|
| | | |
Κατάστημα σερβίρει φλιτζάνια κερασμένου καφέ για άστεγους και άπορους ...
Θεσσαλονίκη - (Ανταπόκριση Αναστασία Καρυπίδου)
Μ' ένα φλιτζάνι καφέ ξεκινάει η μέρα για τους περισσότερους. Τι γίνεται, όμως, με τους άστεγους και τους άπορους; Γι' αυτούς αναπτύχθηκε ένα δίκτυο καταστημάτων της πρωτοβουλίας "Ένας καφές σε περιμένει", όπου μπορούν ν' απολαύσουν ένα ... φλιτζάνι αλληλεγγύης κερασμένο από κάποιον συνάνθρωπό τους.
Στη Θεσσαλονίκη, στην οδό Διστόμου 21, στην περιοχή της Κάτω Τούμπας βρίσκεται το παραδοσιακό καφενείο "Χαΐνης", το πρώτο που συμμετέχει στην πρωτοβουλία. Εκεί, όσοι ενδιαφέρονται μπορούν είτε να προπληρώσουν έναν καφέ, είτε να αφήσουν κάποιο γλυκό ή κέρασμα το οποίο θα συνοδεύει το ρόφημα των ανθρώπων που έχουν πραγματικά ανάγκη.
"Ξεκίνησε καλύτερα από ό,τι φανταστήκαμε στην αρχή. Τις πρώτες ημέρες, οι κερασμένοι καφέδες είχαν φτάσει τους 37, ιδιαίτερα μεγάλος αριθμός αν σκεφτεί κανείς ότι είμαστε ένα μαγαζί χωρητικότητας περίπου 40 ατόμων. Οι πελάτες μας είτε μας αφήνουν τα ρέστα για να τα μετατρέψουμε σε κερασμένους καφέδες, είτε μας τους προπληρώνουν. Μας έχει συμβεί να περνάει κάποιος έξω από το δρόμο, να μην είναι πελάτης μας, και να αφήνει χρήματα που προορίζονται για κερασμένο καφέ" λέει ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού Χρήστος Σακελλάρης.
Πώς, όμως, μπορεί κάποιος να ενημερωθεί για τον κερασμένο καφέ; Στο κατάστημα του δικτύου αλληλλεγγύης υπάρχει ένα αυτοκόλλητο που δηλώνει τη συμμετοχή "Ένας καφές σε περιμένει" και το λογότυπο του περιοδικού δρόμου "Σχεδία". Επίσης, σε κάποιο βάζο ή πίνακα και σε εμφανές σημείο του μαγαζιού αναγράφεται ο αριθμός των καφέδων που έχουν προπληρωθεί και απομένουν, ώστε να γνωρίζουν όλοι τη συναλλαγή.
"Από τις πρώτες ημέρες που άρχισε η δράση ήρθε στο μαγαζί ένας κύριος κρατώντας στο χέρι του ένα χαρτάκι με τη διεύθυνση και το όνομα του καταστήματος. Μας ρώτησε εάν υπάρχει κερασμένος καφές. Τον είχαν ενημερώσει από την εκκλησία, εκεί όπου έπαιρνε το καθημερινό του συσσίτιο. 'Ηταν διστακτικός στην αρχή, πιθανότατα να είχε πολύ καιρό να βγει έξω και να πιει τον καφέ του μαζί με άλλο κόσμο. Τον απόλαυσε, και αυτό φάνηκε ξεκάθαρα, αφού ενώθηκε με τους υπόλοιπους πελάτες μας" πρόσθεσε ο κ. Σακελλάρης.
Το μόνο αίτημα που απευθύνεται από τους υπεύθυνους του δικτύου προς τα καταστήματα είναι μια έκπτωση της τάξης του 35% για τον καφέ που θα περιμένει, όχι δηλαδή για τον πρώτο που θα πίνει ο ίδιος ο πελάτης, αλλά για τον κερασμένο. Για κάθε "καφέ που περιμένει", ο καταστηματάρχης θα πρέπει να κόβει την αντίστοιχη απόδειξη.
"Στη Θεσσαλονίκη υπάρχει ένα και μοναδικό κατάστημα. Ωστόσο, είναι πολλοί ακόμη που ενδιαφέρονται να συμμετάσχουν στο πρόγραμμα. Πηγαίνει καλά η κίνηση και υπάρχει ανταπόκριση, αφού αρχικός μας στόχος είναι να ξεπεραστεί η ντροπή των ανθρώπων αυτών και να πιουν τον κερασμένο καφέ" πρόσθεσε ο Χρήστος Αλεφάντης, διευθυντής σύνταξης του περιοδικού "Σχεδία".
Μέχρι στιγμής, το δίκτυο των καταστημάτων της πρωτοβουλίας "Ένας καφές σε περιμένει" έχει αναπτυχθεί από την Κρήτη μέχρι τα Γρεβενά και από την Ορεστιάδα μέχρι τα Γιάννενα, ενώ στο "παιχνίδι" έχει μπει και η Κύπρος. Κοντά στα τριάντα μαγαζιά έχουν δηλώσει συμμετοχή και ο αριθμός ολοένα και γίνεται μεγαλύτερος.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|