Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Forbes

Καλύτερα αν η Ελλάδα είχε χρεοκοπήσει & είχε φύγει απ'το ευρώ



Λονδίνο

Δεν θέλει καν ερώτημα το αν η κρίση στην Ελλάδα έχει τελειώσει, αναφέρει σε άρθρο του το περιοδικό Forbes που υπογράφει ο Tim Worstall, ο οποίος σχολιάζει πως θα 'ταν πολύ καλύτερα αν η Ελλάδα είχε χρεοκοπήσει και είχε φύγει από το ευρώ.

Όπως αναφέρει, η ιδέα ότι η ανατροπή που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ το περασμένο καλοκαίρι θα ήταν και το τέλος της κρίσης αποτελεί κάτι μεταξύ φρούδας ελπίδας και παραπλάνησης. Γιατί αυτό που τελικά είπε η τρόικα στην ελληνική κυβέρνηση ήταν πως «αν είστε καλά παιδιά και κάνετε ό,τι σας λέμε τότε και μόνο τότε θα πάρετε τα χρήματα που χρειάζεστε». Και φυσικά ο ΣΥΡΙΖΑ μαζί με μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού δεν χαίρονται τώρα με μερικά από αυτά που τους ζητούν να κάνουν: τώρα το θέμα είναι οι συντάξεις.

Η ελληνική κυβέρνηση είχε υποσχεθεί να μην κάνει περικοπές, γεγονός που τη φέρνει σε ευθεία σύγκρουση με τους δανειστές, λίγους μήνες μετά την υπαγωγή της χώρας στο 3ο μνημόνιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ είπε ότι δεν θα κόψει κύριες κι επικουρικές συντάξεις ,μέσω του σχεδίου που υπέβαλε προς αξιολόγηση στους δανειστές.

Δεν υπάρχει κάτι καινούργιο σε όλα αυτά. Το ελληνικό ασφαλιστικό σύστημα αποτελούσε ανέκαθεν αγκάθι στις συνομιλίες κι ένα εκ των πλέον σοβαρών. Αλλωστε λόγω αυτού και των υποσχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ για τις συντάξεις έχασε την εξουσία η προηγούμενη κυβέρνηση. Όποια κι αν είναι τα σωστά και τα λάθος σημεία του ελληνικού ασφαλιστικού συστήματος (και, όπως σημειώνει ο αρθρογράφος, το συνταξιοδοτικό παραείναι γενναιόδωρο, κοστίζοντας ακριβά στον κρατικό προϋπολογισμό), πάντα αποτελούσε εμπόδιο στις διαπραγματεύσεις.

Και φτάσαμε στον Ιανουάριο του 2016 και ακόμα το συζητάμε, σαν να είμαστε ακόμα στο φθινόπωρο του 2014. Ολο αυτό δείχνει ότι η συμφωνία του Ιουλίου του 2015, απλώς δεν ήταν το τέλος στο έπος της ελληνικής κρίσης χρέους.

Αυτό που συνέβη στην πραγματικότητα ήταν ότι όλοι διακήρυξαν ότι από εκείνη τη μάχη του καλοκαιριού βγήκαν νικητές και μετά έστειλαν τους διαπραγματευτές να ασχοληθούν με τις «οχληρές» λεπτομέρειες. Αμελητέες λεπτομέρειες, όπως πχ αν η Ελλάδα θα μειώσει τελικά τις δαπάνες που οι δανειστές απαιτούν. Λεπτομέρειες που οδήγησαν την κρίση σε αυτό το σημείο εξ αρχής.

Η αλήθεια είναι, συνεχίζει το άρθρο, πως η καλύτερη λύση ήταν πάντα η ελληνική χρεοκοπία και το Grexit. Και το ότι αυτό δεν συνέβη είναι και η αιτία γι' αυτό που γίνεται τώρα. Κι έτσι έχουμε και την αέναη  παράταση του οικονομικού βασάνου της Ελλάδας.

Η αλήθεια στην οικονομική πολιτική μοιάζει λίγο με την οδοντιατρική: συχνά είναι καλύτερο το σοκ του έντονου πόνου τώρα παρά η παράταση του πόνου για αργότερα. Ετσι κι αλλιώς και στη δεύτερη περίπτωση κανείς δεν γλιτώνει από τον πόνο και συνήθως, όταν έρθει, είναι πολύ χειρότερος.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία