Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Η διαχρονική παρουσία τού ελληνισμού

Οι ΄Ελληνες στην Αιγυπτο



ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ - (Ανταπόκριση Γ.Χατζηγεωργίου)

  Στην είσοδο της Αλεξάνδρειας της Αιγύπτου μια επιγραφή σε καλωσορίζει στην πόλη στα ελληνικά. Τα ίχνη της πρώτης ελληνικής παρουσίας στην Αίγυπτο εντοπίζονται στην 2η χιλιετία π.Χ, ενώ η διεθνοποιημένη ελληνική γλώσσα του Μεγάλου Αλεξάνδρου ήταν η επίσημη γλώσσα της Αιγύπτου για πάνω από 1.000 χρόνια.

   Η διαχρονική παρουσία του ελληνισμού στην Αίγυπτο ήταν το θέμα της εκδήλωσης που πραγματοποιήθηκε  στη Θεσσαλονίκη, και με την οποία ολοκληρώθηκε η 3η Αιγυπτιακή Πολιτιστική Εβδομάδα, που διοργάνωσε (και στην Αθήνα) το Μορφωτικό Κέντρο της Αιγυπτιακής Πρεσβείας.

   Η πρώτη "ελληνική κοινότητα"

   Ο μορφωτικός ακόλουθος της Αιγυπτιακής Πρεσβείας στην Αθήνα και διευθυντής του Αιγυπτιακού Μορφωτικού Κέντρου Αθηνών, Χισάμ Νταρουίς, τόνισε ότι, όπως επιβεβαιώνουν αρχαιολογικά ευρήματα, οι πρώτοι Έλληνες που είχαν πάει στην Αίγυπτο, ήταν από την Κρήτη, την 2η χιλιετία π.Χ.

   Τον 7ο αιώνα π.Χ. Έλληνες ναύτες παρασύρθηκαν στις αιγυπτιακές ακτές και ο Φαραώ Ψαμμήτιχος τους χρησιμοποίησε για να εδραιώσει την εξουσία του. Σε αντάλλαγμα για τη βοήθειά τους, τους δώρισε δύο στρατόπεδα σε έναν κλάδο του Νείλου, σηματοδοτώντας την απαρχή της ελληνικής κοινότητας της Αιγύπτου.

   Από εκείνη την εποχή, βρίσκονται στο Δέλτα του Νείλου αμφορείς, που μαρτυρούν τη δημοτικότητα του ελληνικού κρασιού.

   Η πόλη των ναυτών

   Ο Φαραώ Άμασις πήρε τα στρατόπεδα από τους Έλληνες και τους έφερε κοντά στην πρωτεύουσα του, τη Μέμφιδα για να είναι η προσωπική του φρουρά. Έτσι, δημιουργήθηκε η Ναύκρατις (πόλη των ναυτών), η πρώτη ελληνική πόλη στην Αίγυπτο, όπου χτίστηκαν και ναοί αφιερωμένοι στον Απόλλωνα, την Αφροδίτη και την Ήρα, από το 570 έως το 525 π. Χ.

   Συνενώνει λαούς και παραδόσεις

   Το πέρασμα του Μέγα Αλέξανδρου στην Ανατολή αποτελεί ορόσημο,τόσο στην ιστορία των λαών της Μεσογείου, όσο και στην πορεία του ελληνισμού υπογράμμισε ο αραβολόγος-βυζαντινολόγος, επίκουρος καθηγητής Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ, Χασάν Μπάνταουι.

   Ο Μέγας Αλεξάνδρος, πρόσθεσε, συνενώνει λαούς παραδόσεις και πολιτισμούς, ενσαρκώνοντας την υπέρβαση του εθνικού εγωισμού.

   Οι Αιγύπτιοι τον υποδέχθηκαν ως απελευθερωτή από τους Πέρσες ενώ αναγορεύτηκε Φαραώ και ακολούθησε την παράδοση, χτίζοντας ένα κομμάτι στον ναό του Καρνάκ.

   Αμοιβαίος σεβασμός

   Οι διάδοχοι του Μεγάλου Αλέξανδρου, οι Πτολεμαίοι, σεβάστηκαν τη θρησκεία, την παράδοση και τη γλώσσα των Αιγυπτίων, πρακτική που είχε ως αποτέλεσμα την αποδοχή των Ελλήνων από τους Αιγύπτιους.

   Οι Πτολεμαίοι θεωρούνται συνεχιστές της αρχαίας αιγυπτιακής παράδοσης, υιοθετώντας τις τελετουργίες, τις θρησκείες και χτίζοντας ναό προς τους αιγυπτιακούς θεούς. Και έκαναν κάτι πιο σημαντικό από αυτό: αναζήτησαν μια φόρμα συλλειτουργίας στο χώρο της λατρείας, δημιούργησαν μια κοινή πίστη, στηριζόμενη στην αρχαία αιγυπτιακή και ελληνική θρησκεία.

   Το δώρο του Μεγαλέξανδρου

   Ο Μέγας Αλέξανδρος προκάλεσε τη διεθνοποίηση της ελληνικής γλώσσας, η οποία έγινε -την εποχή των Πτολεμαίων- επίσημη γλώσσας της Αιγύπτου για πάνω από 1.000 χρόνια

   Το δώρο αυτό του Μέγα Αλέξανδρου προς τους λαούς της Ανατολικής Μεσογείου, αξιοποιήθηκε με τη δημιουργία σημαντικών κέντρων πολιτισμού, όπως η Αλεξάνδρεια, η Γάζα, η Αντιόχεια, η Δαμασκός, που "φιλοξένησαν" τον ελληνικό νου. Έτσι, υπογράμμισε ο κ. Μπάνταουι, το κέντρο βάρος του ελληνικού πολιτισμού μετατοπίστηκεαπό την μητροπολιτική Ελλάδα στην ανατολική Μεσόγειο.

   Ακόμα και μετά την κατάκτηση της Αιγύπτου από τους Άραβες, η ελληνική γλώσσα την παρουσία της ως γλώσσα της διοίκησης, παράλληλα με την αραβική και την κοπτική.

   Τα αρχοντικά των Ελλήνων

   Σε μια Αλεξάνδρεια πολύ διαφορετική από αυτήν που έκτισε ο Δεινοκράτης, τα αρχοντικά σπίτια -πολλά από τα οποία "επιβιώνουν" ως δημόσια κτίρια- δίνουν μέχρι σήμερα ελληνικό "άρωμα" στην πόλη.

   Όπως επεσήμανε ο Αιγυπτιώτης εικαστικός καλλιτέχνης Νικόλαος Σφήκας, το μεγάλο ρεύμα των Ευρωπαίων και κυρίως των Ελλήνων άρχισε να φτάνει στην Αλεξάνδρεια από τον 18ο αιώνα και εντείνεται στις αρχές του 19ου, κατά την διάρκεια της διακυβέρνησης από τον Μωχάμεντ ΄Αλι, ο οποίος υπήρξε αναμορφωτής της χώρας και ιδρυτής της σύγχρονης Αιγύπτου.

   Το 1817 υπήρχαν στην Αλεξάνδρεια 3.000 Έλληνες, ενώ στις αρχές του 20ου αιώνα ξεπέρασαν τις 120.000 και η ελληνική ήταν η πολυπληθέστερη μεταξή των ξένων κοινοτήτων.

   Ελληνικό βαμβάκι και το αναψυκτικό που συναγωνίζεται την Pepsi Cola

   Οι Έλληνες διακρίθηκαν σε πολλούς τομείς της οικονομικής δραστηριότητας. Στα τέλη του 19ου και στις αρχές του 20ου αιώνα όλα τα εκκοκιστήρια βαμβακιού ήταν στην κατοχή των Ελλήνων. Σε ελληνικά χέρια ήταν και η παραγωγή αλκοόλ, ενώ, όπως ανέφερε ο κ. Σφήκας, το αναψυκτικό του Σπύρου Σπάθη για χρόνια συναγωνιζόταν την Pepsi Cola!.

   Με τα μαχαιροπήρουνα της Μεγάλης Αικατερίνης

   Στο αρχοντικό του Μιχαήλ Σαλβάγου, συνολικής έκτασης 2.500 τ.μ., φιλοξενήθηκε ο βασιλιάς της Ελλάδας Γεώργιος και το φαγητό σερβιρίστηκε με τα μαχαιροπήρουνα της Μεγάλης Αικατερίνης. Η σύζυγος του Αργίνη Μπενάκη ήταν ιδιαίτερα όμορφη μέχρι τα βαθιά της γεράματα και η μορφή της αποτυπώθηκε και στο έμβλημα της Γαλλίας, την Μαριάν.

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία