Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Μας προτρέπει ο διακεκριμένος ομογενής επιστήμονας Νικόλαος Ρομπάκης

"Χρησιμοποίησε τον εγκέφαλό σου, αλλιώς θα τον χάσεις !"



Θεσσαλονίκη

Γεννήθηκε στη Φοινικούντα της Μεσσηνίας, σπούδασε Χημεία στο
Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) και αφού εκπλήρωσε τις
στρατιωτικές του υποχρεώσεις έφυγε για σπουδές, με υποτροφία, στο
πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, όπου τελικά εγκαταστάθηκε μόνιμα, για να
διακριθεί στην παγκόσμια επιστημονική κοινότητα.

Ο λόγος για τον καθηγητή Νευροεπιστημών και Ψυχιατρικής της
Ιατρικής Σχολής «Mount Sinai», του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης,
Νικόλαο Ρομπάκη, ο οποίος βρέθηκε στη Θεσσαλονίκη,
το δεύτερο «σπίτι» του, όπως λέει, για σειρά διαλέξεων σε
προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές στο ΑΠΘ.

Οι διαλέξεις εντάσσονται στο πλαίσιο πρωτοβουλίας του Συλλόγου
Ελλήνων Βιοεπιστημόνων Αμερικής για την υποστήριξη των ελληνικών
πανεπιστημίων εν μέσω κρίσης.

«Σκοπός του Συλλόγου, που στελεχώνεται από νέους, δραστήριους
Έλληνες επιστήμονες, όπως ο πρόεδρός του Κωνσταντίνος Δροσάτος, ο
Θωμάς Θωμού, ο Θανάσης Βασιλόπουλος κ.ά., είναι να αποτελέσει «γέφυρα»
μεταξύ των βιοεπιστημόνων της Ελλάδας και της Αμερικής, με απώτερο
σκοπό την αμφίδρομη μεταφορά τεχνογνωσίας στις δύο χώρες, αλλά κυρίως
να βοηθήσουμε την πατρίδα μας» εξηγεί ο κ. Ρομπάκης.

Για τη διοργάνωση των διήμερων διαλέξεων στο ΑΠΘ
ο ομογενής καθηγητής απευθύνει ιδιαίτερες ευχαριστίες στη διευθύντρια
του Εργαστηρίου Φυσιολογίας της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ, καθηγήτρια
Μαρία Αλμπάνη, σημειώνοντας πως στο πλαίσιο των συζητήσεων που έχει
εδώ είναι η προοπτική ενίσχυσης της συνεργασίας του Εργαστήριου με το
αντίστοιχο Εργαστήριο της Ιατρικής Σχολής «Mount Sinai» της Νέας
Υόρκης.

«Ελπίζουμε να θεμελιώσουμε μία συνεργασία μεταξύ του ΑΠΘ με την
Ιατρική Σχολή ʽMount Sinaiʼ και με άλλες Πανεπιστημιακές Σχολές της
Αμερικής. Η συνεργασία αυτή θα δώσει την ευκαιρία, για παράδειγμα, να
έρχονται Έλληνες επιστήμονες από το εξωτερικό να διδάσκουν στην
Ελλάδα. Παράλληλα, η αλληλογνωριμία θα δώσει την ευκαιρία της
ανταλλαγής και ανάπτυξης ιδεών, που είναι και το ʽθερμοκήπιοʼ, μέσα
από το οποίο βγαίνουν οι καινοτόμες ιδέες. Αυτό είναι πολύ σημαντικό,
γενικότερα, για την ανάπτυξη της επιστήμης στην Ελλάδα» τονίζει ο κ.
Ρομπάκης.

Με την πατρίδα έχει στενούς δεσμούς. Την επισκέπτεται συχνά,
συμμετέχοντας πολλές φορές σε επιτροπές, έχει διδάξει για πολλά χρόνια
στο Πανεπιστήμιο της Κρήτης, όπου έχει οργανώσει και νευρολογικά
συνέδρια και το 1997 διετέλεσε διευθυντής του Εθνικού Ιδρύματος
Ερευνών της Ελλάδας.

