Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




ΗΠΑ: Ομογενειακός φορέας βοηθά καρκινοπαθή Ελληνόπουλα για 30 χρόνια 



Νέα Υόρκη - (Ανταπόκριση Παναγιώτης Παναγιώτου)

Για τριάντα χρόνια, ένας ομογενειακός φορέας βοηθά καρκινοπαθή παιδιά από την Ελλάδα και την Κύπρο που αναζητούν θεραπεία σε αμερικανικά νοσοκομεία και ερευνητικά κέντρα. Πρόκειται για το Greek Children's Fund, το οποίο δημιουργήθηκε στις 18 Φεβρουαρίου 1983 από τον Στέλιο Ματθαίου.

Αφορμή για την ίδρυση του Ταμείου για τα καρκινοπαθή ελληνόπουλα αποτέλεσε μια προσωπική εμπειρία του κ. Ματθαίου. Η κόρη του Κατερίνα είχε παλέψει με τη λευχαιμία τον Δεκέμβριο του 1979 και κατάφερε να γίνει καλά. «Με την περιπέτεια της Κατερίνας δεν βίωσα μόνο το δικό μας πόνο και τη δική μας αγωνία, αλλά διαπίστωσα ότι πολλές ελληνικές οικογένειες μέσα στη δοκιμασία τους είχαν να αντιμετωπίσουν άλλα σοβαρά προβλήματα, κυρίως οικονομικής φύσεως» δήλωσε ο κ. Ματθαίου, με την ευκαιρία εκδήλωσης για τα 30χρονα κοινωνικής δράσης του Ταμείου.

Σύμφωνα με τον ιδρυτή του Ταμείου, έχουν βοηθηθεί οικονομικά χιλιάδες καρκινοπαθή παιδιά από την Ελλάδα, την Κύπρο και την Ομογένεια, καλύπτοντας διάφορες ανάγκες τους, όπως τα έξοδα παραμονής τους στη Νέα Υόρκη, αλλά και σε άλλες αμερικανικές πόλεις, κατά τη διάρκεια της θεραπείας τους, τόσο στα ίδια, όσο και σε μέλη των οικογενειών τους. Συνολικά, το ποσό που προσφέρθηκε ξεπερνά τα 7 εκατομμύρια δολάρια.

Ο Ελληνοαμερικανός επιχειρηματίας, ο οποίος δραστηριοποιείται μαζί με τα αδέλφια του στο χώρο των εστιατορίων στην πολιτεία του Νιου Τζέρσεϊ και είχε γεννηθεί στο χωριό Βαρβίτσα του Νομού Λακωνίας, ίδρυσε το Greek Children's Fund και με αφορμή ένα άλλο γεγονός, μετά την αίσια κατάληξη της μάχης που έδωσε η κόρη του Κατερίνα και η οποία τότε ήταν 12 ετών. «Μια μέρα, είχα γνωρίσει ένα 11χρονο παιδί στο νοσοκομείο Μεμόριαλ. Ήταν Μεγάλη Παρασκευή και ενώ βρισκόταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι του με πυρετό, μού ζήτησε να μην εγκαταλείψω ποτέ τα άρρωστα παιδιά», επισήμανε ο κ. Ματθαίου, προσθέτοντας ότι «έπρεπε λοιπόν να κάνω κάτι, με τη βοήθεια άλλων ομογενών, για να στηρίξουμε αυτά τα παιδιά και τις οικογένειές τους».

Όταν δημιουργήθηκε το Greek Children's Fund είχε ως βάση το νοσοκομείο Μεμόριαλ της Νέας Υόρκης (Memorial Sloan -Kettering Cancer Center). Οι περισσότερες ενισχύσεις του προέρχονται, σύμφωνα με τον ιδρυτή και επίτιμο πρόεδρό του, από εκδηλώσεις, χοροεσπερίδες, χορηγίες και παλαιότερα από τηλεμαραθώνιους. Στην αυριανή εκδήλωση-δείπνο, που θα γίνει σε κοινοτική αίθουσα ελληνορθόδοξης εκκλησίας στο Νιου Τζέρσεϊ, θα τιμηθούν ο πρώην πρόεδρος του Ταμείου Σαμ (Σαράντος) Ματθαίου (γιος του ιδρυτή του Ταμείου) και η Ελπίδα Χατζηβασιλείου, η οποία το 1986, σε ηλικία 13 ετών, είχε μεταβεί στη Νέα Υόρκη μαζί με τη μητέρα της για να εγχειριστεί και να κάνει θεραπεία στο νοσοκομείο Μεμόριαλ, δίνοντας τη δική της μάχη με τον καρκίνο και βρίσκοντας οικονομική και ηθική συμπαράσταση από το Ταμείο Καρκινοπαθών Ελληνοπαίδων.

Σήμερα, η Ελπίδα είναι καλά και ζει με τον σύζυγό της και τα δύο τους παιδιά στην πατρίδα της στην Κύπρο. Και είναι εκατοντάδες τέτοιες περιπτώσεις παιδιών που έγιναν εντελώς καλά, αλλά, όπως ανέφερε ο κ. Ματθαίου, «ήταν και αρκετά παιδιά και νέοι που δεν βρίσκονται πια ανάμεσά μας, όπως η Κατερίνα από τη Θεσσαλονίκη, μια αξιοπρεπής και δυναμική φοιτήτρια που έδωσε σε όλους μας αληθινά μαθήματα ζωής».

Ο κ. Ματθαίου μίλησε,ακόμα, για το «μόνιμο όνειρό» του να μπορέσει η Ομογένεια να δημιουργήσει το δικό της Σπίτι Φιλοξενίας ασθενών παιδιών από την Ελλάδα, την Κύπρο και την Ομογένεια, αλλά και μεγαλυτέρων, σημειώνοντας ότι μέχρι τώρα το Ταμείο βοηθά οικονομικά οικογένειες των καρκινοπαθών παιδιών για να διαμένουν στο Ρόναλντ Μακ Ντόναλντ Χάουζ, στο Μανχάταν,

Σημερινός πρόεδρος του Greek Children's Fund είναι ο Γιώργος Κίτσιος, οποίος επισήμανε ότι «μετά από τριάντα χρόνια αξιέπαινης προσφοράς, είναι ανάγκη το Ταμείο να γίνει ευρύτερα γνωστό στην Ελληνοαμερικανική κοινότητα, αλλά και στην Ελλάδα», υποστηρίζοντας επίσης ότι «έφτασε η ώρα για τη δημιουργία του Ελληνικού Σπιτιού Φιλοξενίας ασθενών που δεν έχουν τόπο διαμονής, όταν χρειάζονται να μένουν σε μια πόλη των ΗΠΑ, κυρίως στη Νέα Υόρκη, για να υποβληθούν σε κάποια θεραπεία».

Ο κ. Κίτσιος (αρχιτέκτονας και πολεοδόμος μηχανικός), ο οποίος κατάγεται από την Ευρυτανία και συμμετέχει ενεργά σε αρκετούς ελληνοαμερικανικούς φορείς, τόνισε ότι «κάθε μήνα, τουλάχιστον 3 με 4 καρκινοπαθή παιδιά από την Ελλάδα και την Κύπρο βρίσκονται στη Νέα Υόρκη για θεραπεία. Πρώτο μας μέλημα είναι η εξασφάλιση στέγης στο χρονικό διάστημα που απαιτείται για τη θεραπεία τους, τόσο στα ίδια τα παιδιά, όσο και στα άτομα που τους συνοδεύουν, που, είναι ο ένας ή και δυο γονείς τους. Συνήθως, διαμένουν στο Ρόναλντ Μακ Ντόναλντ Χάουζ. Επίσης, όπου υπάρχει ανάγκη βοηθάμε στα έξοδα μετακίνησης, διατροφής και σε μερικές περιπτώσεις και νοσηλείας σε νοσοκομεία. Η βασική μας όμως επιδίωξη είναι να μπορέσουμε τελικά ως Ομογένεια να δημιουργήσουμε το δικό μας Σπίτι Φιλοξενίας και μπορώ να μπω ότι αρχίσαμε να βάζουμε το νερό στ' αυλάκι».

Καταλήγοντας, ο κ. Κίτσιος ανέφερε ότι ανέλαβε την προεδρία του Ταμείου «γιατί πέρα από την ηθική ικανοποίηση, είναι ένας χώρος που αξίζει πραγματικά να προσφέρεις χρόνο και υπηρεσίες, βοηθώντας ασθενή παιδιά που παλεύουν μερόνυχτα για να βρουν τη δική τους ελπίδα στη ζωή».

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία