 |
|
|  |  |  | 
Ένας νεογέννητος «Χριστός» από το Αφγανιστάν...
Γράφει απο τη Μυτιλήνη ο Στρατής Μπαλάσκας
Γεννήθηκε στον δρόμο, από το Αφγανιστάν στην Ευρώπη. Κάτω από ένα δέντρο... Μόλις πριν από έξι μέρες.
Προχθές το πρωί ο μικρός πέρασε με τους γονείς του μέσα σε μια φουσκωτή βάρκα από τη μια μεριά της Ασίας, στην άλλη μεριά της Ευρώπης. Μικρό προσφυγάκι, ο μικρότερος της μέρας που έφερε χιλιάδες σαν κι αυτόν σε ό,τι όλοι πίστεψαν για «γη της επαγγελίας».
Τον είπαν Μοχάμεντ, τι σημασία έχει. Πέντε ημερών μόλις και έχει γλυτώσει από έναν άλλο Ηρώδη. Έναν αόρατο Ηρώδη που πλανιέται πάνω από τα νερά του Αιγαίου. Και παίρνει παιδιά. Όλοι ‘μάθαν κάποτε για τον Αϊλάν. Για τους άλλους που τον ακολούθησαν δεν έμαθαν ποτέ, ούτε καν πώς τους έλεγαν.
Μα για κοίτα, ο Μοχάμεντ «έτρεξε». Μόλις πέντε ημερών μωρό «έτρεξε» και γλύτωσε. Καβάλα σε μια άλλη καμήλα με άλλους μάγους αυτή τη φορά, άνδρες του Λιμενικού Σώματος της Ελλάδας σε ένα σκάφος που τον μαζέψαν το πρωί της Δευτέρας κι αυτόν και τους γονείς του και τους άλλους συντρόφους τους στο μεγάλο ταξίδι. Γλύτωσε από τον δικό του Ηρώδη, η πλαστικιά βάρκα που βυθιζόταν έμεινε πίσω κι αυτός βρέθηκε στην αγκαλιά της Ζωής. Η Ζωή Λειβαδίτη, διασώστρια, χρόνια πολλά, δεκάδες χρόνια τώρα, έτσι απλά επειδή αγαπά τον άνθρωπο. Αγκάλιασε τον Μοχάμεντ, τον ζέστανε, ρούχα καθαρά και ζεστά για όλους, και για κοίτα ζεστασιά που έχει σε ετούτη την αλλιώτικη φάτνη στο νοσοκομείο της Μυτιλήνης πια...
Σίγουρος ο Μοχάμεντ πως στη «γη της επαγγελίας» αν μη τι άλλο είναι ζεστά...
Ε... πιτσιρίκο από το Αφγανιστάν. Καλά Χριστούγεννα ρε...
Στρατής Μπαλάσκας, Μυτιλήνη
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
