 |
|
|  |  |  | 
Για πρώτη φορά και επίσημα ένας ελληνικός υπερυπολογιστής στο Top 500 του κόσμου
Αθήνα
Ο πρώτος ελληνικός υπερυπολογιστής, που ανήκει στο Εθνικό Ίδρυμα Έρευνας και Τεχνολογίας (EDET) και στο υπουργείο Παιδείας, όπου είναι εγκατεστημένος, είναι και επίσημα πλέον ανάμεσα στους 500 ισχυρότερους του κόσμου.
Σύμφωνα με τη διεθνή λίστα Top 500, που δόθηκε στη δημοσιότητα και η οποία ανανεώνεται ανά εξάμηνο, ο «σούπερ» υπολογιστής της Ελλάδας βρίσκεται στην 468η θέση.
Στην πρώτη θέση, για πέμπτη συνεχόμενη φορά, συνεχίζει να βρίσκεται ο κινεζικός Τιανχέ-2 (Γαλαξίας-2), με ισχύ 33.863 Tflop ανά δευτερόλεπτο (ή 33,86 Petaflop/s ή 33,86 τετράκις εκατομμύρια υπολογισμούς το δευτερόλεπτο), ο οποίος διαθέτει 3.120.000 πυρήνες. Αποτελεί δημιούργημα του Εθνικού Πανεπιστημίου Αμυντικής Τεχνολογίας της Κίνας και είναι εγκατεστημένος στο Εθνικό Υπερυπολογιστικό Κέντρο της Γουανγκτσού.
Ακολουθεί από απόσταση στη δεύτερη θέση ο αμερικανικός Τιτάν, του Εθνικού Εργαστηρίου Oak Ridge του Υπουργείου Ενέργειας των ΗΠΑ, με 17.590 Tflop/s και 560.640 πυρήνες. Συγκριτικά, ο ελληνικός υπερυπολογιστής έχει επεξεργαστική ισχύ 169,7 Tflop/s και 8.520 πυρήνες.
Είναι αξιοσημείωτο ότι για πρώτη φορά στην πρώτη δεκάδα (στην έβδομη θέση) εισήλθε ένας υπερυπολογιστής από την Μέση Ανατολή, ο οποίος είναι εγκατεστημένος στο Πανεπιστήμιο Επιστήμης και Τεχνολογίας Βασιλιάς Αμπντουλάχ (KAUST) της Σαουδικής Αραβίας.
Συνολικά, από τους 500 ισχυρότερους υπολογιστές στον κόσμο, οι περισσότεροι (233) βρίσκονται στις ΗΠΑ, οι 141 στην Ευρώπη και οι 108 στην Ασία. Τα περισσότερα υπερυπολογιστικά μηχανήματα είναι κατασκευασμένα από τις αμερικανικές ΗΡ (το 36%), ΙΒΜ (το 22%) και Cray (το 14%). Η συνολική ισχύς των 500 «τεράτων» φθάνει τα 363 Pflop/s.
Η λίστα Top 500, που πρωτοεμφανίσθηκε το 1993 και συντάσσεται από Αμερικανούς και Γερμανούς ειδικούς των υπολογιστών, παρουσιάσθηκε στη Φρανκφούρτη, στο πλαίσιο της Διεθνούς Συνδιάσκεψης Υπερυπολογιστών.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
