Βαλτώδη τα νερά κι ακύμαντα. Στις όχθες του έλους, μπόλικα βούρλα. Ανωφελείς κώνωπες πολλαπλασιάζονται με ταχύτατους ρυθμούς. Με το αηδιαστικά κολλώδες δέρμα τους να λιάζεται στον ήλιο, κοάζουν τα βατράχια. Ξαμολούν τη γλώσσα τους ένα γύρω για να αγκιστρώσουν κάνα ασύντακτο κουνούπι. Πηδούν άτεχνα από κομματικό νούφαρο σε υπερκομματικό ψηφοδέλτιο, τσαλαβουτούν στα βουρκώδη της αυτοδιοικητικής αποφοράς, συνουσιάζονται ακρίτως κι αδιακρίτως. Όσο περιμένουν την πριγκιποπούλα εξουσία να τους ασπαστεί σφόδρα, μπας και τους μετατρέψει σε «πρίγκιπες», δε παραλείπουν να χάφτουν μύγες με περισσή σπουδή.

Παρά τη φαινομενική απάθεια και τη ράθυμη στάση, τα εξώφθαλμα μάτια τους κάνουν  βόλτες σα παλαβά μέσα στις κόγχες, μη τους ξεφύγει κάνα ξέμπαρκο ψηφοεντομάκι και δεν το καταπιούν. Αλαζόνες προγάστορες που μεταπηδούν, αράζουν, ξαναπηδούν, κοάζουν χαμαίζηλες κοινοτοπίες. Γυρολόγοι γυρίνοι παραδίπλα τους, κολυμπούν αναζητώντας συνδυασμού καταφύγιο. Διακαώς επιθυμούν να τρυπώσουν για να τραφούν καλά και να μετατραπούν κι αυτοί σε εύσαρκους «μπάκακες» που θα στήσουν και πάλι το δικό τους χορό...

Στη βαλτωμένη οικονομικά και αυτοδιοικητικά Ελλάδα, ανεπρόκοποι ολετήρες επανεμφανίζονται ως σωτήρες. Κρατικοδίαιτοι μη λιτοδίαιτοι και ανίκανοι ανίδεοι, ως επαΐοντες. Τυμβωρύχοι της εξουσίας και τυρβάζοντες περί άλλων, ως προστάτες πολιτιστικής κληρονομιάς. Επαμφοτερίζοντες δήθεν νεωτερίζοντες, ως υπέρ αδυνάτων. Τραμπούκοι που απεκδύθηκαν τον φασιστικό μανδύα μα τον φορούν σώβρακο κατάσαρκα, ως «δημοκράτες». Ανεπάγγελτοι, επαγγέλλονται ανάπτυξη. Μικρόνοοι, υπόσχονται τα μέγιστα. Χωμένοι στο βούρκο, κοάζουν δυνατά πως είναι "ανένταχτοι", "αγωνιστές", "υπερκομματικοί", "ανεξάρτητοι", μπας και διώξουν μακριά τους περήφανους αετούς…

Νεόκοπη γλίτσα και ακατασίγαστη εξουσιομανία, στο ελώδες και νοσηρό προεκλογικό περιβάλλον. Από το οποίο, κατά ένα περίεργο τρόπο, όλοι αντλούν το κατιτί τους. Στα λιμνάζοντα, ο χρόνος δεν κυλά, ούτε ποτάμι ορμητικό καθαρίζει την κόπρο του Αυγεία που έχει επικαθίσει στον πυθμένα, καθιστώντας δύσοσμη κι ασφυκτική την ατμόσφαιρα.

Μέσα σε όλον αυτόν τον προεκλογικό ζόφο, μια μυστηριακή φράση πλανάται: «Κάτι άλλο». Λες να είναι αυτό το κλειδί στην αμπαρωμένη πόρτα του αύριο; Της μάγισσας το ραβδάκι, που θα κάνει την πέτρα χρυσό, το δουνουτού άφαντο και τους άξιους να εκλεγούν; Λες να ορίσει η κρίση, την ορθότερη κρίση των αδιευκρίνιστων ψηφοφόρων;

Στο έλος των κομμάτων και των παθογενών τους ανομημάτων, τσαλαβουτάνε στην πιο βαθιά συντήρηση τα ίδια πάλι βατράχια της μικροαστικής απολίτικης νοημοσύνης ή της διαχειριστικής αιθεροβαμοσύνης. Ζαρωμένα μυαλά με καχυποψία άγνοιας, αλαζονεία θώκου και σύμπλεγμα μετριότητας. Γλώσσες μακριές, κολλώδεις εκφράσεις ικανές να καταπιούν τις φτερουγίζουσες ψήφους εν ριπή οφθαλμού. Ο λόγος τους, υποσχετικός. Διαχέεται κατευναστικά στο μουδιασμένο από την ανεργία και την αδυναμία κάλυψης βασικών βιοτικών αναγκών, εκλογικό σώμα.

Το όραμά τους για τον τόπο έχει λάβει την ίδια πάλι σάρκα και οστά που τρίζουν, σα το ξύλινο ποδάρι της γιαγιάς μας-της κεντρικής εξουσίας που σέρνεται εκλιπαρώντας ξενόφερτους αγήνορες. Μα, κατακεφαλιάζει με τη μαγκούρα την τοπική αυτοδιοίκηση, σα παρακόρη που της ζητά να βγάλει έξω το αγγειό…

Το μούχρωμα του δειλινού, καθώς η χώρα ρίχνει ένα ακόμη μακροβούτι, δεν είναι χρωματικοί προσδιορισμοί του όποιου δεξιόστροφου ή  αριστερόστροφου κοχλία που κοχλάζει, βράζοντας στο προεκλογικό ζουμί του. Είναι η μικρή παλέτα της ελπίδας πως παρά τον δραματικό εγκλωβισμό μας στις ατραπούς του παρόντος, μπορούμε να αναζητήσουμε και να αναδείξουμε τους αληθινούς «πρίγκιπες».

Αυτούς που στο βάθος του μυαλού τους, περισσεύει λίγο καθάριο χρώμα κι όχι κόμμα. Αυτούς που το φιλί της εξουσίας, δεν θα μετατρέψει σε… βατράχους.