|
| | | |
Τρύγος σε έναν πρωτότυπο και μοναδικό αστικό αμπελώνα
Θεσσαλονίκη - (Ανταπόκριση)
Πλέουν σε πελάγη ευτυχίας οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης οι οποίοι δημιούργησαν στη γειτονιά τους, με πολύ κόπο και μεράκι, τον πρώτο αστικό αμπελώνα στην Ελλάδα.Τις ημέρες αυτές, δεκάδες άτομα κάθε ηλικίας συμμετείχαν στον παρθενικό τρύγο του αμπελιού, που βρίσκεται μέσα στον πολεοδομικό ιστό της Θεσσαλονίκης, συλλέγοντας γλυκά – αρωματικά σταφύλια, από τέσσερις οινοποιήσιμες ποικιλίες.
Οι ερασιτέχνες αμπελουργοί, έκοψαν με κλαδευτήρια τα ώριμα τσαμπιά, τα οποία θα μεταφερθούν σε οινοποιείο, για να πατηθούν και να ξεκινήσει η διαδικασία της οινοποίησης. Μόλις ολοκληρωθεί η ζύμωση το κρασί θα εμφιαλωθεί, ενώ το όνομά του, στην ετικέτα της φιάλης, θα επιλεγεί μέσα από διαγωνισμό, που βρίσκεται σε εξέλιξη.
Πριν ξεκινήσει ο τρύγος, ο αντιδήμαρχος Θεσσαλονίκης Κωνσταντίνος Ζέρβας, αφού ευχαρίστησε τους εθελοντές – αμπελουργούς για τις προσπάθειες που κατέβαλλαν, χαρακτήρισε τον αστικό – δημοτικό αμπελώνα, πρωτοποριακό για τα ελληνικά δεδομένα και επισήμανε ότι αυτού του είδους οι καλλιέργειες μέσα στον αστικό ιστό, έχουν και εκπαιδευτικό χαρακτήρα, κυρίως για τους μαθητές. “Η γειτονιά αγκάλιασε το αμπέλι και διαψεύστηκαν όσοι έλεγαν ότι το εγχείρημα δεν θα είχε επιτυχία”, είπε ο κ. Ζέρβας ο οποίος ανέφερε ότι στο Παρίσι το κρασί που παράγεται από τους αστικούς αμπελώνες δημοπρατείται και τα χρήματα που εισπράττονται διατίθενται για κοινωφελείς σκοπούς.
Ο αστικός αμπελώνας της Θεσσαλονίκης, που βρίσκεται απέναντι από το Καυταντζόγλειο Στάδιο, φυτεύτηκε τον Απρίλιο του 2013, σε δημοτικό οικόπεδο, σε δύο περίπου στρέμματα, στα πρότυπα των αμπελώνων που καλλιεργούνται εδώ και πολλά χρόνια σε ευρωπαϊκές πόλεις, κυρίως στο Παρίσι. Φυτεύτηκαν δύο ερυθρές ποικιλίες(ξινόμαυρο, αγιωργίτικο) και δύο λευκές (μαλαγουζιά, ρομπόλα), που ευδοκιμούν σε διαφορετικές περιοχές της Ελλάδας. Το ξινόμαυρο και η μαλαγουζιά καλλιεργούνται κυρίως στη Μακεδονία, η ρομπόλα στα Επτάνησα και το αγιωργίτικο στην Πελοπόννησο. Ο αμπελώνας, που αποτελεί και πρότυπο κήπο αστικής γεωργίας, εκτός από το Δήμο Θεσσαλονίκης, δημιουργήθηκε με τη συμμετοχή του Εργαστηρίου Αμπελουργίας του ΑΠΘ και σε συνεργασία με το Κτήμα Γεροβασιλείου, όπου θα γίνει η οινοποίηση και η εμφιάλωση.
Ο καθηγητής στο Εργαστήριο Αμπελουργίας του ΑΠΘ, Στέφανος Κουνδουράς, που συμμετείχε επίσης στον τρύγο, χαρακτήρισε τη φετινή χρονιά ικανοποιητική, παρά το γεγονός ότι οι καιρικές συνθήκες ήταν ιδιαίτερα αντίξοες, λόγω των πρόσφατων βροχοπτώσεων και τους διαβεβαίωσε ότι τα επόμενα χρόνια θα απολαύσουν ποιοτικά κρασιά. Όπως είπε, μετά τον τρίτο χρόνο το αμπέλι θα αρχίσει να “δίνει” πολύ περισσότερα και ποιοτικότερα σταφύλια, δηλαδή πολύ περισσότερες ποσότητες αρωματικών κρασιών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|