 |
|  |  |  | 
Μία τραγωδία στο φως...
Παρατημένα δίδυμα κοριτσάκια βρήκαν καταφύγιο στους «Γιατρούς του Κόσμου»
Αθήνα-(Ανταπόκριση Μαρία Κουζινοπούλου)
Οι "’θλιοι" το μυθιστόρημα του Βίκτορος Ουγκό, που συγκινεί
διαχρονικά αναγνώστες και θεατές, καταφέρνει να είναι ακόμα και σήμερα
στην επικαιρότητα. Και ο λόγος δεν είναι μόνο το γεγονός ότι στην
κινηματογραφική του μεταφορά απέσπασε "Χρυσή Σφαίρα".
Η ιστορία της μικρής Τιτίκας, που μετά τον θάνατο της φτωχής
μητέρας της τίθεται υπό την προστασία του Γιάννη Αγιάννη,
αποδεικνύεται πιο σύγχρονη από ποτέ στην ελληνική πραγματικότητα.
Σαν γραμμένη από την πένα του Ουγκό είναι η περίπτωση των δίδυμων
μικρών κοριτσιών, ηλικίας μόλις πέντε μηνών, που έφτασαν την περασμένη
Παρασκευή στα χέρια των "Γιατρών του Κόσμου".
Έπειτα από μια μεγάλη περιπέτεια, τα δύο μωρά παραδόθηκαν στη Μη
Κυβερνητική Οργάνωση χωρίς χαρτιά, χωρίς όνομα και χωρίς πληροφορίες
για την καταγωγή τους.
«Παιδιά- φαντάσματα, τα οποία δεν υπάρχουν για το κράτος» τα
χαρακτηρίζει ο πρόεδρος των "Γιατρών του Κόσμου" Νικήτας Κανάκης, ο
οποίος δηλώνει συγκλονισμένος....
«Δεν είναι η πρώτη φορά που αντιμετωπίζουμε μια περίπτωση παιδιών
χωρίς ταυτότητα, είχαμε άλλες τέσσερις μόλις τους τελευταίους δύο
μήνες. Ωστόσο, είναι η πρώτη φορά που τα παιδιά αυτά είναι τόσο μικρά,
μόλις λίγων μηνών» λέει ο κ. Κανάκης.
Τα δύο κοριτσάκια είναι μάλλον αφγανικής καταγωγής και υπάρχουν
διάφορες εκδοχές για τον λόγο που τα άφησε η μητέρα τους. Η
επικρατέστερη ιστορία αναφέρεται σε μια μητέρα που φεύγει από την
Ελλάδα για να αναζητήσει μια καλύτερη τύχη σε άλλη χώρα και τα αφήνει
σε συγγενείς, οι οποίοι με τη σειρά τους δεν μπορούν να τα αναθρέψουν
και τα παραδίδουν σε άλλους συμπατριώτες τους. Τα δύο μωρά καταλήγουν
τελικά στα χέρια των "Γιατρών του Κόσμου" μέσω μιας μετανάστριας-
ωφελούμενης από τη ΜΚΟ, η οποία είχε αναλάβει τη φροντίδα τους, αλλά
δεν μπορούσε καν να τα ταΐσει.
«Εκτυλίσσεται σιγά-σιγά ένα κουβάρι για την ιστορία αυτών των
παιδιών, ωστόσο ξέρουμε πολύ λίγα πράγματα» διευκρινίζει ο κ. Κανάκης.
Ο ίδιος αναφέρεται σε ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα, «αυτό των παιδιών-
φαντασμάτων, που δεν έχουν χαρτιά και δεν υπάρχουν για την Πολιτεία»
αλλά και για ελλιπή προστασία των παιδιών στην Ελλάδα.
«Πιστεύω ότι υπάρχουν πολλές τέτοιες ιστορίες εκεί έξω. Και αυτά τα
δύο βρέφη ήταν τυχερά που έφτασαν στα χέρια μας. Πόσα παιδιά είναι
εκεί έξω που πνίγονται σε βάρκες ή πεθαίνουν σε φορτηγά» επισημαίνει.
Ο πρόεδρος των "Γιατρών του Κόσμου" κάνει λόγο για μια σειρά
σοβαρών προβληματισμών που γεννιούνται με αφορμή αυτή την υπόθεση.
«Δεν ξέρουμε τι παιδιά έχουμε στην Ελλάδα και τι ανάγκες έχουν. Δεν
έχουμε κανένα πρόγραμμα, ώστε να βοηθήσουμε τις φτωχές γυναίκες που
γεννούν στα μαιευτήρια και τα σπίτια. Επίσης, δεν ξέρουμε τι γίνεται
με τα παιδιά των προσφύγων και σε τι συνθήκες ζουν» λέει και
προσθέτει: «Πρέπει να ανοίξει η συζήτηση σε μια αυτιστική πολιτεία που
δεν καταλαβαίνει ότι εκτός από τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα, υπάρχουν
και αυτά τα θέματα πολιτικής».
Τα δύο βρέφη, που φαίνονται πολύ καλά στην υγεία τους, θα
μεταφερθούν με εισαγγελική εντολή, στο Νοσοκομείο Παίδων «Αγία
Σοφία» και αφού εξεταστούν θα παραδοθούν στη συνέχεια στο Ίδρυμα
Βρεφών "Μητέρα". Θα συνεχίσουν, ωστόσο, να βρίσκονται υπό την
προστασία των "Γιατρών του Κόσμου" μέχρι να λήξει αίσια η περιπέτειά
τους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|