 |
|
|  |  |  | 
Ένας ΄Ελληνας στο τιμόνι της Mercedes στην Κορέα
Μπραζίλια/Σεούλ
Αφού κατέκτησε την αγορά της Λατινικής Αμερικής με το σήμα της Mercedes διευρύνοντας το δίκτυο πωλήσεων της εταιρίας σε μια δύσκολη και φθίνουσα αγορά, τώρα βάζει πλώρη για την Κορέα, ως πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος της εταιρίας – κολοσσού στο χώρο της αυτοκινητοβιομηχανίας. Ο λόγος για τον κρητικής καταγωγής Δημήτρη Ψυλλάκη, που από ανερχόμενο στέλεχος της Mercedes Ελλάς, έφτασε να κρατά το τιμόνι της εταιρίας στις ιδιαίτερα ευαίσθητες αγορές της Αμερικής και της Ασίας.
Χωρίς κανένα μέσον , χωρίς καμιά βοήθεια, ο Δημήτρης Ψυλλάκης, που ξεκίνησε από την Mercedes Ελλάς, έκανε την κατάλληλη στιγμή το μεγάλο του βήμα. Πριν από αρκετά χρόνια τόλμησε να ζυγίσει την αξία του και μετακόμισε από την όμορφη Ελλάδα στη Λατινική Αμερική.
Σ’ εξαιρετικά δύσκολη εποχή, με μια πεσμένη αγορά κατάφερε με μεθοδικές κινήσεις και με σκληρή δουλειά και κόπο να τριπλασιάσει της πωλήσεις της Mercedes στην Λατινική Αμερική.
Με έδρα την Βραζιλία, κινήθηκε με ένα τολμηρό σχέδιο και πέτυχε. Η εργατικότητά του και η πετυχημένη δουλειά του δεν πέρασε απαρατήρητη.
Αναβαθμίστηκε στη θέση του διευθύνοντος συμβούλου. Και από τη θέση αυτή έκανε αρκετές καινοτομίες στην αγορά της Λατινικής Αμερικής.
Τα μεγάλα κεφάλια της γερμανικής εταιρίας τού έδειξαν εμπιστοσύνη από την πρώτη στιγμή. Βλέποντας την ανάπτυξη του δικτύου τους και την κατακόρυφη αύξηση στις πωλήσεις σκέφθηκαν ότι ήρθε η ώρα να του κάνουν άλλη μια δελεαστική πρόταση σε μια ακόμη πιο δύσκολη αγορά.
Του πρότειναν να αναλάβει τη θέση του προέδρου και διευθύνοντος συμβούλου στην Mercedes στην Κορέα.
Ο Δημήτρης Ψυλλάκης είπε το ΝΑΙ και τώρα ετοιμάζεται να μετακομίσει στην Κορέα, αφήνοντας όμως μια καλή «προίκα» στην Βραζιλία. Δηλαδή ένα εργοστάσιο στο Σαο Πάολο, οπου υπάρχει γραμμή παραγωγής της C Class και της GLA ενώ οι φίλοι των αγώνων θα τον θυμούνται γιατί αυτός «έστησε» τους αγώνες πίστας που συμπεριλαμβάνονται στο πρωτάθλημα Βραζιλίας με τις CLA 45 AMG.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
