 |
|
|  |  |  | 
Νατάσσα Μποφίλιου: «Ονειρευόμουν τη Σάμο, από παιδί…»
(γράφει η δημοσιογράφος Μαργαρίτα Ικαρίου)
Aθήνα
«Ονειρευόμουν από παιδί να βρεθώ στο μαγικό αυτό τόπο, στο νησί του Πυθαγόρα, που φάνταζε τόσο δελεαστικό στα μάτια μου μέσα από τις αφηγήσεις της παιδικής μου φίλης Μάγδας… Κι απόψε, αυτό το όνειρο έγινε πραγματικότητα…»
Λαμπερή όσο και τρυφερή, σπιρτόζα μα και θλιμμένη, με τη φωνή της να στάζει συναίσθημα και αυτήν την ξεχωριστή εισαγωγή, η Νατάσσα Μποφίλιου ξεκίνησε τη συναυλία της στη Σάμο, το βράδυ της Πέμπτης 30 Ιουλίου, ενώπιον ενός πυκνού μα και «ζεστού» ακροατηρίου, που τη συνόδευε σε όλα της τα τραγούδια-παλαιότερα και καινούρια.
Η αγαπημένη ερμηνεύτρια και το επιτελείο της, φιλοδώρησαν το κοινό της Σάμου με στιγμές μιας μοναδικής μουσικής πανδαισίας, με το φεγγάρι να συναγωνίζεται τα φώτα της σκηνής και την ατμόσφαιρα να πάλλεται στους ήχους της ορχήστρας. Ο συνθέτης Θέμης Καραμουρατίδης, με ένα προσεκτικά επιλεγμένο πρόγραμμα αλλά και τη δική του μουσική και ερμηνευτική δεινότητα, κατάφερε να αναδείξει τις εξαίσιες φωνητικές ικανότητες της Νατάσσας Μποφίλιου, η οποία κράτησε αμείωτη σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς την επαφή και επικοινωνία της με το κοινό!
Σαν ανάσα και σαν αστραπή, κάθε στίχος, κάθε λέξη, κάθε νότα, πέρναγε στην καρδιά και αποτυπωνόταν στο μυαλό. Μια συναυλία, ντυμένη στα χρώματα της νύχτας και της μουσικής τις γέφυρες, με ένα ερμηνευτικό πάθος που έκανε τον κόσμο να χάσει το «μέτρημα» και να αφήσει τον ενθουσιασμό του «εν λευκώ», μένοντας «συνέχεια στα όρια» . Μα η Νατάσσα, δεν άφησε καμία «εκκρεμότητα» -αντίθετα και προς τιμήν της -φώναξε επί σκηνής το Μάκη Ευαγγέλου και το Φίλιππο Πυργιώτη, ευχαριστώντας στο πρόσωπό τους όλα τα μέλη του Ομίλου ΧΟΡ.Ο.Σ της Σάμου, που δούλεψαν ακάματα, εθελοντικά και μεθοδικά επί μήνες για την πραγματοποίηση αυτής της μοναδικής συναυλίας, αλλά και όλους τους Σαμιώτες που την αγαπούν και τραγουδούσαν μαζί της, κάθε στίχο.
Μια βραδιά πέρα από νότες και τραγούδια. Μεστή, πλούσια, ανατροφοδοτική.Χωρίς ενδιάμεσες παύσεις και άσκοπα «γεμίσματα». Πλήρης ήχων και συναισθημάτων. Με βελούδινες μουσικές αναπλάσεις όσων ζούμε, όσων βιώνουμε καθημερινά, με την ερμηνευτική δεινότητα και το ταλέντο της Νατάσσας, που κατάφερε να αγγίξει «βαθιά» το κοινό. Και να εισπράξει από αυτό, ένα ξεχωριστό «εύγε».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
