Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Γερμανοί, Δανοί και άλλοι Ευρωπαίοι ζουν από κοντά τον μύθο του Ολύμπου



Θεσσαλονίκη - (Ανταπόκριση Αναστασία Καρυπίδου)

   "Ζήσε τον μύθο σου στην Ελλάδα" έλεγε μια καμπάνια που "έτρεχε" παλαιότερα για την προώθηση του τουρισμού στη χώρα μας. Ορισμένοι ξένοι δεν αρκέστηκαν, ωστόσο, στο να ζήσουν τον "μύθο" τους στην Ελλάδα μερικές εβδομάδες τον χρόνο -όσο διαρκούν συνήθως οι διακοπές- αλλά θέλησαν να ανακαλύψουν σπιθαμή σπιθαμή τα κρυμμένα "μυστικά" της ελληνικής γης γι' αυτό και αποφάσισαν να αποκτήσουν μόνιμη "έδρα" στη χώρα μας.

   Κάπως έτσι σκέφτηκαν ίσως Γερμανοί, Δανοί και άλλοι Κεντροευρωπαίοι, οι οποίοι "μαγεμένοι" από τον συνδυασμό βουνού και θάλασσας και την εκπληκτικού κάλλους φύση του Ολύμπου αγόρασαν σπίτια στο "βουνό των θεών" και την ευρύτερη περιοχή της Πιερίας και ζουν παρέα με τους ντόπιους.

   Ένας από αυτούς είναι ο Ντερκ Χόφερντερκ, ο οποίος, μαζί με τη σύζυγο του Ρεγγίνα, έρχονται κάθε χρόνο στην Ελλάδα, τουλάχιστον για δύο-τρεις μήνες. Κατοικούν μόνιμα στο Βερολίνο, ωστόσο φαίνεται πως ανυπομονούν να βρεθούν στον Παλιό Παντελεήμονα και να ζήσουν την ηρεμία του παραδοσιακού οικισμού.

   Το σπίτι τους, "χωμένο" μέσα στο πράσινο, σε υψόμετρο 440 μέτρων στις ανατολικές πλαγιές του Ολύμπου, αποτελεί το δικό τους καταφύγιο, όταν θέλουν να ξεφύγουν από τα προβλήματα της πολύβουης γερμανικής πόλης. Η δουλειά για τον Ντερκ Χόφερντερκ δεν σταματά ούτε όταν έρχεται στην Ελλάδα, αφού συνεχίζει να μεταφράζει βιβλία από τα αγγλικά και τα γαλλικά στα γερμανικά.

   Όπως εξηγεί ο ίδιος  ο τόπος είναι ιδανικός για να του προσφέρει την ηρεμία που χρειάζεται. "Μ' αρέσει το βουνό και η θέα. Είμαι εδώ και δουλεύω. Επιλέγουμε με τη σύζυγο να επισκεπτόμαστε το χωριό την άνοιξη και το φθινόπωρο, γιατί το καλοκαίρι ο οικισμός έχει αρκετό κόσμο και φασαρία. Ερχόμαστε πολλές φορές Χριστούγεννα αλλά και Πάσχα γιατί είναι ιδανικά" μας είπε, σε σπαστά ελληνικά.

   Τα εγκαταλελειμμένα, πέτρινα σπίτια του Παλιού Παντελεήμονα τράβηξαν το ενδιαφέρον και άλλων Γερμανών επισκεπτών. Δύο ακόμη οικογένειες, από Βερολίνο και Ντίσελντορφ, αγόρασαν παλιά σπίτια και τα αναπαλαίωσαν, ώστε να μπορούν να τα επισκέπτονται καθ' όλη τη διάρκεια του χρόνου.

   Αντίθετα, με τους Γερμανούς, που "ψηφίζουν" τον παραδοσιακό οικισμό, οι Δανοί και άλλοι κεντροευρωπαίοι πολίτες φαίνεται πως προτιμούν το Λιτόχωρο και την Λεπτοκαρυά Πιερίας. Συνολικά, περίπου πενήντα Ευρωπαίοι έχουν αγοράσει τα τελευταία χρόνια καινούρια σπίτια στους πρόποδες του Ολύμπου, ορισμένοι, μάλιστα, για μόνιμη εγκατάσταση.

   Κάποιοι, μάλιστα, αγάπησαν τόσο την Ελλάδα που κατάφεραν και έμαθαν την ελληνική γλώσσα, κάνοντας στενή παρέα με τους ντόπιους σε καφενεία, αλλά και καταστήματα.

   Ωστόσο, τα τελευταία χρόνια, όπως λένε οι ντόπιοι -λόγω και της οικονομικής κρίσης- έχει "παγώσει" το μεγάλο ενδιαφέρον των ξένων για την αγορά ακινήτων στην περιοχή της Πιερίας. Παρ' όλα αυτά γίνονται προσπάθειες, ώστε να αναζωπυρωθεί το ενδιαφέρον τους -έστω και για διακοπές- με τη δημιουργία περιπατητικών μονοπατιών αλλά και το πέταγμα με αλεξίπτωτο πλαγιάς.

   Ιδιαίτερα για το τελευταίο ριψοκίνδυνο σπορ, πολλά είναι τα γκρουπ επισκεπτών από όλη την Ευρώπη -ιδιαίτερα τη Ρωσία- τα οποία φτάνουν δίπλα από την εκκλησία του Προφήτη Ηλία στον Παλιό Παντελεήμονα για να "απογειωθούν" με αλεξίπτωτο από τον μυθικό Όλυμπο. Όλοι τους θέλουν να απολαύσουν από ψηλά τη μοναδικότητα του τοπίου που προσφέρει το "βουνό των θεών και των Μουσών", τα μνημεία αλλά και το καταγάλανο Αιγαίο.

 

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία