Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΩΝ ΑΠΟ 21/11/2013 - 27/11/2013

Απο τον Αλέξη Μακρή



Αθήνα

Ένα περιπετειώδες θρίλερ του Ρίντλεϊ Σκοτ που ξεκινά με φιλοσοφικού τύπου διαλόγους και εξελίσσεται σε μακελειό, ένα ντοκιμαντέρ για έναν άγνωστο μουσικό εφάμιλλο του Μπομπ Ντίλαν - η πιο ολοκληρωμένη ταινία της εβδομάδας, αλλά περιορισμένου ενδιαφέροντος- και μία υπερπαραγωγή με ήρωες των κόμικς συνθέτουν ένα λιτό κινηματογραφικό επταήμερο.

Ο συνήγορος ** ½

(The counselor)

Δραματική περιπέτεια - Διάρκεια 117΄

Σκηνοθεσία: Ρίντλεϊ Σκοτ

Παίζουν: Μάικλ Φασμπέντερ, Κάμερον Ντίαζ, Χαβιέ Μπαρδέμ, Μπραντ Πιτ, Πενέλοπε Κρουζ

Κάτι δεν πηγαίνει καλά σε αυτό το πανάκριβο περιπετειώδες θρίλερ, που για να φτιαχτεί ένωσαν τις δυνάμεις τους ο σκηνοθέτης του «Μπλέιντ Ράνερ», του «Μονομάχου» και του «Προμηθέα», πέντε πρωτοκλασάτοι σταρ και ένας βραβευμένος με Πούλιτζερ μυθιστοριογράφος στο σεναριακό του ντεμπούτο. Δεν φταίει η έλλειψη πρωτοτυπίας του στόρι. Ένας πετυχημένος και άπληστος δικηγόρος (που αποκαλείται «συνήγορος» και δεν μαθαίνουμε ποτέ το όνομά του) μπλέκει σε μία αγοραπωλησία ναρκωτικών αξίας 20.000.000 δολαρίων και υφίσταται τις συνέπειες. Η αδυναμία έγκειται στο σενάριο του πρωτοεμφανιζόμενου 80χρονου σεναριογράφου, που δεν είναι άλλος από τον Κόρμακ Μακάρθι, συγγραφέα του «Καμία Πατρίδα για τους Μελλοθάνατους» και «Ο Δρόμος». Επιλέγει μία αυθαίρετη, αντιχολιγουντιανή υποτίθεται σεναριακή δομή, σε μια αδέξια μίμηση του Κουέντιν Ταραντίνο. Σχοινοτενείς μονόλογοι περί έρωτος, σεξ, πεπρωμένου, ζωής και θανάτου συν μία πεντάλεπτη σκηνή εκτίμησης διαμαντιών κάνουν το πρώτο μέρος να τσουλάει αργά και την αδημονία μας για κάποια δυναμική εξέλιξη να μεγαλώνει. Ώσπου να εκτιναχθεί η δράση και να αρχίσει το ξετύλιγμα της ίντριγκας, εκείνα που μας κρατάνε είναι οι πνευματώδεις ατάκες, το άψογο σκηνοθετικό στιλ και η σταδιακή εξοικείωση με τους πέντε βασικούς χαρακτήρες: τον συνήγορο (Μάικλ Φασμπέντερ), την ανυποψίαστη μνηστή του, Λόρα, πιθανότατα υποψήφιο θύμα (Πενέλοπε Κρουζ), τον Ράινερ, ένα λαμόγιο ιδιοκτήτη νυχτερινών κέντρων (Χαβιέ Μπαρδέμ), τον Γουεστρέι, θυμόσοφο μεσάζοντα με καουμπόικο ντύσιμο (Μπραντ Πιτ) και τη Μαλκίνα, μία σεξομανή γόησσα με ηθική ερπετού και με δυο γατόπαρδους για κατοικίδια, η οποία έχει ξετρελάνει τον Ράινερ. Η Κάμερον Ντίαζ, ως Μαλκίνα, κλέβει άνετα την παράσταση από τους άξιους συμπρωταγωνιστές της, ενσαρκώνοντας με χιούμορ μια θηριώδη femme fatale και δίνοντάς τα όλα σε μια αστεία όσο και ερεθιστική σκηνή όπου κάνει σεξ με μια Φεράρι (!!!) Γυναίκα - κόλαση, βασική φιγούρα του φιλμ νουάρ. Υποψιαζόμαστε προς στιγμήν ότι το κοινό πάθος των τριών ανδρών για το γυναικείο φύλο ίσως τους καταστρέψει, αλλά αυτό ξεχνιέται λόγω της γενικής απραξίας. Πάνω που κοιτάζουμε το ρολόι για πρώτη φορά, ο Ρίντλεϊ Σκοτ φρενάρει απότομα τη λογοδιάρροια, οπότε η οθόνη παίρνει φωτιά και το αίμα αρχίζει να τρέχει ποτάμι. Αρχίζει και το δράμα του συνηγόρου, ενός έξυπνου και μορφωμένου ανθρώπου, που εξ αιτίας μιας αυθόρμητης πράξης ανθρωπιάς, παγιδεύεται στα σύνορα Μεξικού-ΗΠΑ, δηλαδή σε μια εμπόλεμη ζώνη με χιλιάδες νεκρούς ετησίως. Μόνος, χωρίς φίλους, με τον δυτικό του ουμανισμό να τον έχει χαντακώσει, στέκεται ανήμπορος απέναντι σε ανθρώπους ικανούς να σκοτώσουν την ίδια τους τη μάνα. Σε μια όχι και τόσο αναπάντεχη ανατροπή, το χτύπημα έρχεται από αλλού, κάτι που δεν μπόρεσαν να προβλέψουν ούτε οι δύο σύντροφοι του δικηγόρου, ο Ράινερ και ο Γουεστρέι, βετεράνοι της παρανομίας και όχι ερασιτέχνες όπως αυτός. Τελικά δικαιώνονται οι κυνικές φιλοσοφικές απόψεις του Μακάρθι, αν και πιστεύουμε ότι θα ήταν προτιμότερο να τις είχε εκθέσει σε ένα μυθιστόρημα. Διότι ένας καλός συγγραφέας δεν είναι απαραίτητα και καλός σεναριογράφος. Άλλη τεχνική η μία και διαφορετική η άλλη και άντε να τη μάθεις στα ογδόντα σου. Πάλι καλά που το σενάριο έπεσε στα χέρια ενός σπουδαίου βιρτουόζου όπως ο Σκοτ που σώζει όσο μπορεί την κατάσταση.

Ψάχνοντας τον Σούγκαρμαν ***

(Searching for Sugarman)

Ντοκιμαντέρ - Διάρκεια 85΄

Σκηνοθεσία: Μάλικ Μπεντζελούλ

Ισάξιος του Μπομπ Ντίλαν, αν όχι καλύτερός του, τουλάχιστον πιο πολιτικοποιημένος και πιο οξύς στην κοινωνική κριτική που ασκεί με τους στίχους του είναι ο Σίξτο Ροντρίγκεζ. Αυτό υποστηρίζει μπροστά στην κάμερα ο πρώην πρόεδρος της «Motown», της θρυλικής δισκογραφικής εταιρείας του Ντιτρόιτ. Ποιος είναι όμως ο Ροντρίγκεζ, που το όνομά του δεν σήμαινε τίποτα για τους περισσότερους γνώστες της παγκόσμιας ποπ-ροκ σκηνής, μέχρι πριν από μερικά χρόνια; Και πώς είναι δυνατόν ένας χαρισματικός Αμερικανός τραγουδοποιός να έχει μείνει στην αφάνεια επί δεκαετίες; Τη λύση σε αυτό το σκοτεινό μουσικό αίνιγμα τη δίνει το βραβευμένο με Όσκαρ ντοκιμαντέρ του Μάλικ Μπεντζεντούλ. Στα τέλη της δεκαετίας του '60, δύο μουσικοί παραγωγοί ποντάρουν σε ένα νέο ταλέντο και ηχογραφούν ένα άλμπουμ με τα τραγούδια του. Την παταγώδη αποτυχία του εγχειρήματος ακολουθούν φήμες ότι ο Ροντρίγκεζ αυτοπυροβολήθηκε ή αυτοπυρπολήθηκε επί σκηνής. Έκτοτε ο καλλιτέχνης αγνοείται. Ούτως ή άλλως ήταν άγνωστος στην πατρίδα του. Παραδόξως, στη Νότια Αφρική, οι λαθραίες ηχογραφήσεις του ενός και μοναδικού του άλμπουμ ξεπερνούν σε πωλήσεις τους δίσκους του Έλβις Πρίσλεϊ και των Ρόλινγκ Στόουνς. Τη μουσική του ανακάλυψαν συμπτωματικά οι πολέμιοι των φυλετικών διακρίσεων, στις αρχές της δεκαετίας του '70, από ένα δίσκο που έφερε μαζί της μια Αμερικανίδα τουρίστρια και τα εναντίον του κατεστημένου τραγούδια του έγιναν γρήγορα οι ύμνοι του αγώνα κατά του απαρτχάιντ. Είκοσι πέντε χρόνια μετά, δυο θαυμαστές του δημιουργού του «Sugarman» ανακαλύπτουν και τον ίδιο τον Ροντρίγκεζ, που ζει σε ένα φτωχόσπιτο στο Ντιτρόιτ, υγιής, ευτυχής και σε πλήρη φόρμα. Απτόητος από την αποτυχία, βγάζει το ψωμάκι του δουλεύοντας στις οικοδομές, έχει μεγαλώσει τρία καλά κορίτσια και δεν έχει ιδέα για το μεγάλο του σουξέ στην Αφρική. Αδιαφορώντας σκανδαλωδώς για τη δόξα και το χρήμα, κάνει σχεδόν άθελά του ένα θριαμβευτικό comeback που καταλήγει σε 36 συναυλίες. Το ντοκιμαντέρ αφηγείται σε χαλαρούς, μπλουζίστικους ρυθμούς την ιστορία ενός ανθρώπου που έγραψε στα παλιά του παπούτσια το αμερικανικό όνειρο.

Thor 2: Σκοτεινός κόσμος * ½

(Thor 2: The dark world)

(και σε 3D)

Φαντασίας - Διάρκεια 112΄

Σκηνοθεσία: Άλαν Τέιλορ

Παίζουν: Κρις Χέμσγουορθ, Νάταλι Πόρτμαν, Άντονι Χόπκινς, Στέλαν Σκάρσγκαρντ, Κρίστοφερ Έκλεστον, Ρενέ Ρούσο

Η σύγκλιση των εννέα κόσμων απειλεί να καταστρέψει τον πλανήτη μας, όμως μην ανησυχείτε επειδή πρόκειται απλώς για μια ταινία φαντασίας όπου συμβαίνουν και τα πιο απίθανα. Οι θεοί της νορβηγικής μυθολογίας, ήρωες των κόμικς της Marvel και μετά του κινηματογράφου επιστρέφουν σε ένα σίκουελ, ούτε καλύτερο ούτε χειρότερο απ' ό,τι το Νο 1, για να αποτρέψουν τα καταστροφικά σχέδια των Σκοτεινών Ξωτικών. Ο κατάξανθος Θορ, αυτός ο «φουσκωτός» με το ιπτάμενο σφυρί, επανασυνδέεται με μια σύγχρονη θνητή, μπαινοβγαίνοντας σε δυο διαστάσεις, ενώ παράλληλα τσακίζει τους κακούς. Οι σεναριογράφοι και ο σκηνοθέτης αποφεύγουν τη μεταμοντέρνα ερμηνεία αλά «Σκοτεινός Ιππότης» και την ψυχολογική προσέγγιση αλά «Άνθρωπος από ατσάλι», φορτσάροντας τη δράση, με αποτέλεσμα οι επαναλαμβανόμενες συγκρούσεις και η πληθώρα των ειδικών εφέ, στην αρχή να εντυπωσιάζουν και στη συνέχεια να κουράζουν. Για λόγους ποιοτικής επίφασης αλλά κυρίως promotion, συναθροίζεται και μια ομάδα λαμπρών ηθοποιών, που παίζουν τα πάντα έναντι αδρής αμοιβής. Πάντως για μια σύντομη απόδραση από τη καταθλιπτική μας πραγματικότητα, η ταινία είναι ό,τι πρέπει.

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία