|
| | | |
Δραματική η μείωση των μεταμοσχεύσεων στην Ελλάδα
Αθήνα - (Ανταπόκριση Ε.Φουσέκη)
Απογοητευτικά είναι τα στοιχεία για την πορεία των μεταμοσχεύσεων στην Ελλάδα, καθώς την τελευταία τριετία έχουν μειωθεί επικίνδυνα, με τραγικά αποτελέσματα για ασθενείς που χρειάζονται μεταμόσχευση.
Πρόκειται για τη χειρότερη επίδοση της χώρας τα τελευταία 12 χρόνια, καθώς το 2012 η αναλογία ήταν 7 μεταμοσχεύσεις ανά εκατομμύριο πληθυσμού, ενώ το 2011 ήταν 7,2. Τη θλιβερή αυτή διαπίστωση έκαναν ειδικοί επιστήμονες σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο Γενικό Νοσοκομείο «ΜΗΤΕΡΑ» και διοργανώθηκε από την Α΄Παθολογική κλινική του νοσοκομείου, με θέμα «Το μέλλον των μεταμοσχεύσεων στην Ελλάδα».
Τα αίτια της κατάστασης που έχει ανυπολόγιστο κόστος με απώλεια ανθρώπων που θα μπορούσαν να είχαν σωθεί, αποδίδονται στο ξεπερασμένο νομοθετικό πλαίσιο αλλά και στις προκαταλήψεις που εξακολουθούν να υπάρχουν σε τμήμα του πληθυσμού, παρά την πρόοδο που έχει επιτευχθεί.
Ο φόβος της κερδοσκοπίας δεν επιτρέπει να γίνονται μεταμοσχεύσεις από ιδιωτικά κέντρα, επισήμανε κατά την ομιλία του ο διεθνούς φήμης καθηγητής Ανδρέας Τζάκης, ο οποίος έχει καθιερωθεί ως αυθεντία στο χώρο των μεταμοσχεύσεων ήπατος - νεφρών- παγκρέατος και εντέρων στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής όπου και διαμένει μονίμως και διευθύνει το Miami Μεταμοσχευτικό Ινστιτούτο, του οποίου είναι ιδρυτής. Ο κ. Τζάκης χαρακτήρισε αδιανόητο και αντιπαραγωγικό το γεγονός του αποκλεισμού από τις μεταμοσχεύσεις των ιδιωτικών κέντρων, προσθέτοντας ότι το κόστος δεν μπορεί να είναι επαρκής λόγος, τη στιγμή που πολλοί Έλληνες καταφεύγουν για μεταμοσχεύσεις στο εξωτερικό.
Παρά τις προσπάθειες που έγιναν τα τελευταία 20 χρόνια δεν υπήρξε ουσιαστική βελτίωση του αριθμού των δοτών, ανέφερε από την πλευρά του ο Δημήτριος Γάκης, διευθυντής στο Κέντρο Μεταμοσχεύσεων συμπαγών οργάνων του Ιπποκράτειου Νοσοκομείου Θεσσαλονίκης και εκπρόσωπος της Ελλάδας σε θέματα μεταμοσχεύσεων στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα και στο Συμβούλιο της Ευρώπης. Ο κ. Γάκης είπε ότι οι μικρές εξάρσεις που παρατηρήθηκαν οφείλονται μάλλον σε τυχαία γεγονότα, καθώς η Ελλάδα παρέμενε σταθερά στις τελευταίες θέσεις του ευρωπαϊκού πίνακα και παρά το παράδοξο με τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι το ποσοστό αποδοχής της δωρεάς οργάνων στους Έλληνες είναι της τάξης 90-95%. «Στην ουσία δεν καταφέραμε να μετατρέψουμε την πρόθεση των πολιτών σε πράξη» είπε ο κ. Γάκης, προσθέτοντας ότι ουσιαστικά το υπάρχον σύστημα δεν μπορεί να αποδώσει τίποτα το καλύτερο. Το κόστος και η επιβίωση είναι οι βασικοί λόγοι βελτίωσης του συστήματος , καθώς το μέσο πραγματικό κόστος του νεφροπαθούς ετησίως αγγίζει τα 50.000 και το συνολικό κόστος αιμοκάθαρσης για τους 10.000 ασθενείς υπερβαίνει τα 500 εκ. ευρώ, ενώ το κόστος του μεταμοσχευμένου δεν ξεπερνά τα 8.500 ευρώ ετησίως. Το σύστημα είναι αναποτελεσματικό και καθηλωμένο, χρειάζεται νέα δομή κατέληξε ο κ. Γάκης.
Η συντονίστρια της επιστημονικής ομιλίας και Διευθύντρια της Α' Παθολογικής Κλινικής του ΜΗΤΕΡΑ Ελευθερία Κρικέλη σημείωσε πως παρά τα τροχαία ατυχήματα, που είναι εξαιρετικά αυξημένα στη χώρα μας, παραμένουμε τελευταίοι στην Ευρώπη σε αριθμό πτωματικών δοτών με 6,3 δωρητές ανά εκατομμύριο πληθυσμού, όταν στην Ισπανία οι δωρητές είναι 30. Αιτία σε ποσοστό 45% των ερωτηθέντων σε σχετική έρευνα, είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης των Ελλήνων στο σύστημα που αφορά τις μεταμοσχεύσεις.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|