|
| | | |
για να ενισχύσουν οικονομικά παιδικό χωριό
Τρεις ποδηλάτες διένυσαν 300 χλμ μέσα σε 24 ώρες, από Κόνιτσα έως 'Ολυμπο
Κατερίνη
Τριακόσια χιλιόμετρα ...πετάλι -μέσα σε διάστημα 24 ωρών- έκαναν
τρεις ποδηλάτες, ξεκινώντας από την Κόνιτσα της Ηπείρου και φτάνοντας
έως τις κορυφές του Ολύμπου, με μοναδικό στόχο την οικονομική ενίσχυση
του <<Ελληνικού Παιδικού Χωριού>> στο Φίλυρο της Θεσσαλονίκης.
Πρόκειται για τους Θωμά Χατζηγεωργίου, 26 ετών, Αλέξανδρο
Νικολόπουλο, 29 ετών, και Νίκο Πλουμή 41 ετών, οι οποίοι προπονήθηκαν
σκληρά τα τελευταία δύο χρόνια για να πετύχουν το συγκεκριμένο
εγχείρημα.
Οι τρεις ποδηλάτες ξεκίνησαν στις 2 τα ξημερώματα του Σαββάτου
από την πόλη τους, την Κόνιτσα, και αφού διένυσαν περίπου 300 δύσκολα
ποδηλατικά χιλιόμετρα έφτασαν λίγο πριν ολοκληρωθεί το 24ωρο στην
κορυφή του Ολύμπου.
Η ποδηλατική διαδρομή τελείωσε στη θέση Γκορτσιά στο βουνό των
δώδεκα Ολύμπιων Θεών και στη συνέχεια, οι τρεις άνδρες πεζοπορώντας
έφτασαν μέχρι την κορυφή του Μύτικα, σε υψόμετρο 2.917 μέτρων. Εκτός
όμως από την κούραση της ποδηλασίας είχαν να αντιμετωπίσουν και τον
<<θυμωμένο>>, λόγω καιρικών συνθηκών, Όλυμπο.
Πριν ξεκινήσουν το εγχείρημα τους, μέσω των προσωπικών τους
σελίδων στο facebook οι τρεις ποδηλάτες κάλεσαν φίλους και αγνώστους
να <<διαθέσετε το κόστος ενός καφέ για να ενισχύσουμε το Ελληνικό
Παιδικό Χωριό στο Φίλυρο. Καλώντας από σταθερό τηλέφωνο τον αριθμό 901
11 176 176 συμμετέχετε με ένα μικρό ποσό σε ένα μεγάλο έργο. Με κάθε
κλήση προσφέρετε μέσω του ΟΤΕ τρία ευρώ στο Ελληνικό Παιδικό Χωριό>>.
<<Εδώ και δύο χρόνια προπονηθήκαμε αρκετά ώστε να θέσουμε έναν
σημαντικό στόχο που όμως θα μας περιόριζε χρονικά. Με λίγα λόγια για
άλλη μία φορά, όπως συμβαίνει στις ζωές μας, έπρεπε να μας κυνηγάει ο
χρόνος... ή εμείς το χρόνο... Αποφασίσαμε ο ιδρώτας που θα χύσουμε για 24
περίπου ώρες να μην πάει χαμένος>>, πρόσθεσαν οι τρεις ποδηλάτες.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|