|
| | | |
Η Ιόλη Ανδρεάδη στο 3ο «World Wide Lab», που θα πραγματοποιηθεί στη Ρώμη
Αθήνα
Μετά από δύο συνεχόμενες χρόνιες στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης (Irondale Center), το «World Wide Lab» παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ευρώπη. Φέτος, στην 3η διοργάνωσή του, το διεθνές θεατρικό εργαστήρι - φεστιβάλ με θέμα «Καταστροφή & Αναγέννηση», θα πραγματοποιηθεί από τις 15 Σεπτεμβρίου έως τις 12 Οκτωβρίου στο «Teatro Due» της Ρώμης, και μάλιστα θα έχει και ελληνική συμμετοχή με την Ιόλη Ανδρεάδη.
Η νεαρή σκηνοθέτις, που ζει και εργάζεται στο Λονδίνο, θα συνσκηνοθετήσει με την Αμερικανίδα 'Ανι Λεβί μια διασκευή του «Βασιλιά Ληρ» του Σαίξπηρ με τίτλο «Ληρ ο νεότερος» (Young Lear).
Η ιδέα του «World Wide Lab» δημιουργήθηκε το 2011 στο θεατρικό εργαστήρι Watermill του Μπομπ Γουίλσον, από τους απόφοιτους του Lincoln Center Theater Director's Lab. Αποτελεί μια διεθνή πλατφόρμα σκηνοθετών από διαφορετικές χώρες του κόσμου - Ιταλία, Ελλάδα, Ισραήλ, Ταϊβάν, Καναδάς, ΗΠΑ, Ινδία - οι οποίοι συναντιούνται σταθερά κάθε χρόνο, με σκοπό να δουλέψουν εντατικά και ομαδικά για έναν μήνα, πάνω στη δημιουργία και την παρουσίαση θεατρικών πρότζεκτ γύρω από ένα ειδικό θέμα τη φορά.
Στόχος του World Wide Lab είναι να προτείνει και να εξελίξει ένα μοντέλο ομαδικής συνεργασίας και συσκηνοθεσιών, καταρρίπτοντας την ιδέα ότι «στο θέατρο την τελική απόφαση την παίρνει πάντα ένας». Σκοπός, η ανεύρεση μιας κοινής καλλιτεχνικής γλώσσας, που δε θα εξαλείφει ωστόσο τις ιδιαιτερότητές της προέλευσης και της εκπαίδευσης του κάθε σκηνοθέτη.
Στο πλαίσιο αυτής της φιλοσοφίας το World Wide Lab δεν διαθέτει έναν σταθερό καλλιτεχνικό διευθυντή. Φέτος την καλλιτεχνική διεύθυνση έχουν αναλάβει η Laura Caparotti από την Ιταλία και ο Orly Noa Rabinyan από το Ισραήλ.
Οι παραστάσεις του «Young Lear», όπως και των υπόλοιπων πρότζεκτ του World Wide Lab, θα πραγματοποιηθούν από τις 7 έως τις 12 Οκτωβρίου στο «Teatro Due» της Ρώμης.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|