|
| | | |
Αυστραλία: Οι «Νύφες» ξαναχτυπούν...
Μελβούρνη - (Ανταπόκρση Σωτήρης Χατζημανώλης)
Περισσότερο φως στο κεφάλαιο της ομογένειας, που φέρει τον τίτλο «Νύφες», αλλά και γενικότερα της κοινωνικής ζωής της Ελλάδας, στα μέσα του 20ου αι., επιχειρεί να ρίξει το βιβλίο «Προξενιό - Βιώματα και Μαρτυρίες Ελληνίδων στην Αυστραλία (1950-1975)» της δρος Παναγιώτας Νάζου, που παρουσιάστηκε στο δημαρχείο του Rockdale της Αυστραλίας, με τη συμμετοχή 200 και πλέον ομογενών, μεταξύ αυτών και νυφών, των οποίων η προσωπική μαρτυρία συνέβαλε στη συγγραφή της έκδοσης.
Μιλώντας με συγκίνηση η συγγραφέας έκανε ιδιαίτερη μνεία στο θάρρος των νυφών με προξενιό, που υπέμειναν συνθήκες τις οποίες θα ήταν δύσκολο να κατανοήσει κανείς στη σημερινή κοινωνία. «Λυπάμαι που δεν κατάφερα να ολοκληρώσω το βιβλίο νωρίτερα και μερικές από τις νύφες, των οποίων οι ιστορίες είναι σε αυτό το βιβλίο, δεν θα δουν ποτέ το τελικό προϊόν» δήλωσε η κ. Νάζου, καθώς, πράγματι, κάποιες από τις «πρωταγωνίστριές της» έχουν φύγει ήδη από τη ζωή.
Η παρουσίαση του βιβλίου συνοδεύτηκε από τα εγκαίνια έκθεσης με επιστολές, φωτογραφίες και εφημερίδες που συγκεντρώθηκαν από την έρευνα της συγγραφέως. Τα εκθέματα τεκμηριώνουν το «σπαραχτικό» ταξίδι των Ελληνίδων υποψήφιων νυφών στη δεκαετία του 1950 και του 1960. «Ενώ στις φωτογραφίες εμφανίζονται επιφανειακώς αμέριμνες, η θλιβερή πραγματικότητα μερικών γυναικών βρίσκεται κάτω από την επιφάνεια» σημείωσε στην παρουσίαση η συγγραφέας.
«Ήταν έρωτας με την πρώτη ματιά» εξομολογήθηκε η 22χρονη τότε Βασιλεία Σαπούνου. Ύστερα από 24 ημέρες σε ένα φορτηγό πλοίο, έφτασε ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλες νεαρές κοπέλες στην Αυστραλία στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 (είχαν προηγηθεί αρκετές «φουρνιές» νυφών) για να παντρευτεί έναν άνδρα, που δεν είχε συναντήσει ποτέ.
Ευτυχώς για κείνη, δεν χρειάστηκε περισσότερο από μια στιγμή για να «υποκύψει» στον Θεόδωρο Γανάτζο, τον άντρα που την υποδέχθηκε στην αποβάθρα του Woolloomooloo του Σίδνεϊ, τον Ιανουάριο του 1964. Είναι μαζί ύστερα από κοντά μισό αιώνα εγγάμου βίου και απέκτησαν δύο παιδιά και αργότερα έναν εγγονό.
Η ιστορία της Βασιλείας Σαπούνου «φιλοξενείται» στο βιβλίο, αλλά δεν έχουν όλες τη δική της ευτυχή κατάληξη.
Όπως τονίστηκε στην παρουσίαση, πολλές Ελληνίδες νύφες, παραμένουν δυστυχισμένες και υπομένουν δύσκολη ζωή για τον φόβο των αντιποίνων των οικογενειών τους και της αποδοκιμασία της ομογένειας.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|