Καθώς πλησιάζουν οι εκλογές ακούμε όλο και περισσότερο για το μεγάλο και τρομερό δίλημμά τους. Ακούμε ότι διακυβεύεται το μέλλον της χώρας μας στην Ευρώπη και κινδυνεύει το σύνολο της κοινωνίας με την πολυσυζητημένη φτωχοποίηση. Μια απορία που γενάται αυθόρμητα σε μεγάλο ποσοστό του κόσμου ακούγοντας τα συγκεκριμένα λόγια είναι το εξής: Έως πότε θα μας κοροϊδεύετε κύριοι; Μέχρι πού θα φτάσει επιτέλους οι ασυδωσία σας και η άνευ προηγουμένου έλλειψη ανθρωπιάς, αλληλεγγύης και τόσων άλλων αρετών προς το κοινωνικό σύνολο;

            Έχουμε φτάσει στο σημείο να προκαλείται γέλιο στον απλό πολίτη όταν ακούει για πολιτική υπέρ του συνόλου της κοινωνίας από τους πολιτικούς του σήμερα. Είναι βαθιά ριζωμένο το αίσθημα της ανταποδοτικής ψήφου και των πελατειακών σχέσεων. Ακούμε ότι τίποτε δε γίνεται κι ότι τίποτα δεν αλλάζει. Το σίγουρο είναι πως δεν υπάρχει καιρός για ευχολόγια. Κι όμως απελπισμένε πολίτη μπορεί να αλλάξει κάτι. Κι όμως άνεργε νέε, αν εσύ που έχεις σπουδάσει τόσα χρόνια και δεν έχεις κανένα εισόδημα, αν εσύ που σου μακελεύουν το μέλλον μέρα με τη μέρα δεν έχεις το σθένος να ορθώσεις το ανάστημά σου, τότε ποιος; Οι γονείς σου που έζησαν στην εποχή των παχιών αγελάδων; Η προηγούμενη γενιά που γαλουχήθηκε στο πελατειακό περιβάλλον;

            Ακούμε για τον κίνδυνο της φτωχοποίησης. Μα τι λέτε κύριοι; Ένα μεγάλο ποσοστό είναι ήδη κάτω από τα όρια της φτώχιας. Η φτωχοποίηση δεν μας χτυπάει απλά την πόρτα, είναι ήδη στο σαλόνι. Και δεν είναι φτωχός μόνο αυτός που δεν έχει να φάει. Είναι φτωχός κι αυτός που έχει χρέη και χάνει τον ύπνο του. Είναι φτωχός κι αυτός που δεν έχει ελπίδα για το μέλλον. Και ποιοι είστε εσείς που μιλάτε για τη φτωχοποίηση; Το πολιτικό κατεστημένο που ανακυκλώνεται από γενιά σε γενιά χωρίς καμιά στέρηση; Είναι δυνατόν ο λύκος να μιλάει για τα δικαιώματα των αμνών;

            Πλησιάζουμε στις εκλογές ακούγοντας όλο και πιο δυνατά από τα ΜΜΕ τα διλήμματα που μας βάζουν το μαχαίρι στο λαιμό. Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ποιοι είναι αυτοί που τα λένε και σε τελική ανάλυση τι συμφέροντα εξυπηρετούν οι ίδιοι. Γιατί να σκεφτεί το καλό της κοινωνίας ένας δημοσιογράφος του συστήματος τη στιγμή που ζει στη χλιδή της σημερινής πελατειακής κατάστασης; Γιατί να μην προσφέρει τις υπηρεσίες του εν λευκώ σε αυτούς που του παρείχαν αυτή τη ζωή που ονειρευόταν; Γιατί να μην καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να προστατέψει όλους αυτούς που τον ταΐζουν;

Είμαστε τυχεροί που φτάνουμε στις εκλογές έχοντας πολύ πρόσφατη την εμπειρία διακυβέρνησης του τόπου κι από τα δύο «μεγάλα» κόμματα. Τα δυο αυτά κόμματα που μπροστά στον κίνδυνο ενώνουν τις δυνάμεις τους ξεχνώντας αυτοστιγμή την έννοια της αντιπολίτευσης. Τα κόμματα αυτά είναι που θέτουν το δίλημμα «ευρώπη ή το χάος». Το δίλημμα αυτό δεν έχει υπόσταση. Απλά εντυπωσιάζει και εξυπηρετεί κι αυτό τη διαδικασία εκφοβισμού του κοινωνικού συνόλου. Τα ερωτήματα είναι άλλα και πολύ πιο σημαντικά κύριοι. Γιατί να εμπιστευτεί κανείς τα δυο κόμματα τη στιγμή που ξέρει ποια πολιτική θα ακολουθήσουν; Το έχουν αποδείξει εδώ και 38 χρόνια. Το λένε και τώρα ξεκάθαρα. Το λέει το μνημόνιο που ψήφισαν. Αναλώνονται σε υποσχέσεις όπως έκαναν και στις προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις. Τι φαίνεται να αλλάζει; Ότι θα πάρουν κι άλλα σκληρά μέτρα τον Ιούνιο το λένε κι αυτό.  Τι άλλο χρειάζεται κανείς για να καταλάβει;

            Τα ψέμματα δυστυχώς τελείωσαν. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι δεν ήξερε ή ότι είχε μια κάποια ελπίδα κι ότι δεν είχε άλλη επιλογή. Τα κουκιά είναι πιο καλά μετρημένα από ποτέ. Το ζήτημα είναι τι στάση θα κρατήσει ο κόσμος.