<Ο άλλος άνθρωπος>> επί το έργον...

 



Αθήνα

  <<Η πείνα δεν κάνει διαχωρισμούς. Πήγαμε να μαγειρέψουμε ζωντανά στο
Κολωνάκι και την Κηφισιά, πιο πολύ για να αφυπνίσουμε και να
ευαισθητοποιήσουμε τον εκεί κόσμο, και πάθαμε "σοκ", αφού μέσα σε
πολλή λίγη ώρα φτάσαμε να μοιράσουμε ογδόντα μερίδες στην πρώτη
περιοχή και εβδομήντα στη δεύτερη. Το μέγεθος του προβλήματος της
πείνας και σε αυτές τις περιοχές αποτυπώθηκε δραματικά, όταν πήγαμε να
δώσουμε ένα πιάτο φαγητό σε μία ηλικιωμένη κυρία στο Κολωνάκι και τη
βρήκαμε σε ένα άδειο σπίτι, χωρίς θέρμανση και χωρίς ηλεκτρικό>>. Αυτά
είναι τα λόγια τού άνεργου τα τελευταία δύο χρόνια Κωνσταντίνου
Πολυχρονόπουλου, επικεφαλής της κοινωνικής κουζίνας <<Ο άλλος
άνθρωπος>>, καθώς μαγειρεύει μαζί με ομοϊδεάτες του στην πλατεία
Καπνικαρέας άλλες 120 μερίδες σούπα για τους συμπολίτες του.

<<Η κοινωνική κουζίνα "Ο άλλος άνθρωπος" δεν είναι ούτε φιλανθρωπία
ούτε ελεημοσύνη. Καλούμε τους φίλους μας, άνεργους, άστεγους,
μετανάστες και όποιον άλλο θέλει, να μαγειρέψουμε ζωντανά και να φάμε
όλοι μαζί ένα γεύμα στο δρόμο σαν παρέα, όπως θα κάναμε στο σπίτι μας>>
εξηγεί ο Κωνσταντίνος και προσθέτει: <<Δεν είμαστε ούτε ΜΚΟ, ούτε
έχουμε, ούτε θέλουμε καμία βοήθεια από το κράτος. Είμαστε μία ομάδα
ανέργων, οι οποίοι έχουμε ξεκινήσει, τους τελευταίους μήνες, να
μαγειρεύουμε ζωντανά στο δρόμο σε διάφορες περιοχές, προκειμένου να
μοιραζόμαστε ένα ζεστό πιάτο φαγητό με τους συμπολίτες μας>>.

Η ιδέα ξεπήδησε πριν από δύο χρόνια όταν ο Κωνσταντίνος είδε δύο
δεκατριάχρονα πιτσιρίκια στο Αιγάλεω να τσακώνονται στα σκουπίδια για
φαγητό. Όντας άνεργος και ο ίδιος, αποφάσισε μαζί με μία φίλη του να
αναζητήσουν τρόφιμα από εμπόρους και να μαγειρέψουν στην οδό
Καλλιδρομίου για τους ίδιους και για όποιον άλλο θελήσει. <<Μαζεύτηκε
πολύς κόσμος>> λέει <<και αποφασίσαμε να το ξανακάνουμε>>.

Πολύ σύντομα η ανταπόκριση ήταν τόσο μεγάλη που πλέον ο
Κωνσταντίνος απασχολείται πλήρως με τον <<άλλο άνθρωπο>> και, όπως λέει,
δεν τον ενδιαφέρει πλέον να βρει μία άλλη δουλειά, αφού με αυτή την
πρωτοβουλία έχει και φαγητό και πολλούς φίλους. <<Αισθάνομαι πλήρης.
Είμαστε πλέον σχεδόν είκοσι άτομα και κάθε ημέρα μαγειρεύουμε φαγητό
σε μία διαφορετική περιοχή και το μοιραζόμαστε με τους φίλους μας. Τι
άλλο να θέλω>> λέει με χαμόγελο και προσθέτει: <<Ακόμα και αν βρω
δουλειά, θα συνεχίσω να προσφέρω στον "άλλο άνθρωπο">>.

Όσον αφορά τη στήριξη του κόσμου στην πρωτοβουλία, ο Κωνσταντίνος
τη χαρακτηρίζει συγκινητική: <<Ο κόσμος ανταποκρίνεται πολύ θερμά και
μας φέρνει σε καθημερινή βάση τρόφιμα για τις κουζίνες μας. Έρχονται,
για παράδειγμα, ηλικιωμένοι με ένα κιλό ψωμί και μας δίνουν το μισό με
δάκρυα στα μάτια>> αναφέρει, αλλά όπως λέει <<πάντα υπάρχουν ανάγκες>>
αφού στόχος της πρωτοβουλίας είναι να πραγματοποιηθούν αντίστοιχες
κουζίνες σε όσο το δυνατόν περισσότερες περιοχές της Ελλάδας.

Η κοινωνική κουζίνα <<Ο άλλος άνθρωπος>> μαγειρεύει κάθε Κυριακή
ζωντανά στην πλατεία Συντάγματος, κάθε Δευτέρα στα προσφυγικά της
Αλεξάνδρας και τις υπόλοιπες ημέρες σε διαφορετική, κάθε φορά,
περιοχή.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία