|
| | | |
Ο μετανάστης από τη Λευκάδα που έγινε ιδιοκτήτης αλυσίδας παντοπωλείων στις ΗΠΑ
Νέα Υόρκη - (Ανταπόκριση Παναγιώτης Παναγιώτου)
Ο 69χρονος Γιάννης Ζωιτάς απέκτησε το πρώτο του παντοπωλείο, στο Μπρόντγουεϊ, κοντά στην 110η οδό, το 1977 και σήμερα έχει στην κατοχή του πέντε καταστήματα Westside Market στη Νέα Υόρκη και ετοιμάζεται να ανοίξει το έκτο.
Η ιστορία του Γιάννη Ζωιτά, με καταγωγή από το τη Λευκάδα και των καταστημάτων του ήταν το θέμα δημοσιεύματος των "New York Times", με τίτλο "Μια αλυσίδα παντοπωλείων που δίνει την αίσθηση της γειτονιάς, επεκτείνεται".
Όπως επισημαίνεται στο δημοσίευμα, το κατάστημα στην 110η οδό διαθέτει περισσότερα από 20.000 προϊόντα. Υπάρχει αμυγδαλόγαλα, γάλα καρύδας και βιολογικό. Οι πελάτες επιλέγουν προϊόντα χαμηλά σε νάτριο και χωρίς γλουτένη. Υπάρχουν 48 ποικιλίες αυγού και πάνω από 250 είδη μπύρας.
Ωστόσο, ο Γιάννης Ζωιτάς, δεν μπορεί να ξεχάσει ότι στην παιδική του ηλικία το φαγητό ήταν δυσεύρετο. Μεγάλωσε στο χωριό Ρουπακιάς στη Λευκάδα. "Επτά αγόρια και καθόλου φαγητό", είπε. Μεγαλώνοντας δούλεψε με τον πατέρα του στις ελιές και αμπέλια της οικογένειας. Σταμάτησε το σχολείο μετά την έκτη τάξη για να μπορέσει να δουλέψει, κάτι που ακόμα τον πονάει.
Μετανάστευσε στις ΗΠΑ και όταν ήταν 26 χρονών δούλευε στο κατάστημα της 110ης οδού, που ήταν τότε ένα ασφυκτικά γεμάτο μπακάλικο, πολύ μικρότερο και με διαφορετικό όνομα. Το αγόρασε καταθέτοντας προκαταβολή και ορκίστηκε να πληρώσει όλες τις δόσεις και να αλλάξει το όνομα σε Westside Market. "Είναι το μωρό μου", είπε ο κ. Ζοϊτάς. Μεγάλωσε το κατάστημα, αγοράζοντας το διπλανό κενό μπαρ και μια τράπεζα. "Οι άνθρωποι άρχισαν να τρώνε ποιοτικά και θα πληρώσουν παραπάνω γι' αυτό", τόνισε. Τα καταστήματα φιλοξενούν και σπιτικά φαγητά και γλυκά που φτιάχνει η ίδια η σύζυγος του, η Μαρία Ζωϊτά, ή σεφ που ακολουθούν τις συνταγές της.
"Νομίζω ότι είναι καλό να δίνεις στους ανθρώπους κάτι που τους αρέσει",δήλωσε από το κατάστημα στην 110η οδό η 57χρονη Μαρία, ενώ ανακάτευε μεγάλες κατσαρόλες με γαρίδες με λευκό κρασί και κοτόπουλο με κρεμμύδια.
Τις επόμενες εβδομάδες έχει προγραμματιστεί το άνοιγμα του έκτου Westside Market, στη συμβολή της 12ης Λεωφόρου και της Τρίτης Λεωφόρου, στην ανατολική πλευρά του Μανχάταν. Το εγχείρημα αυτό, όπως δήλωσε ο γιος της οικογένειας, Γιώργος Ζωιτάς, 31 χρονών, κρύβει ένα ρίσκο. Το κατάστημα δεν θα είναι τόσο κοντά σε είσοδο του μετρό όσο τα προηγούμενα και θα αναμετρηθεί με δύο "γίγαντες" του χώρου τα καταστήματα Whole Foods και Trader Joe's.
Το φαγητό δεν είναι πλέον ανάγκη αλλά ένα είδος ταυτότητας και κάθε γειτονιά έχει τις δικές της συνήθειες, που αποτυπώνονται και στις επιλογές των καταναλωτών. Για παράδειγμα, στα καταστήματα Westside Market στα βόρεια προάστια της Νέας Υόρκης τα κέικ ρυζιού είναι στα μπεστ σέλερ , αλλά στο κέντρο ο κόσμος δεν τα προτιμάει.
Ο Γιώργος μετακόμισε κοντά στο καινούργιο κατάστημα από τον Ιούνιο του 2013 για να μάθει για να μάθει τις συνήθειες της περιοχής. Ψώνισε στις αγορές, επισκέφθηκε καφέ και μπαρ, μίλησε στους κατοίκους για να μάθει τι ζητάνε από ένα μαγαζί της γειτονιάς.
Τα περισσότερα από τα καταστήματα Westside Market είναι ανοιχτά όλο το 24ωρο, επτά ημέρες την εβδομάδα. Ο Γιάννης Ζωιτάς σχεδίασε το εσωτερικό όλων των καταστημάτων με μολύβια, χαρτί, χάρακα και σβήστρες. Η κόρη της οικογένειας, η 37χρονη Ιωάννα, πουλάει στα καταστήματα τη δικιά της μάρκα ελαιολάδου.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|