Η Θεσσαλονίκη είναι η αγαπημένη του πόλη και κάθε φορά που την
επισκέπτεται, βρίσκεται με παλιούς φίλους -συμφοιτητές, κάποιοι από
τους οποίους εργάζονται στο ΑΠΘ.

Αυτό, πάντως, που «πληγώνει» τους Έλληνες του εξωτερικού στις
μέρες μας είναι η εικόνα που δίνει η Ελλάδα στο εξωτερικό, που δεν
είναι και πολύ τιμητική, λέει ο κ. Ρομπάκης.

«Διαχέεται η εντύπωση ότι υπάρχει πρόβλημα διαφθοράς και αυτό θα
πρέπει να το σκεφθούμε όλοι μας σωστά, και όχι μόνο η πολιτική, η
οικονομική και πνευματική ηγεσία της χώρας, που φέρει την ευθύνη. Αυτό
πρέπει να βάλει σε σκέψεις όλους μας για το πώς θα αντιμετωπιστεί»
τονίζει.

Εικοσιπέντε χρόνια έρευνας πάνω στη νόσο του Αλτσχάιμερ

Οι διαλέξεις του κ. Ρομπάκη στο ΑΠΘ είχαν ως θέμα τη
«Νευροπαθολογία, μοριακή βιολογία και γενετική των εκφυλιστικών
διαταραχών του εγκεφάλου» και «Mοριακή νευροπαθολογία, μηχανισμοί και
θεραπευτικές προσπάθειες στην άνοια του Alzheimer».

Η νόσος Αλτσχάιμερ, άλλωστε, έχει απασχολήσει το διακεκριμένο
επιστήμονα, με έρευνες που διεξάγει για περισσότερο από 25 χρόνια σε
ένα από τα σημαντικότερα αμερικανικά βιοϊατρικά ινστιτούτα. Στο
εργαστήριο του καθηγητή Ρομπάκη, η καινοτόμος έρευνα εστιάζεται στον
τομέα της διερεύνησης της παθογένειας και παθοφυσιολογίας του
Αλτσχάιμερ και ειδικότερα στις κληρονομικές μορφές της νόσου, αλλά και
την αποσαφήνιση των γονιδιακών μεταλλάξεων.

Έχοντας κερδίσει διεθνή αναγνώριση με τις πρωτοποριακές έρευνές
του πάνω στη νόσο, το όνομά του φιγουράρει ανάμεσα σε αυτούς που
καθορίζουν την ερευνητική πολιτική των ΗΠΑ, ενώ συγγράμματά του
δημοσιεύονται στις έγκυρες επιστημονικές επιθεωρήσεις, όπως και στις
μεγάλες αμερικανικές εφημερίδες.

«Το Αλτσχάιμερ εξαπλώνεται ολοένα και περισσότερο στις μέρες μας,
και ο λόγος είναι ότι οι άνθρωποι ζουν πολύ περισσότερο. Ο μέσος όρος
ζωή σήμερα είναι τα 80 χρόνια, ενώ πριν από πενήντα χρόνια ήταν μόλις
60» επισημαίνει ο κ. Ρομπάκης.

«Προσπαθούμε να βρούμε ποιοι μοριακοί παράγοντες εμπλέκονται στην
ασθένεια, για να κατανοήσουμε το μηχανισμό της και ποιες αλλαγές
συμβαίνουν στον ανθρώπινο εγκέφαλο, ο οποίος είναι σε πολύ μεγάλο
βαθμό ανεξερεύνητος. Ας μην ξεχνάμε ότι ο εγκέφαλος είναι, ίσως, η πιο
πολύπλοκη δομή του σύμπαντος» συμπληρώνει.

