|
| | | |
Ομογενής πήρε πτυχίο στα 78 του και σήμερα σε ηλικία 87 ετών εξακολουθεί να γράφει βιβλία
Μελβούρνη - (Ανταπόκριση Σωτήρης Χατζημανώλης)
Πήρε το πτυχίο Φιλολογίας από το Πανεπιστήμιο της Νέας Αγγλίας, σε ηλικία 78 ετών. Σήμερα είναι 87 ετών και εξακολουθεί να γράφει βιβλία. Πρόκειται για τον ομογενή Νίκο Βουρνάζο, του οποίου το νέο βιβλίο παρουσιάστηκε, στην κατάμεστη αίθουσα της Αδελφότητας Αιγιαλείας της Μελβούρνης.
Ο Νίκος Βουρνάζος γεννήθηκε το 1924 στο Χρυσάνθιο Αιγιαλείας. Στα χρόνια της γερμανικής κατοχής οργανώθηκε στο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ και απολύθηκε το 1945, μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας. Το 1955 μετανάστευσε στην Αυστραλία.
Το θέμα που πραγματεύεται στο νέο του βιβλίο ο Νίκος Βουρνάζος, είπε, μεταξύ άλλων, ο γενικός γραμματέας του Αυστραλιανού Ινστιτούτου Μακεδονικών Σπουδών, καθηγητής Παναγιώτης Γκογκίδης, είναι η Ελληνίδα γυναίκα στα "πέτρινα χρόνια", στη δεκαετία δηλαδή 1940-1950, τα χρόνια της ξένης κατοχής, της αντίστασης του λαού μας κατά των Γερμανών, των Ιταλών και των Βουλγάρων κατακτητών, αλλά και του εμφυλίου πολέμου που ακολούθησε μετά την απελευθέρωση. Κατά τη δεκαετία αυτή, που η Ελλάδα πέρασε μια από τις πιο κρίσιμες δοκιμασίες της ιστορίας της, οι Ελληνίδες γυναίκες έδωσαν σκληρούς αγώνες και αποδείχτηκαν ισάξιες με τους άντρες και πιο γενναίες κάποιες φορές. Εντάχτηκαν στις αντιστασιακές οργανώσεις, πρόσφεραν βοήθεια σε τραυματίες και καταδιωγμένους, φρόντισαν για τη συγκέντρωση πληροφοριών με διάφορους τρόπους, συμμετείχαν σε σαμποτάζ και συλλαλητήρια, ακόμα και σε μάχες με το όπλο στο χέρι. Και φυσικά πλήρωσαν ακριβά αυτή την προσφορά τους στα ναζιστικά κολαστήρια, στις φυλακές, στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Ο Νίκος Βουρνάζος, ο οποίος έζησε από μέσα όλα αυτά τα φοβερά γεγονότα, ερευνά τα της περιόδου αυτής με συνέπεια ιστορικού και μοιράζεται μαζί μας αυτά που βρίσκει.
Το πρώτο μέρος αυτού του έντονα αντιπολεμικού βιβλίου του συνοδεύεται από μια βιβλιογραφία 25 βιβλίων.
Αλλά και η επόμενη δεκαετία δεν ήταν λιγότερο δύσκολη, ιδιαίτερα για τους νέους που αναγκάστηκαν να αφήσουν την ερειπωμένη πατρίδα και να πάρουν τους δρόμους της ξενητιάς. Καραβιές από Ελληνίδες έφτασαν να βρουν την τύχη τους και στη μακρινή Αυστραλία. Κάποιες από αυτές, τις χθεσινές νύφες που ήρθαν στο άγνωστο με μια φωτογραφία ή και χωρίς αυτήν, σήμερα σε μορφή γραπτού λόγου, πεζού ή ποιητικού, ή με την ποικίλη προσφορά τους από άλλα μετερίζια στα πνευματικά και πολιτιστικά δρώμενα της παροικιακής μας ζωής, προσφέρουν τη δική τους ματιά στα ανθρώπινα, βάζοντας ένα λιθαράκι για έναν καλύτερο κόσμο.
Αυτές τις Ελληνίδες παρουσιάζει στο δεύτερο μέρος του βιβλίου του ο Νίκος Βουρνάζος, με σύντομο βιογραφικό της καθεμιάς και με δείγματα της δουλειάς τους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|