«H δύναμη της κλασικής μουσικής είναι τέτοια, που μπορεί να κάνει ιερόδουλες στη Σιέρα Λεόνε να χορεύουν θεαματικά Τσαϊκόφσκι, φυλακισμένους να κάνουν μίνι «εξέγερση» χτυπώντας τα πόδια τους στον ρυθμό του Χέντελ και τυφλά παιδιά να προκαλούν πανδαιμόνιο, ακούγοντας Σοπέν, ίσως επειδή κανένας δεν τους είπε ότι δεν μπορούν».

Στην ερώτηση «αν η μουσική μπορεί να αλλάξει τον κόσμο» ο Πάνος Καράν είναι ο πιο κατάλληλος να μας απαντήσει. Γεννημένος μουσικός και θεωρώντας το κλαβιέ του πιάνου προέκταση των χεριών του, ο Πάνος Καράν ξεκίνησε να μαθαίνει πιάνο σε ηλικία 7 ετών, για να «χτίσει» μία καριέρα γεμάτη από διακρίσεις, την ηχογράφηση ενός εξαίρετου δίσκου με συνθέσεις Ραχμάνινοφ, και εμφανίσεις σε σημαντικές αίθουσες ανά τον κόσμο.

Είναι μόλις 31 ετών. Νέος, ταλαντούχος και παθιασμένος με τη μουσική. Αλλά όχι μόνο με αυτήν. Με το αίσθημα του ανικανοποίητου να τον ακολουθεί σε όλη του τη διαδρομή ο Πάνος ήθελε να κάνει ένα βήμα παραπέρα και να αφήσει το δικό του ιδιαίτερο αποτύπωμα στον κόσμο.

Με τη σεμνότητα του αληθινού καλλιτέχνη, ξεκίνησε το 2011 και ίδρυσε τον μη-κερδοσκοπικό οργανισμό «Keys of Change». Στόχος του είναι να μαθαίνει μουσική σε παιδιά απομονωμένων περιοχών όπως αυτές του Αμαζονίου, της Ουγκάντας, της Σιέρα Λεόνε και της Ιαπωνίας. Ταξιδεύει λοιπόν μαζί με τη μουσική του για να αλλάξει τον κόσμο μέσα από νότες. Σε αυτές τις ταλαιπωρημένες, από τη φύση και από τον ανθρώπινο παράγοντα, περιοχές ο Πάνος καταφέρνει να βγάλει στην επιφάνεια συναισθήματα χαράς, λύπης και ελπίδας στο κοινό που μαζεύεται γύρω από το πιάνο του για να τον ακούσει.

Ο νεαρός μουσικός βρέθηκε στη σκηνή του φετινού Tedx Athens, το οποίο έχει θέμα «Αχαρτογράφητα Νερά» και μίλησε για την «τέχνη της εύρεσης νέου ακροατηρίου» και για τις δικές του «αχαρτογράφητες» εμπειρίες παίζοντας μουσική για ανθρώπους και κυρίως παιδιά σε όλο τον κόσμο που στερούνται βασικών αγαθών και δικαιωμάτων.

«Όλα ξεκίνησαν από μία εσωτερική κρίση δικιά μου. Δεν ήξερα καν αν ήθελα να συνεχίσω να παίζω μουσική. Είχα την τύχη να παίξω σε μεγάλες αίθουσες συναυλιών. Και μετά αποφάσισα πως αυτό δεν ήταν αρκετό, ήθελα να βρω κάτι άλλο, σαν όλα τα όνειρα που είχα μέχρι εκείνη την στιγμή να ήταν μια στατική φωτογραφία και δεν με ικανοποιούσαν. Ξεκίνησα με ένα ηλεκτρικό πιάνο για τον Αμαζόνιο με σκοπό να βρω ένα καινούριο ακροατήριο» λέει μιλώντας  ο Πάνος Καράν για να προσθέσει :

«Ήθελα να διαψεύσω τα κλισέ που θέλουν το συγκεκριμένο είδος να απευθύνεται σε λίγους. Η κλασική μουσική μπορεί να ακουστεί με την ίδια ευκολία τόσο στις όχθες του Αμαζονίου και τις φτωχογειτονιές της Σιέρα Λεόνε, όσο και στη σκηνή του Carnegie Hall και του Μεγάρου Μουσικής. Είναι ένας από τους πιο απλούς αλλά ταυτόχρονα ένας από τους πιο ισχυρούς τρόπους για να φέρεις κοντά ανθρώπους από όλον τον κόσμο χτίζοντας γέφυρες ειρήνης και δημιουργώντας υποδομές για θετικές κοινωνικές αλλαγές».

Με μόνο μέσο τη μουσική, το «Keys of Change» προσπαθεί να αναπτύξει δυο βασικές δυνάμεις της ανθρώπινης φύσης, τη φαντασία και τη δημιουργικότητα γιατί όπως λέει και ο πιανίστας και ιδρυτής του, «όταν δεν μπορούμε να έχουμε έναν καλύτερο κόσμο, οφείλουμε να τον φανταστούμε».

Η εν λόγω ομάδα πραγματοποιεί αποστολές που εκτείνονται σε κάθε άκρη της γης. Μετρώντας μόλις δύο χρόνια ζωής έχουν καταφέρει να υλοποιήσουν τουλάχιστον οκτώ παρόμοια πρότζεκτ και με ενδιάμεσο κρίκο τη μουσική να συνομιλήσουν και να επικοινωνήσουν με ανθρώπους που συναντούσαν για πρώτη φορά.

Σύμφωνα με το νεαρό μουσικό, σε κάθε μέρος οι αντιδράσεις του κόσμου είναι διαφορετικές: «Στον Αμαζόνιο αυτό που μου έμεινε ουσιαστικά ήταν η αποδοχή, γιατί πήγα σε μέρη που είναι σχετικά ʽ'κλειστά'' σε ξένους και έπρεπε να την κερδίσω. Όχι μόνο εγώ, αλλά και η μουσική που έπαιζα. Στη Σιέρα Λεόνε είδα ότι η μουσική μπορεί να δώσει απίστευτη χαρά σε ανθρώπους που είχαν ζήσει φρικιαστικές καταστάσεις για χρόνια. Στην Ιαπωνία ότι η μουσική μπορεί να δώσει ελπίδα και στήριγμα σε στιγμές βαθύτατης κρίσης και στην Ινδία ότι ακόμα και σε μέρη απίστευτης φτώχιας οι άνθρωποι μπορεί να είναι ευτυχισμένοι».

Στην Ιαπωνία, όπως λέει ο ίδιος, η ανάγκη του ήταν να μοιραστεί μουσική με ανθρώπους που είχαν πληγεί από το σεισμό και το τσουνάμι. Εκεί, συνάντησε το πιο συγκλονιστικό κοινό της ζωής του. «Γνώρισα ανθρώπους που είχαν επιβιώσει από κάτι τραγικό και είχαν όλοι μια ιστορία να διηγηθούν. Υπήρξε ένας κύριος ο οποίος μετά από ένα αυτοσχέδιο ρεσιτάλ στον καταυλισμό ήρθε με δάκρυα στα μάτια, με αγκάλιασε πολύ θερμά και μου είπε : «ευχαριστούμε που μας σκεφτήκατε σε αυτή τη δύσκολη περίοδο». Όταν έφευγα έμαθα από τον υπεύθυνο του καταυλισμού πως ο άνθρωπος αυτός είχε χάσει την οικογένειά του πριν από έξι μήνες στην καταστροφή και δεν είχε μιλήσει σε κανέναν από τότε. Ήταν η πρώτη φορά που άκουγαν τη φωνή του».

Πόσο δύσκολο είναι να διοργανώνει συναυλίες στην άκρη του κόσμου; «Οι συνθήκες είναι κάθε φορά διαφορετικές. Στον Αμαζόνιο για παράδειγμα δεν υπάρχει ηλεκτρικό ρεύμα και τηλεπικοινωνίες, κάτι που καθιστά το όλο εγχείρημα μία πρόκληση. Από την άλλη άμα έχεις όρεξη να μοιραστείς κάτι, πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που θα θέλουν να το μοιραστούν μαζί σου», απαντά .

Για το μέλλον, ο Πάνος Καράν προγραμματίζει μία νέα αποστολή στη Σιέρα Λεόνε με στόχο να βοηθήσει τοπικούς μουσικούς να πηγαίνουν σε παραγκούπολεις για να παίξουν και να διδάσκουν μουσική. Στα άμεσα σχέδια του πάντως είναι και ένα πρότζεκτ στην Ελλάδα, ενώ έχει ήδη ξεκινήσει και παίζει μαζί και με άλλους μουσικούς σε χώρους που φιλοξενούνται ηλικιωμένοι.