Η έρευνα για το Αλτσχάιμερ, στην οποία επενδύονται μεγάλα
κονδύλια, καθώς η νόσος αποτελεί μείζον ιατρικό, κοινωνικό και
οικονομικό πρόβλημα για τις ανεπτυγμένες κοινωνίες, αποτελεί μία κοινή
προσπάθεια επιστημόνων απʼ όλο τον κόσμο, όπως επιβεβαιώνει ο κ.
Ρομπάκης, ο οποίος συνεργάζεται με πολλούς επιστήμονες από τις ΗΠΑ και
το εξωτερικό.

«Πρέπει να δούμε τι συμβαίνει με το Αλτσχάιμερ, για το οποίο
γνωρίζουμε πολύ λιγότερα, σε αντίθεση με τον καρκίνο, όπου σε μεγάλο
βαθμό έχουμε γνώση για τους μηχανισμούς ανώμαλης αύξησης ορισμένων
κυττάρων» σημειώνει.

«Γνωρίζουμε ότι ο κύριος λόγος της αμνησίας είναι ότι ένα ορισμένο
είδος κυττάρων εκφυλίζονται στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Αυτό που δεν
γνωρίζουμε επακριβώς είναι ο λόγος της εκφύλισης αυτών των κυττάρων,
παρʼ όλο που έχουμε κάνει αρκετή πρόοδο. Απομένει, όμως, ακόμη πολύ
δουλεία. Πρέπει να μάθουμε το πώς και γιατί εκφυλίζονται οι νευρώνες.
Και όταν αυτό γίνει, ίσως μπορέσουμε να παρέμβουμε και να σταματήσουμε
αυτή την εκφυλιστική πρόοδο» προσθέτει.

Η νόσος του Αλτσχάιμερ έχει δύο μορφές: την κληρονομική (familial
Alzheimer) και τη σποραδική (sporadic Αltsxaimer). Η κληρονομική, όπως
μας είπε ο καθηγητής, είναι και το πιο σπάνιο είδος.

«Η familial Alzheimer οφείλεται σε ορισμένα γονίδια, τα οποία
γνωρίζουμε πλέον ποια είναι, και προσβάλει άτομα ακόμη και σε πιο
μικρές ηλικίες -30-50 ετών. Αυτό είναι και το πιο σπάνιο είδος, καθώς
αφορά, μόνο, περίπου το 5% από όλους τους ασθενείς που έχουν
προσβληθεί από τη νόσο. Αντίθετα, η σποραδική μορφή μπορεί να
προσβάλλει άτομα, τα οποία δεν έχουν κληρονομικότητα, παρʼ όλο που
πιστεύουμε ότι και εδώ ενέχονται γονίδια, ορισμένα από τα οποία είναι
ήδη γνωστά. Η κατάσταση εδώ είναι πολύ πιο πολύπλοκη, καθώς ενέχονται
πολλά γονίδια. Ίσως, εδώ να παίζουν ρόλο και πολύ περιβαλλοντολογικοί
παράγοντες» εξηγεί ο επιφανής επιστήμονας.

Τι μπορεί, όμως, να κάνει κάποιος ώστε να προστατευτεί από τη
νόσο; «Δυστυχώς- απαντά- το δράμα με τη νόσο αυτή είναι ότι ακόμα δεν
έχουμε ακριβή γνώση για το πώς μπορούμε να την αποφύγουμε. Υπάρχουν
ορισμένες μελέτες, που υποδεικνύουν ότι άτομα που δεν αφήνουν τον
εγκέφαλο αδρανή, έχουν μικρότερο ρυθμό προσβολής από την ασθένεια.
Ένας παράγοντας, λοιπόν, που πρέπει κάποιος να προσέξει είναι να
δραστηριοποιείται ο εγκέφαλος-να διαβάζει, να είναι σε εγρήγορση, να
αποφεύγονται οι καταχρήσεις και ίσως να μην βγαίνει νωρίς σε σύνταξη».

«Απλά, όπως λένε οι Αμερικανοί, «use it or lose it!»
(χρησιμοποίησέ το, αλλιώς θα το χάσεις!)» καταλήγει, χαμογελώντας.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία