|
| | | |
Γιατρός μετανάστης από τη Σύρια, ο νέος δήμαρχος Ανδραβίδας - Κυλλήνης, Ναμπίλ Μοράντ
Πάτρα - (Ανταπόκριση Η.Κάνιστρας)
Ένας γιατρός, μετανάστης από τη Συρία, αλλά πολιτογραφημένος Έλληνας, ο Ναμπίλ Μοράντ, είναι ο νέος δήμαρχος Ανδραβίδας - Κυλλήνης στην Ηλεία.
Σε συνέντευξή του , ο Ναμπίλ Μοράντ αναφέρθηκε στα σχέδιά του για τον δήμο, αλλά και ποιες πρωτοβουλίες σκοπεύει να πάρει ώστε να βελτιωθούν οι συνθήκες διαβίωσης του μεγάλου αριθμού των οικονομικών μεταναστών που εργάζονται στις καλλιέργειες φράουλας, στην περιοχή της Μανολάδας, που ανήκει διοικητικά στον δήμο Ανδραβίδας - Κυλλήνης.
Ειδικότερα, ο Μαμπίλ Μοράντ ανέφερε ότι είναι πολύ χαρούμενος και ικανοποιημένος που οι συνδημότες του τον τίμησαν με την ανάδειξή του στη θέση του δημάρχου. «Κάναμε ένα δυνατό αγώνα και πετύχαμε ένα μεγάλο ποσοστό γιατί το πίστευε ο κόσμος» τόνισε.
Όσον αφορά τις προτεραιότητές του, ο Ναμπίλ Μοράντ ανέφερε ότι επείγουν τα προβλήματα της καθημερινότητας, όπως η ύδρευση, η καθαριότητα, ο φωτισμός, η οδοποιία κ.α. Όσο για τις λύσεις, τόνισε ότι θα δοθεί αγώνας, ώστε να ενταχθούν όσο το δυνατόν περισσότερα έργα στο νέο ΕΣΠΑ.
Σχετικά με τους οικονομικούς μετανάστες που εργάζονται στις καλλιέργειες φράουλας, ο Ναμπίλ Μοράντ σκοπεύει άμεσα να συνεργαστεί, τόσο με τους φορείς της πολιτείας, όσο και με την πρεσβεία του Μπαγκλαντές -αφού οι περισσότεροι μετανάστες είναι υπήκοοι της χώρας αυτής- με στόχο να βρεθούν λύσεις, τόσο για τη νόμιμη απασχόλησή τους, όσο και για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης. Στο πλαίσιο αυτό, ο Ναμπίλ Μοράντ θεωρεί ότι πρέπει να δημιουργηθεί ένα ιατρείο για την παροχή πρωτοβάθμιας περίθαλψης, αλλά και ένα κοινωνικό φροντιστήριο, ώστε οι μετανάστες να μπορέσουν να μάθουν ελληνικά.
Ο Ναμπίλ Μοράντ, ο οποίος γεννήθηκε το 1962 στην πόλη Χομς της Συρίας, ήλθε στην Ελλάδα πριν από περίπου 25 χρόνια, έχοντας ήδη σπουδάσει ιατρική σε χώρα του εξωτερικού. Με την Ελληνίδα σύζυγό του, που είναι επίσης γιατρός, αποφάσισαν να εγκατασταθούν στα Λεχαινά, όπου άνοιξαν το δικό τους ιατρείο και δημιούργησαν την οικογένειά τους, αποκτώντας δύο παιδιά. Μάλιστα, πριν από λίγες ημέρες απέκτησαν και το πρώτο τους εγγόνι.
Με τα κοινά -και ειδικότερα την τοπική αυτοδιοίκηση- ο Ναμπίλ Μοράντ αποφάσισε να ασχοληθεί το 2002, όπου εξελέγη δύο φορές, το 2002 και το 2006 δημοτικός σύμβουλος Λεχαινών και μία φορά το 2010, δημοτικός σύμβουλος του δήμου Ανδραβίδας Κυλλήνης. Μάλιστα, οι συνδημότες του τον τιμούσαν με την ψήφο τους και τον εξέλεγαν πάντα στις πρώτες θέσεις. Έτσι φέτος, έθεσε υποψηφιότητα για δήμαρχος, όπου εκλέχτηκε στον δεύτερο γύρο με ποσοστό 52,23% λαμβάνοντας 5.941 ψήφους.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|