Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




ΗΠΑ

Η θεατρική παράσταση «Η κραυγή - Αναφορά στον γιο μου», από τους Στράτο και Αλκιβιάδη Τζώρτζογλου, παρουσιάζεται στη Νέα Υόρκη



Νέα Υόρκη - (Ανταπόκριση Παναγιώτης Παναγιώτου)

Στη νέα θεατρική παραγωγή του «Η κραυγή - Αναφορά στον γιο μου», που παρουσιάζεται από τις 20 Φεβρουαρίου  στη Νέα Υόρκη, αναφέρθηκε ο σκηνοθέτης και ηθοποιός, Στράτος Τζώρτζογλου, ο οποίος πρωταγωνιστεί μαζί με τον γιο του Αλκιβιάδη.

 

Σε συνέντευξή Τύπου, στο Γραφείο Τύπου και Επικοινωνίας της Μόνιμης Αντιπροσωπείας της Ελλάδας στον ΟΗΕ και του Γενικού Προξενείου, ο κ. Τζώρτζογλου ανέφερε ότι το έργο «Η κραυγή - Αναφορά στον γιο μου» είναι βασισμένο στην «Ασκητική» και την «Αναφορά στον Γκρέκο», καθώς και σε κείμενα του Απόστολου Παύλου, του Γκιμπράν, του Ευριπίδη και του Σολομώντα.

 

«Ό,τι δεν συνέβη ποτέ, είναι ό,τι δεν ποθήσαμε αρκετά» έγραψε ο Καζαντζάκης, όπως είπε, προσθέτοντας ότι «"Η Κραυγή - Αναφορά στον γιο μου" είναι μία ποιητική σύνθεση, βασισμένη στα δύο αριστουργήματα του διάσημου Έλληνα διανοητή, είναι ένας θεατρικός μονόδρομος που αντικατοπτρίζει τη μοναχική διαδρομή προς την αναζήτηση του Θεού. Φωτίζει την υπαρξιακή ανάσταση, την ανάταση των αισθήσεων, το καμίνι του νου, την καυτή απειλή των παθών και ακολουθεί βήμα βήμα την πανανθρώπινη σκέψη του Νίκου Καζαντζάκη, που παραμένει μέχρι σήμερα αξεπέραστη».

 

Ο Στράτος Τζώρτζογλου τόνισε ότι «μέσα από την "Κραυγή" αφουγκραζόμαστε την ανάσα του Καζαντζάκη, την επιθυμία του να δώσει πρόσωπο στο χάος, να υποτάξει το Εγώ και τα στοιχεία της φύσης, οδεύοντας προς τη σοφία και τη νίκη του εφήμερου. Ακολουθεί τη φωνή του Χρέους μέσα από την καθημερινότητά του. Αγαπάει, πονάει, αγωνίζεται. Ερωτεύεται και νικάει τον θάνατο. Προσφέρει και ελευθερώνεται. Πολεμάει χωρίς βεβαιότητες. Προσεύχεται και αγγίζει την έκσταση. Πεθαίνει και αναγεννιέται κάθε μέρα. Υπομένει τη Σταύρωση για να γευτεί την Ανάσταση. Ελπίζει και ονειρεύεται την κορυφή όπως η χώρα μας και κάθε Έλληνας. Αχνογραφεί την πύρινη γραμμή της ψυχής που οδηγεί στη λύτρωση».

 

Ο Έλληνας ηθοποιός μίλησε, επίσης, για πτυχές προσωπικών του βιωμάτων, για τον «καινούριο τρόπο» ζωής στη Νέα Υόρκη μαζί με τον γιο του, για τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ως «ένας νέος μετανάστης» στην Αμερική, για τις «μικρές ευλογίες» που του χαρίζει αυτή η διαδρομή, με «απλόχερη ζεστασιά και αγάπη» που του προσφέρουν Έλληνες της διασποράς, αλλά και για την ανάγκη που ένιωσε να παρουσιάσει αυτό το έργο ως «μέσο εσωτερικής αποκάλυψης και συνάμα ως μέσο επικοινωνίας» με τον Αλκιβιάδη.

 

Για το ανέβασμα της παράστασης συνέβαλαν αρκετοί «αξιόλογοι καλλιτέχνες» (μουσική, χορογραφία, σκηνικά, φωτισμός κ.λπ.), όπως επισήμανε και εκτός από τη θεατρική ερμηνεία θα προβάλλεται βίντεο-τέχνης με τους Στράτο και Αλκιβιάδη Τζώρτζογλου.

 

Οι παραστάσεις θα ξεκινήσουν από τη Νέα Υόρκη και συγκεκριμένα από το θέατρο του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού (ΚΕΠ) στην Αστόρια. Ακολούθως, το έργο θα παρουσιαστεί σε άλλες πόλεις των ΗΠΑ, στον Καναδά, στην Αυστραλία, καθώς επίσης στην Αθήνα και στην Κρήτη, τη γενέτειρα του Νίκου Καζαντζάκη.

 

Τον Έλληνα καλλιτέχνη παρουσίασαν ο διευθυντής του Γραφείου Τύπου, Νίκος Παπακωνσταντίνου και η διευθύντρια του ΕΟΤ στις ΗΠΑ, Γρηγορία Καματέρου, οι οποίοι υπογράμμισαν ιδιαίτερα τη «πολιτιστική σημασία» τέτοιων παραστάσεων, «συμβάλλοντας στην προβολή του ελληνικού θεατρικού λόγου» και στην «ενίσχυση της προσπάθειας» διεύρυνσης των πολιτιστικών σχέσεων της Ελλάδας όχι μόνο με την Ομογένεια, αλλά και ευρύτερα με το αμερικανικό θεατρόφιλο κοινό.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία