 |
|
|  |  |  | 
Επίτιμος διδάκτορας του τμήματος Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών του ΑΠΘ θα αναγορευτεί ο Κώστας Γαβράς
Θεσσαλονίκη - (Ανταπόκριση Βίκυ Χαρισοπούλου)
<<Δεν έχω λύση. Δε νομίζω ότι μπορεί να αλλάξει η κοινωνία. Ο
κινηματογράφος δεν αλλάζει τον κόσμο. Ίσως θα έπρεπε να αλλάξει ο
τρόπος που γίνεται η διανομή των... ρόλων, η κατανομή του πλούτου. Κι
εμείς που δεν είμαστε οι διανομείς, θα πρέπει να δημιουργούμε. Να μην
εφησυχάζουμε στη θεσούλα, τη δουλίτσα και τον καναπέ μας. Η ζωή είναι
μεγάλη περιπέτεια και κρατά λίγο. Μην την κάνουμε ακόμα μικρότερη απ'
τη θεσούλα, τη δουλίτσα, το σπιτάκι, τον καναπέ μας. Να ανησυχούμε..."
έλεγε τον περασμένο Νοέμβριο από τη Θεσσαλονίκη όπου βρέθηκε για την
πανελλήνια πρώτη προβολή της ταινίας του "Capital" - στο πλαίσιο του
53ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου της πόλης ο... ανήσυχος σκηνοθέτης Κώστας
Γαβράς.
Την ερχόμενη εβδομάδα ο Κώστας Γαβράς επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη
-προσκεκλημένος αυτή τη φορά του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου
προκειμένου να αναγορευθεί σε επίτιμο διδάκτορα του τμήματος
Κινηματογράφου της Σχολής Καλών Τεχνών.
Η τελετή αναγόρευσης του κινηματογραφιστή ορίστηκε για τις 7 μ.μ της
επόμενης Δευτέρας 28 Ιανουαρίου ενώ την επομένη μέρα (Τρίτη 29
Ιανουαρίου) ο Κώστας Γαβράς θα δώσει αποκλειστικά για τους φοιτητές
του τμήματος κινηματογράφου του ΑΠΘ masterclass για την μεθοδολογία
της σκηνοθετικής του οπτικής και "γλώσσας".
Μια μέρα πριν την αναγόρευση - την Κυριακή 27 Ιανουαρίου στις 7 το
απόγευμα - ο Κώστας Γαβράς θα παραβρεθεί στην προβολή της τελευταίας
του ήδη πολυσυζητημένης ταινίας "The Capital" ("Το κεφάλαιο") που
οργανώνει στην αίθουσα τελετών του ΑΠΘ η πρυτανεία του πανεπιστημίου.
Της προβολής της ταινίας θα ακολουθήσει συζήτηση με ομιλητές τον ίδιο
το σκηνοθέτη, τον πρύτανη του ΑΠΘ κ. Γιάννη Μυλόπουλο, τον πρόεδρο του
τμήματος οικονομικών επιστημών του ΑΠΘ Μωυσή Σιδηρόπουλο, τον καθηγητή
του τμήματος οικονομικών επιστημών Δημήτρη Μαρδά και τον επίκουρο
καθηγητή του τμήματος Πολιτικών Επιστημών κ. ’ρη Στυλιανού.
Συντονίστρια της συζήτησης θα είναι η καθηγήτρια του τμήματος
κινηματογράφου του πανεπιστημίου κ. Δέσποινα Μουζάκη.
"Ήθελα να κάνω ένα φιλμ για το χρήμα και το ρόλο που παίζει στην
κοινωνία. Στο τέλος μιας προβολής μπορεί να φύγετε γελαστοί, μπορεί να
φύγετε λυπημένοι ή ενοχλημένοι. Με το ''Capital'' προσπάθησα να κάνω
μια ταινία, από την οποία ο θεατής να βγει ενοχλημένος. Να ανησυχήσει.
Η ανησυχία είναι η μόνη λύση. Είναι το μέσο για την όποια λύση'',
έλεγε ο 80χρονος πλέον (γεννήθηκε στις 12 Φεβρουαρίου του 1933)
σκηνοθέτης.
"Το κεφάλαιο" - η τελευταία ταινία του Κώστα Γαβρά- του γιου του
αριστερού δημόσιου υπάλληλου από την Αρκαδία, του νεαρού που
εγκατέλειψε τη μετεμφυλιακή Ελλάδα καταφεύγοντας στη Σορβόννη για
σπουδές φιλοσοφίας.
Στην Ελλάδα έγινε γνωστός πολύ νωρίς από την σκηνοθεσία της ταινίας
"Ζ" (αφορά στα πραγματικά γεγονότα που οδήγησαν στη δολοφονία του
βουλευτή της ΕΔΑ Γρηγόρη Λαμπράκη το Μάιο του 1963).
"Το Κεφάλαιο" βασίζεται στο ομώνυμο μυθιστόρημα (κι όχι στη
μελέτη-πρόταση του Κάρλ Μαρξ που άλλαξε τον ρου της ιστορίας τον
προηγούμενο αιώνα) του Γάλλου Στεφάν Οσμόντ που κυκλοφόρησε πριν από
πέντε χρόνια στη Γαλλία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
