|
| | | |
Η άλλη Ελλάδα
----------------------
Ένας Έλληνας φέρνει το χαμόγελο στα παιδιά τής Γουατεμάλα
Πόλης τής Γουατεμάλας
Η 7χρονη Μαριέλος μεγάλωσε και ζει σε μία φτωχική γειτονιά της
Γουατεμάλα, όπου ο αγώνας για επιβίωση συχνά «σκοντάφτει» πάνω στα
κυκλώματα του οργανωμένου εγκλήματος και των ναρκωτικών. Η ίδια, όμως,
έχει μάθει να αποφεύγει τις τρικλοποδιές και να ονειρεύεται ένα μέλλον
σαν αυτό του γείτονά της, του Φερνάντο, που μόλις μία τάξη τον χωρίζει
από το κατώφλι του πανεπιστημίου.
Η Μαριέλος και ο Φερνάντο είναι δύο από τα παιδιά που μπορούν να
ονειρεύονται ελεύθερα και να χαμογελούν, αφού στο πρόσωπο ενός Έλληνα,
του επιχειρηματία Ηλία Πούλια, έχουν βρει τον δικό τους «καλό
Σαμαρείτη», τον άνθρωπο που έχει βάλει στόχο ζωής να μοιράσει χαμόγελα
σε παιδιά της Γουατεμάλα που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας,
συνήθως σε περιοχής υψηλής εγκληματικότητας.
Ο νεαρός επιχειρηματίας και ο αδελφός του, που δραστηριοποιούνται σε
διάφορους τομείς, για πάνω από μία δεκαετία- και μάλιστα με μεγάλη
επιτυχία- στην αγορά της μεγαλύτερης πληθυσμιακά χώρας της Κεντρικής
Αμερικής, είναι οι εμπνευστές και δημιουργοί του Ιδρύματος “Fundacion
Poulias” ή “La sorisa del niño” (Το χαμόγελο του παιδιού), που
λειτουργεί επίσημα από το 2007 (σ.σ. η όλη προσπάθεια ξεκίνησε από το
2003), παρέχοντας βοήθεια σε «παιδιά ενός κατώτερου θεού».
Ο Ηλίας Πούλιας σπούδασε μηχανικός στο Imperial College του Λονδίνου
κι ενώ είχε ήδη αρχίσει να αναπτύσσει πολλαπλή επαγγελματική
δραστηριότητα στην Ευρώπη, ένα τηλεφώνημα του αδελφού του από την
Αμερική στάθηκε ικανό για να του αλλάξει πορεία ζωής.
Η πρόταση φαινόταν αρκετά «εύκολη» αρχικά: να επενδύσουν μαζί μ’ έναν
συμφοιτητή του αδελφού του, βάσει συγκεκριμένου επιχειρηματικού
σχεδίου, στη Γουατεμάλα και, μάλιστα, χωρίς καν να απαιτείται η δική
τους φυσική παρουσία στη χώρα αυτή της Κεντρικής Αμερικής.
Όλα πήγαιναν βάσει σχεδίου, όταν το 2001, λίγες εβδομάδες μετά το
χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους της Ν. Υόρκης, που είχε «παγώσει» την
παγκόσμια κοινότητα αλλά και τις αγορές, ο Ηλίας Πούλιας έλαβε ένα
επείγον τηλεφώνημα από τη Γουατεμάλα. Έπρεπε να πάει εκεί, καθώς οι
δουλειές είχαν αρχίσει ν’ «ανοίγουν» και ο συνέταιρός τους χρειαζόταν
βοήθεια.
«Ήταν Οκτώβριος του 2001 όταν αποφάσισα να πάω κι αυτός ήταν ο
μεγαλύτερος μήνας της ζωής μου. Σχεδόν 11 χρόνια μετά, ζω ακόμη αυτόν
τον μήνα» λέει ο κ. Πούλιας, εξηγώντας πώς ένα επαγγελματικό
ταξίδι ρουτίνας μπορεί να μετατραπεί σε ταξίδι ζωής…
Με περιορισμένες δεξιότητες επικοινωνίας αρχικά, λόγω γλώσσας, αλλά με
ανοιχτά τα μάτια της ψυχής, ο Ηλίας Πούλιας δεν μπόρεσε ν’ αγνοήσει τα
ταλαιπωρημένα παιδικά βλέμματα της γειτονιάς του. Μίας γειτονιάς, όπου
τα περισσότερα σπίτια είναι εγκλωβισμένα στον φαύλο κύκλο των
κυκλωμάτων ναρκωτικών.
’ρχισε δειλά-δειλά να επικοινωνεί μαζί τους στη γλώσσα των παιδιών, το
παιχνίδι, και πολύ γρήγορα κέρδισε την εμπιστοσύνη τους. Τότε, ήταν
που το παιχνίδι έπαψε να είναι πλέον αρκετό και ο νεαρός Έλληνας
επιχειρηματίας θέλησε να κάνει κάτι περισσότερο γι’ αυτά τα παιδιά: να
τους χαρίσει τη χαμένη παιδική τους αθωότητα, σκορπώντας χαμόγελα.
«Βλέπεις σ’ αυτά τα παιδιά τις δυνατότητες και βλέπεις πως το μόνο που
τους λείπει είναι τα μέσα να τις αξιοποιήσουν. Πρόκειται για παιδιά
που ζουν σε εκπληκτικά δύσκολες καταστάσεις, όπου η έννοια της
οικογένειας είναι πολύ διαφορετική απ’ αυτήν που έχουμε οι
περισσότεροι κατά νου» τονίζει ο κ. Πούλιας, ο οποίος ήταν κι ένας από
τους ομιλητές του φετινού TEDxThessaloniki.
Μαζί με τον αδελφό του, μετέτρεψαν την αίθουσα συνεδριάσεων του
γραφείου τους σε τάξη, «επιστράτευσαν» μία δασκάλα για να βοηθάει τα
παιδιά στα μαθήματα, αλλά και να τους μεταλαμπαδεύει αρχές, αξίες και
συμπεριφορές που ίσως δεν θα είχαν ποτέ τη δυνατότητα να βιώσουν στο
άμεσο περιβάλλον τους.
«Θέλαμε να τους δείξουμε μία άλλη εικόνα της ζωής και παράλληλα τους
μαθαίνουμε πράγματα που δεν θα έχουν την ευκαιρία να μάθουν στο
σχολείο, όπως το πώς να χρησιμοποιούν υπολογιστές και άλλα μέσα της
σύγχρονης τεχνολογίας. Δουλεύουμε πάνω σε μία βάση ανάπτυξης πολλαπλών
δεξιοτήτων» εξηγεί ο κ. Πούλιας, ο οποίος εκτελεί και χρέη επίτιμου
προξένου της Ελλάδας στη Γουατεμάλα.
«Είναι τόσο εύκολο να κάνεις τη διαφορά στη ζωή ενός μικρού παιδιού.
Το μόνο που χρειάζονται είναι ο χρόνος σου… Τα παιδιά αποζητούν την
αξία που τους προσφέρεις. Οι ίδιοι απορρίπτουν από μόνοι τους ορισμένα
φαινόμενα στο ίδιο τους το περιβάλλον και θέλουν να γνωρίσουν και το
άλλο πρόσωπο της ζωής» προσθέτει.
Ο Ηλίας Πούλιας παροτρύνει τα παιδιά να ονειρεύονται και υπόσχεται πως
αυτός θα είναι πλάι τους και θα τους στηρίζει. Σήμερα, ήδη 23 παιδιά
απολαμβάνουν τη μέριμνα και τη φροντίδα του "Fundacion Poulias", που
μπορεί να φιλοξενήσει στους χώρους του ως 60 άτομα.
Ωστόσο, καθώς όλο και περισσότερα παιδιά διεκδικούν το δικό τους
«δικαίωμα στο χαμόγελο», μεγαλώνει και η ανάγκη στήριξης αυτής της
προσπάθειας και από άλλους φορείς. Ήδη, ο Ηλίας Πούλιας έχει αποταθεί
στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος για βοήθεια, έχοντας εισπράξει θετική
αντιμετώπιση από τους ιθύνοντες, ενώ προωθείται και η αξιοποίηση του
διαδικτύου και των μέσων κοινωνικής δικτύωσης προκειμένου να μεγαλώσει
όσο το δυνατόν περισσότερο η κοινότητα αυτών που νοιάζονται και θέλουν
να προσφέρουν στα παιδιά αυτά.
«Μόλις δέκα ευρώ τον μήνα είναι αρκετά για να εξασφαλίσει, για μία
εβδομάδα, ένα γεύμα τη μέρα για ένα παιδί στη Γουατεμάλα» μας λέει ο
κ. Πούλιας και μας αποχαιρετά με μία προτροπή: να εξερευνήσουμε τη
Γουατεμάλα, μία χώρα «με φύση τρομερή, γλυκό κόσμο, όπου μπορεί κανείς
να γνωρίσει την άλλη πλευρά της ζωής».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|