 |
|
|  |  |  |  Ντενί Πονταλιντές: Ενας Έλληνας ταράζει τα νερά της κινηματογραφίας, βρίσκεται στο κέντρο της επικαιρότητας και ερμηνεύει τον Σαρκοζί σε μια ταινία που θα συζητηθεί
Aθήνα (Τρίτη)
Αν και το κλασικό ρεπερτόριο αποτελεί την ειδικότητά του, ένας από τους πιο επιτυχημένους ηθοποιούς και σκηνοθέτες της Γαλλίας, ο ελληνικής καταγωγής Ντενί Πονταλιντές, έρχεται στην Αθήνα για να ζωντανέψει σε δική του σκηνοθεσία τον Δρ.Τζέκιλ και τον σκοτεινό κύριο Χάιντ, από το κλασικό μυθιστόρημα του Ρόμπερτ Λούις Στίβενσον στην κεντρική σκηνή της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών(24, 25 και 26 Μαΐου).
Πρόκειται για την «Υπόθεση Τζέκιλ», έναν δραματικό μονόλογο που έγραψε ειδικά γι αυτόν η Κριστίν Μονταλμπετί και ο ίδιος ερμήνευσε στις αρχές του 2010 στο Τεάτρ ντε Σαγιό κερδίζοντας τις εντυπώσεις κοινού και κριτικών. Για τον λόγο αυτό η παράσταση επαναλήφθηκε πριν λίγες μέρες στο ίδιο θέατρο, προτού πάρει τον δρόμο για την χώρα μας.
Αγαπητός στο θεατρικό κοινό της Γαλλίας και όχι μόνο, ο δημοφιλής ηθοποιός (εδώ στην πρώτη του εμφάνιση στη χώρα μας) έχει κυρίως συνδεθεί με την ερμηνεία του κλασικού ρεπερτορίου, αφού ως εταίρος της "Κομεντί Φρανσέζ" έχει δοκιμαστεί σε κορυφαίους ρόλους.
Ο 48χρονος Πονταλιντές, που αυτή την εποχή βρίσκεται στο κέντρο της επικαιρότητας ερμηνεύοντας τον Νικολά Σαρκοζί στην ταινία του Ξαβιέ Ντιρινζέ "La conquete", ξεκίνησε την κινηματογραφική του καριέρα το 1989 πρωταγωνιστώντας σε μια ελληνική ταινία: την "Ξένια" του Πατρίς Βιβανκός στο πλευρό της Θέμιδας Μπαζάκα. Εδώ και μερικά χρόνια θεωρείται ένα από τα αστέρια του γαλλικού θεάτρου (ενταγμένος στο δυναμικό της Κομεντί Φρανσέζ από το 2000, βραβείο "Μολιέρ" το 1999 για την ερμηνεία του στον "Επιθεωρητή" του Γκόγκολ)και κινηματογράφου, ενώ πέρυσι το καλοκαίρι έκλεψε την παράσταση στο Φεστιβάλ της Αβινιόν ερμηνεύοντας τον Ριχάρδο Β' του Γουίλιαμ Σέξπιρ σε σκηνοθεσία Ζαν Μπατίστ Σαστρ.
«Πρόκειται για μία μεταφορά του βιβλίου του Στίβενσον, το οποίο το είχα ανακαλύψει πολύ νέος μέσα από την ταινία "Dr Jekyll and Mr Love", του Τζέρι Λούις (1963) και από τότε σκεφτόμουν ότι κάποια στιγμή έπρεπε κάτι να κάνω με αυτό το μυθιστόρημα. Το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου, "Η εξομολόγηση του Τζέκιλ", μου γέννησε την επιθυμία να βγάλω απ' αυτό ένα μονόλογο. Το έδωσα στην Κριστίν Μονταλμπετί να το διαβάσει, κι εκείνη δύο μήνες αργότερα μου έφερε το κείμενο» ανέφερε ο Ντενί Πονταλιντές, μιλώντας για την παράσταση σε ειδική εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε χθες βράδυ στο αμφιθέατρο του Γαλλικού Ινστιτούτου.
Σύμφωνα με τον ίδιο, η παράσταση βασίζεται στην ιδέα της μεταμόρφωσης, για τον λόγο αυτό, προσπάθησε να πάει όσο γίνεται πιο μακριά, την κρυφή πλευρά του εαυτού του και να δείξει μέχρι ποιου βαθμού μπορούσε να γίνει κάποιος άλλος.«Η βασική ιδέα ήταν να δείξω τη συνεχή μεταμόρφωση, από τον Δρα. Τζέκιλ σε Μίστερ Χάιντ και την μετάβαση από τον έναν χαρακτήρα στον άλλον. Στόχος μας, βεβαια είναι περισσότερο η ίδια η ορμή, η εντυπωσιακή έκφραση του νεαρού άνδρα πίσω από την σκοτεινή μάσκα του Τζέκιλ, παρά η πραγματοποιημένη φαντασίωση και η ολοκληρωμένη μεταμόρφωση» τόνισε.
Συμμετέχοντας και στη σκηνοθεσία, ο Ντενί Πονταλιντές πέρα από μία εσωτερική έχει και μία εξωτερική ματιά. "Το έργο αυτό ήταν δική μου ιδέα, αλλά ζήτησα από τον Εμμανιέλ Μπουρντιέ και τον Ερίκ Ριφ, να ασχοληθούν και αυτοί με τη σκηνοθεσία, γιατί δεν είχα εικόνα του τι παρήγαγα. Ήταν ένας τρόπος να αφεθώ. Γιατί έχω την αίσθηση ότι πάντοτε ένας ηθοποιός, κρύβει ένα ζώο, ένα θηρίο μέσα του, που πρέπει να βγει, να απελευθερωθεί».
Για την ταινία "La Conquete" του Ξαβιέ Ντιρινζέ, που προβλήθηκε πριν λίγες μέρες, εκτός συναγωνισμού, στο Φεστιβάλ των Καννών, είπε πως δεν είναι μια ταινία για την πολιτική ή μια ταινία στην οποία μπορεί να αποδοθεί μια πολιτική ερμηνεία, αλλά μια κωμωδία που αφηγείται την αναρρίχηση στην εξουσία του νυν προέδρου της Γαλλίας, Νικολά Σαρκοζί. "Το σενάριο είναι αστείο, γιατί και το ίδιο το πρόσωπο είναι αστείο. Δεν απέχει πολύ από τον "Αρχοντοχωριάτη" του Μολιέρου" δήλωσε ο ηθοποιός .
«Ο Νικολά Σαρκοζί είναι ένα πρόσωπο πολυ αντιφαντικό, που συνεχώς αλλάζει διάθεση, μπορεί να εξοργίζεται, αλλά ταυτόχρονα, μπορεί να είναι πολύ ήρεμος και μειλίχιος. Είναι ένας άνθρωπος με ισχυρές πεποιθήσεις, που μπορεί να αλλάζει συνεχώς άποψη, αρκεί να συνειδητοποιήσει ότι η άποψη αυτή μπορεί να πυροδοτήσει τα πράγματα. Δεν είναι ένας πνευματικός άνθρωπος, ένας άνθρωπος των γραμμάτων και της σοφίας. Ο Σαρκοζί μοιάζει με έναν επιχειρηματία που αναλαμβάνει την προεδρία της χώρας, όπως κάποιος στη θέση του θα αγόραζε μία αθλητική ομάδα. Κάθεται στην πολυθρόνα και αναρωτιέται..Λοιπόν, τώρα τι κάνουμε ; Βέβαια, είναι ένας άνθρωπος που έχει την ικανότητα να προσαρμόζεται στις περιστάσεις. Για μένα ήταν μεγάλη χαρά και διασκέδαση να παίζω αυτόν το ρόλο» κατέληξε.
Έχει ελληνικές ρίζες, ο παππούς του από την πλευρά του πατέρα μου γεννήθηκε στην Αθήνα, αλλά όλη του η οικογένεια μετανάστευσε στην Αλεξάνδρεια όταν ήταν πολύ μικρός, οπότε και χάθηκαν αυτές οι ελληνικές ριζες.« Όταν ήρθα στην Ελλάδα, στα τέλη της δεκαετίας του 1980 για την ταινία του Πατρίς Βιβάνκο το μόνο που έκανα ήταν να ψάχνω στον κατάλογο αν υπήρχαν άλλοι με το ίδιο επώνυμο» συμπλήρωσε.
Μιλώντας για τα μελλοντικά του σχέδια, ο δημοφιλής ηθοποιός ανέφερε πως πρόκειται να ανεβάσει την επόμενη χρονιά τον "Αρχοντοχωριάτη" ( Le Bourgeois Gentilhomme) του Μολιέρου, στο θέατρο Bouffes du Nord στη Γαλλία.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
 |
|
|
|
