 |
|
|  |  |  |  Βουλευτής στην Ελβετία και...αμπελουργός στην Πάτμο
Αθήνα
Με στόχο να σπάσει την τουριστική «μονοκαλλιέργεια» στο νησί της Πάτμου, ένας Έλληνας του εξωτερικού, ο Ιωσήφ Ζησιάδης, βουλευτής στην Ελβετία, προχωράει στην υλοποίηση ενός φιλόδοξου αγρο-οικολογικού σχεδίου.
Ο Ιωσήφ Ζησιάδης παραθερίζει στην Πάτμο, σχεδόν κάθε χρόνο, από το 1986. Είναι βουλευτής στην Ελβετία και υπηρέτησε ως υπουργός Δικαιοσύνης, Αστυνομίας και Στρατιωτικών Υποθέσεων στο Καντόνι του Βω. Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη, από Έλληνα πατέρα και εβραία μητέρα, αλλά υποστηρίζει τους αγώνες του παλαιστινιακού λαού. Έζησε στην Αθήνα, αλλά σε ηλικία έξι χρόνων μετακόμισε με την οικογένεια του στην Ελβετία. Αριστερός στα πολιτικά φρονήματα, παρότι υπήρξε πάστορας της Ευαγγελικής αποστολής της Γαλλίας.
Σε ?ία έκταση 30 στρεμμάτων ο Ιωσήφ Ζησιαδής, μαζί με άλλους Ελβετούς, θα δημιουργήσει στην Πάτμο έναν αμπελώνα ?ε τοπικές ποικιλίες σταφυλιών, ελαιοτριβείο, σχολή οίνου και τράπεζα σπόρων. Υπολογίζεται ότι η επένδυση θα στοιχίσει περίπου 500.000 ευρώ.
Όπως λέει ο κ. Ζησιάδης, η ιδέα ξεκίνησε όταν αντιλήφθηκε ότι το νησί της Πάτμου ζούσε πριν κάποιες δεκαετίες σχεδόν αυτόνομα, με προϊόντα, που παρήγαγε η ίδια, όπως το λάδι, το σιτάρι και το κρασί, ενώ σήμερα εξαρτάται αποκλειστικά από εισαγωγές. «Η εγκατάλειψη αυτή της γεωργικής παραγωγής είναι αποτέλεσμα της τουριστικής "μονοκαλλιέργειας". Σήμερα, όμως, δεν υπάρχει πλέον πραγματικό τουριστικό μέλλον, χωρίς την επαναφορά μίας αληθινής γεωργικής παραγωγής, που σέβεται το περιβάλλον. Δεν ταξιδεύουμε πια μόνο για να μαυρίσουμε στην παραλία, αλλά για να συναντήσουμε ανθρώπους και παραδόσεις, να κάνουμε γαστρονομικές ανακαλύψεις, να γνωρίσουμε διαφορετικές συνήθειες ζωής, να χαρούμε μία παρθένα φύση», τονίζει.
Ο κ. Ζησιάδης πιστεύει ότι οι ανταλλαγές μεταξύ των λαών είναι πάντα συναρπαστικές εμπειρίες και ότι «μας ωθούν σε μία επανεξέταση της κατάστασης, που βιώνουμε».
«Τυχαίνει να είμαι Έλληνας και Ελβετός. Έζησα ως μετανάστης από την ηλικία των 6 ετών. Σήμερα, εύχομαι οι φιλίες και οι γνωριμίες που απέκτησα να επιτρέψουν τη δημιουργία ενός σχεδίου που θα είναι μία πραγματική συνεισφορά σε ένα άλλο κοινωνικό μοντέλο», τονίζει και προσθέτει ότι «αυτό θα μπορούσε να γίνει και σε πολλά άλλα μέρη της Μεσογείου. Επειδή όμως είμαι συνδεδεμένος με το μέλλον της Πάτμου, είναι ευκαιρία να δείξουμε ότι λίγη διεθνή συνεργασία μπορεί να επιτρέψει στον μέλλον την έξοδο από τον "μονο-τουρισμό"».
Όπως εξηγεί , το σχέδιο προβλέπει καταρχήν να προωθήσει τη γεωργία σ? όλο το νησί. «Δεν πρόκειται μόνο για τη δημιουργία ενός αμπελώνα και ενός οινοποιείου. Μέσα στους στόχους μας είναι η δημιουργία ενός ελαιοτριβείου, μίας τράπεζας σπόρων, μίας σχολής οίνου, η καλλιέργεια διαφόρων ειδών ντομάτας, σύκων και ροδιών», τονίζει.
Επιπλέον, επισημαίνει ότι μέσα από το σχέδιο θα προωθηθεί η εκπαίδευση των νέων έτσι ώστε η αμπελουργία να αποτελέσει μία σεβαστή ασχολία στο μέλλον. «Πρόκειται για ένα εξελισσόμενο πρόγραμμα που προορίζεται για το σύνολο του νησιού, εάν βέβαια οι νέοι το επιθυμούν και καταλάβουν ότι η ζωή δεν είναι μόνον η ενοικίαση δωματίων. Είναι επίσης ένα διεθνές σχέδιο, εφόσον ο καθένας θα μπορεί να ενοικιάσει για δέκα χρόνια μία ρίζα αμπελιού στο όνομά του, να έρθει να τη δει πώς μεγαλώνει και να λαμβάνει κάθε χρόνο ένα μπουκάλι κρασί που θα γράφει επάνω το δικό του όνομα. Αυτό θα μπορεί να γίνει σε λίγο από την ιστοσελίδα μας (www.patoinos.gr)», υπογραμμίζει.
Ως υπουργός ο κ. Ζησιάδης αντιμετώπισε με επιτυχία το πρόβλημα των ναρκωτικών.
Όπως λέει «η Ελβετία έχει ένα πρόγραμμα αντιμετώπισης της τοξικομανίας που περιλαμβάνει τη διανομή σκληρών ναρκωτικών υπό ιατρική παρακολούθηση. Στόχος της είναι να επιτρέψει τα άτομα, που εξαρτώνται από τα ναρκωτικά, να βγουν από τον φαύλο κύκλο της συνεχούς αναζήτησης χρημάτων για να πάρουν τη δόση τους. Σ? αυτούς που μπαίνουν στο εθνικό τούτο πρόγραμμα, τους δίνεται μία ευκαιρία από άποψη υγείας και κοινωνικής παρακολούθησης».
Το πρόγραμμα αυτό, όπως εξηγεί ο κ. Ζησιάδης, το αποφάσισε ο ελβετικός λαός με δημοψήφισμα. Προσθέτει: «Η Ελλάδα θα μπορούσε κάλλιστα να το υιοθετήσει. Εξάλλου, όταν ήμουν υπουργός στην Ελβετία, στο Καντόνι του Βω, είχα οργανώσει συναντήσεις σχετικά με το θέμα αυτό για τον τότε υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας και νυν πρωθυπουργό, Γεώργιο Παπανδρέου».
Το σχέδιο του κ. Ζησιάδη προβλέπει οι καλλιεργούμενες ποικιλίες να είναι κατά δύο τρίτα λευκές και οι υπόλοιπες κόκκινες. Η ετήσια παραγωγή θα φτάνει τις 13.000 φιάλες. Η πρώτη σοδειά αναμένεται να βγει σε πέντε χρόνια. Ο κ. Ζησιάδης έχει ζητήσει τη συνδρομή και τις συμβουλές αμπελουργών της Ελβετίας. «Μέτοχοι» στην προσπάθεια του κ. Ζησιάδη θα είναι πολίτες του εξωτερικού.
Καθένας θα μπορεί να νοικιάσει ένα κλήμα για δέκα χρόνια καταβάλλοντας άπαξ 150 ευρώ. Στο τέλος κάθε χρόνου θα παίρνει ένα μπουκάλι κρασί ?ε το όνομά του. Ήδη, 500 Ελβετοί συμμετέχουν σ? αυτή τη διαδικασία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
