 |
|
|  |  |  |  Ομογενής έλαβε την Πασχαλιάτικη κάρτα του παππού της μετά από 46 χρόνια
Νέα Υόρκη
Σαράντα έξι ολόκληρα χρόνια "ταξίδευσε" από την Αθήνα μια καρτ ποστάλ, με φόντο την Ακρόπολη, για να μεταφέρει τις Πασχαλιάτικες ευχές στον παραλήπτη της στις Ηνωμένες Πολιτείες.
Πρόκειται για την ευχετήρια κάρτα που απέστειλε στις 20 Απριλίου 1965 ο Ιωάννης Σιταράς, από την Αθήνα, στην εγγονή του, Βασιλεία Σιταρά-Μαζότα, στο Κονέκτικατ, όπως αναφέρει ο "Εθνικός Κήρυκας" της Νέας Υόρκης. Την κάρτα του αειμνήστου παππού της, η 59χρονη, σήμερα, ομογενής την έλαβε τη Δευτέρα, 28 Μαρτίου 2011. Όταν την εντόπισε στην αλληλογραφία της, δεν πίστευε στα μάτια της. Διάβαζε ξανά και ξανά το κείμενο με τις ευχές και δεν μπορούσε να καταλάβει πώς είναι δυνατόν η ταχυδρομική κάρτα που της έστειλε ο παππούς της να φτάσει στα χέρια της δεκαετίες μετά.
«Δάκρυζα, καθώς την διάβαζα. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα λάμβανα, μετά από τόσα χρόνια, τις ευχές του παππού μου», επεσήμανε στον "Εθνικό Κήρυκα" η Βασιλεία Σιταρά-Μαζότα. Και συνεχίζει: «Ο παππούς μου Ιωάννης Σιταράς έχει πεθάνει δεκαετίες πριν και η κάρτα ετούτη ήρθε να "φρεσκάρει" τις μνήμες μου και να μου υπενθυμίσει ότι ο παππούς λάτρευε τόσο εμένα, όσο και τον αδελφό μου. Ήθελε, μέσω αυτής της κάρτας, να μας υπενθυμίσει ότι οφείλουμε να γνωρίσουμε την Αθήνα και να είμαστε υπερήφανοι γι’ αυτή».
Η κάρτα άργησε να φτάσει στον προορισμό της, καθώς ο παππούς της δεν είχε αναγράψει σε αυτήν την ακριβή διεύθυνση και τον ταχυδρομικό κώδικα. Έγραψε, μόνο, στα αγγλικά: «Μiss Vassoula Sitara, Hartford, Connecticat».
Στα αγγλικά είχε γραφτεί και η ευχή του παππού προς την εγγονούλα του: «Dearest granddaughter, On the occasion of Holy day of Easter, I send you this card to take an idea of Athens. I want you to enjoy Easter with all family. Kisses to Dad Mom & Johnny. I hug you. Bapou». (Πολυαγαπημένη μου εγγονή, με την ευκαιρία της εορτής του Πάσχα, σου στέλνω αυτή την κάρτα για να πάρεις μια ιδέα από την Αθήνα. Θέλω να χαρείς το Πάσχα, με όλη την οικογένεια. Φιλιά στον μπαμπά, στην μαμά και στον Τζόνι. Αγκαλιές, Bapou).
«Η κάρτα ετούτη είναι πολύ σημαντική για μένα. Θα τη βάλω σε μια γυάλινη κορνίζα, έτσι ώστε όποιος έρχεται στο σπίτι μου να μπορεί να θαυμάζει την θέα της Αθήνας, αλλά και τις ευχές και τον γραφικό χαρακτήρα του παππού μου. Θα τη διατηρήσω σαν φυλαχτό και θα παρακαλέσω και τα παιδιά μου να την προσφέρουν ως δώρο στα παιδιά τους», επεσήμανε η κα Σιταρά.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
