|
| | | |
Αυστραλία
Ομογενειακή εταιρεία κατασκεύασε ένα μοναδικό αντιπυρικό καταφύγιο
Μελβούρνη - (Ανταπόκριση Σωτήρης Χατζημανώλης)
Ένα εντυπωσιακό, μοναδικό στο είδος του στον κόσμο, αντιπυρικό καταφύγιο, κατασκεύασε μια ομογενειακή εταιρεία της Μελβούρνης.
Κάθε χρόνο στην Αυστραλία, όπως είναι γνωστό, σημειώνονται πολλές πυρκαγιές τους θερινούς μήνες και συχνά υπάρχουν και θύματα. Μετά, όμως ,την πύρινη λαίλαπα που έπληξε τη Βικτώρια πριν πέντε χρόνια, όταν έχασαν την ζωή τους 173 άτομα μέσα σε μια μέρα, ερευνητές του πανεπιστημίου Swinburne University of Technology έλαβαν κρατική επιχορήγηση για να σχεδιάσουν ένα αντιπυρικό καταφύγιο που θα έσωζε ζωές κατά τη διάρκεια δασικών πυρκαγιών.
Εξετάσαν διάφορα μοντέλα, όπως τα υπόγεια καταφύγια που υπάρχουν στις ΗΠΑ και τελικά κατέληξαν σε κάτι απλό, εύκολο, οικονομικά προσιτό αλλά και απόλυτα ασφαλές, όπως λένε. Σχεδίασαν, λοιπόν, ένα καταφύγιο το οποίο κατασκεύασε η εταιρεία Frankston Concrete Products του ομογενή Πήτερ Ζυγούρα, το οποίο και παρουσιάστηκε επισήμως στους χώρους του πανεπιστημίου αφού πέρασε εξονυχιστικά όλους τους ελέγχους των αρμοδίων υπηρεσιών και πήρε την έγκρισή τους.
Το καταφύγιο, (κατασκευασμένο από ειδικό τσιμέντο) μπορεί να φιλοξενήσει πέντε άτομα και να αντέχει σε ιδιαίτερα έντονες θερμοκρασίες. Διαθέτει εξωτερικό και εσωτερικό θάλαμο με διπλά τοιχώματα. Σε περίπτωση δασικής πυρκαγιάς, οι άνθρωποι μετακινούνται στον εσωτερικό θάλαμο όπου κλείνουν τις οπές και περιμένουν να περάσει η φωτιά. Ένα μικρό παράθυρο επιτρέπει να ελέγχουν αν το μέτωπο της φωτιάς έχει περάσει, πριν βγουν από το καταφύγιο.
«Αντί να βασιζόμαστε σε συσκευές οξυγόνου ή μάσκες» είπε ο Δρ Kulkarni που το σχεδίασε μαζί με συνεργάτες του, «αυτό το καταφύγιο πάνω από το έδαφος έχει σχεδιαστεί ειδικά για να παρέχει αρκετό οξυγόνο για πέντε άτομα για μία ώρα». Συμπλήρωσε δε πως μόλις κλείσουν οι πόρτες, αυτόματα γίνεται η μόνωση του χώρου για να μην περάσει καπνός και διοξείδιο του άνθρακα στο εσωτερικό. Το καταφύγιο διαθέτει τα απαραίτητα, όπως φακούς, πτυσσόμενες καρέκλες, ακόμη και έναν καθρέφτη στον τοίχο για να κάνει τον χώρο να φανεί μεγαλύτερος από ό, τι είναι στην πραγματικότητα.
Ο κ. Ζυγούρας συμπλήρωσε πως το αρχικό καταφύγιο χρειάστηκε ένα εκατομμύριο δολάρια για να φτιαχτεί.
«Στην αγορά όμως θα διατίθεται τώρα έναντι 23.000 δολαρίων Αυστραλίας» είπε, ενώ συμπλήρωσε ότι «θα πρέπει να τοποθετείται σε απόσταση όχι μικρότερη από 10 μέτρα από ένα σπίτι αλλά όχι περισσότερο από 20 μέτρα και να διατηρείται μακριά από τα οχήματα».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|