 |
|
|  |  |  | 
Ένα αδικοχαμένο κοριτσάκι ξυπνάει συνειδήσεις
"Παιδί των φαναριών" η 11χρονη που έπεσε θύμα τροχαίου
Θεσσαλονίκη -(Ανταπόκριση Νατάσα Καραθάνου)
Η είδηση του τραγικού θανάτου της δεν ήταν παρά ένα μονόστηλο,
λίγες λέξεις για ένα συμβάν που έκοψε το νήμα της ζωής ενός 11χρονου
παιδιού. Η σκληρή, όμως, πραγματικότητα βρίσκεται πίσω από τις λέξεις,
εκεί όπου η εικόνα της παιδικής εκμετάλλευσης τείνει να γίνει
καθημερινότητα και αποδεκτή ως ένα ...συνηθισμένο γεγονός. Πάνω στο
παιχνίδι χάθηκε η Στέφκα, με το παλιό ποδήλατο που είχε βρει στα
σκουπίδια και το μοιραζόταν με άλλα παιδιά όπως αυτή, για να
"μαζέψουν" κι αυτά λίγη χαρά, εκτός από τα κέρματα των οδηγών.
"Παιδί των φαναριών" ήταν η 11χρονη που βρέθηκε, χθες, κάτω από τις
ρόδες ενός λεωφορείου, μαζί με το σαραβαλιασμένο ποδήλατό της. Ο
οδηγός του λεωφορείου που μετέφερε μαθητές δεν την είδε την ώρα που
διερχόταν αμέριμνη την οδό Λαγκαδά και τη χτύπησε. Αιμόφυρτο το
κοριτσάκι, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο "Γ. Γεννηματάς", όπου και
κατέληξε λόγω των πολλαπλών κακώσεων.
"Την είχα δει τελευταία φορά την περασμένη Κυριακή, στα φανάρια της
οδού Λαγκαδά, στο ύψος της Νεάπολης. Τη θυμάμαι ταλαιπωρημένη, να
τραβάει με κούραση το πανί της πάνω στα παρμπρίζ των αυτοκινήτων που
σκούπιζε" λέει η Βαλμπόνα Χιστούνα από την κοινωνική
οργάνωση υποστήριξης νέων "Άρσις" που εκπονεί πρόγραμμα για τα "παιδιά
των φαναριών".
Όπως αποκαλύπτει η κ. Χιστούνα, η Στέφκα ήταν τσιγγάνα και είχε
έρθει από την Βουλγαρία στην Ελλάδα πριν από περίπου δύο χρόνια. Ζούσε
σε ένα διαμέρισμα στη Θεσσαλονίκη μαζί με συγγενείς της και όσες φορές
την είχαν προσεγγίσει από την "Αρσις" αρνιόταν να πάει σχολείο και να
μιλήσει περισσότερο για την οικογένειά της.
"Το κορίτσι είχε έρθει στο κτίριο όπου στεγάζεται η 'Άρσις' για να
πάρει κάποια τρόφιμα, μαζί με τον μικρότερο αδερφό της. με τον οποία
μάλιστα, δούλευαν στα φανάρια" αναφέρει η κ.Χιστούνα τονίζοντας ότι το
τραγικό δυστύχημα είναι ενδεικτικό των σοβαρών κινδύνων που ελλοχεύουν
για όσα παιδιά ωθούνται στη ζητιανιά.
"Ηταν πολύ άσχημα χτυπημένο το κοριτσάκι και παρά τις προσπάθειες
των γιατρών που το οδήγησαν άμεσα στο χειρουργείο, κατέληξε από
ακατάσχετη αιμορραγία και καρδιακή ανακοπή" εξηγεί από την πλευρά του
ο διοικητής του νοσοκομείου "Γ. Γεννηματάς" Παύλος Παπαδόπουλος
Το άψυχο κορμί του μικρού κοριτσιού παραμένει προς το παρόν στο
νεκροθάλαμο του νοσοκομείου και μόνο μία γυναίκα, που συστήθηκε ως η
γιαγιά του, πήγε να το δει. Απομένει η ιατροδικαστική έκθεση, η
διασταύρωση των στοιχείων από το βουλγαρικό προξενείο και η υπόθεση
του θανάτου της Στέφκας θα "κλείσει" ως ακόμη ένα τραγικό γεγονός...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. ¶ραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
