Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Ελένη Μίντζη, η Ελληνίδα που σαρώνει τα βραβεία στους διεθνείς διαγωνισμούς...κομμωτικής σκύλων



Αθήνα - (Ανταπόκριση)

 Για την Ελένη Μίντζη όλα ξεκίνησαν μια ημέρα του 1998. Ή μάλλον τη στιγμή εκείνη που σκέφτηκε ότι χρειαζόταν ένα επαγγελματικό διάλειμμα έπειτα από σχεδόν μια δεκαετία διδασκαλίας της γλώσσας των Ιταλικών.

   Η τύχη τής χαμογέλασε  στο πρόσωπο ενός γνωστού της, που την πληροφόρησε ότι είχε μόλις ιδρυθεί στην Ελλάδα μια σχολή κομμωτικής σκύλων - ήταν η πρώτη και η ιδρύτριά της ήταν η Μάγια Ζαμπίκου. Η Ελένη Μίντζη αποφάσισε να δοκιμάσει και η δοκιμή έγινε ένα πάθος που της χάρισε πολλές διακρίσεις σε διεθνές επίπεδο και τον χαρακτηρισμό του «Mostro Sacro» («Ιερό Τέρας») της Ευρώπης από τους Ιταλούς κριτές της.

   «Δεν είχα καν σκύλο τότε, ήθελα απλώς να κάνω κάτι διαφορετικό. Κατάλαβα πολύ γρήγορα ότι η κομμωτική σκύλων είναι ένα είδος ζωντανής γλυπτικής, ένα κυνήγι της τελειότητας. Αυτό ακριβώς είναι το κίνητρό μου στους διαγωνισμούς που συμμετέχω και το καύσιμο υλικό μου σε αυτή τη δουλειά. Ο πρωταθλητισμός για μένα είναι μια μεγάλη πρόκληση» λέει.

   Η Ελένη άρχισε να συμμετέχει σε διαγωνισμούς εδώ στην Ελλάδα, κατακτώντας στους περισσότερους από αυτούς την πρώτη θέση. Το ντεμπούτο της διεθνούς αναγνώρισης ήρθε το 2007 με την πρόσκληση της προέδρου του γαλλικού διαγωνισμού Ciseaux d' Or, έναν από τους μεγαλύτερους στην Ευρώπη, να δώσει το δικό της αγωνιστικό «παρών». «Ηταν μια πολύ ωραία, αλλά και πολύ τρομακτική εμπειρία για μένα. Εως τότε δεν είχα ιδέα τι είναι ένας διεθνής διαγωνισμός, πόσο απαιτητικός είναι» θυμάται.

   Εννέα χρόνια από τότε, το «ιερό τέρας» αυτής της ζωντανής γλυπτικής μετράει έξι χρυσά και πέντε αργυρά μετάλλια σε διάφορες κατηγορίες, καθώς και πολλές τιμητικές διακρίσεις. Σε αυτά τα εννέα χρόνια έχει συμμετάσχει σε διαγωνισμούς στη Γαλλία, την Ιταλία, το Βέλγιο και τη Δανία. Η τελευταία της συμμετοχή ήταν στον διεθνή διαγωνισμό του Μιλάνου Milangroom που πραγματοποιήθηκε στις αρχές Απριλίου και όπου κατέκτησε τη δεύτερη θέση ανάμεσα σε 19 πρωταθλητές Ευρώπης.

   Τι σημαίνει όμως καλή επίδοση; «Στους διαγωνισμούς κομμωτικής κρίνεσαι σε πολλά επίπεδα. Κρίνεται η πληρότητα του αποτελέσματος, η αρχική και η τελική εικόνα του σκύλου, η τεχνική και η τήρηση των προτύπων κουρέματος της κάθε φυλής. Κρίνεται η ισορροπία σου, η μεθοδικότητά σου, η συνεργασία σου με το ζώο» απαντά.

   Το εγχείρημα μοιάζει ακόμη πιο δύσκολο εάν λάβει υπόψη του κανείς ότι ένας κομμωτής δεν διαγωνίζεται πολλές φορές με τον δικό του σκύλο. «Είναι πολύ σημαντικό - λέει η Ελένη - να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του σκύλου. Αν την κερδίσεις, όμως, δεν θα την χάσεις ποτέ. Σημαντικό ρόλο σε αυτό παίζει η ηρεμία των κινήσεών σου, η ασφάλεια που το κάνεις να αισθάνεται. Αν φοβηθείς, θα φοβηθεί και αυτό και θα αντιδράσει. Αλλά εάν κερδίσεις την εμπιστοσύνη του, θα καθίσει για δυο ή τρεις ώρες - όσο διαρκεί το κούρεμα - εντελώς ακίνητο».

   Η ίδια σημειώνει ότι το να βρεις ένα πολύ ωραίο μοντέλο είναι αρκετά δύσκολη υπόθεση και ειδικά στο εξωτερικό όπου πρέπει να απευθυνθείς σε συναδέλφους, εκτροφείς ή και ιδιοκτήτες για να σου εμπιστευτούν τον σκύλο τους. «Σε διαγωνισμούς τέτοιου επιπέδου ο κομμωτής και ο σκύλος γίνονται ένα και δημιουργείται μια σχέση συνεργασίας και τρυφερότητας που δύσκολα περιγράφεται με λόγια» συμπληρώνει.

   Είτε στη δουλειά της είτε στους διαγωνισμούς, η Ελληνίδα που σαρώνει τα βραβεία αυτής «της ζωντανής γλυπτικής», δεν ξεχνάει δύο βασικούς κανόνες: ο ένας είναι ότι μαθαίνει πολλά όχι μόνο για τον χαρακτήρα ενός ζώου αλλά και του ιδιοκτήτη του. Ο άλλος - και πιο σημαντικός - είναι ότι «ένας κομμωτής μπορεί να ξεγελάσει τον ιδιοκτήτη, αλλά ποτέ τον σκύλο».

   Αυτή η παρακαταθήκη της χάρισε όλες αυτές τις διακρίσεις, αλλά και τον τίτλο του Best Greek Groomer στον πρώτο διεθνή διαγωνισμό που πραγματοποιήθηκε επί ελληνικού εδάφους (πέρυσι στη Θεσσαλονίκη). Οι πρωτιές όμως δεν τελειώνουν εδώ. Η Ελένη Μίντζη είναι ιδρύτρια του ελληνικού σωματείου κομμωτών, το οποίο έχει αναγνωρισθεί από την ευρωπαϊκή ομοσπονδία (GEA), ενώ είναι και η μοναδική Ελληνίδα που από φέτος συμμετέχει στο ετήσιο διεθνές τουρνουά του οποίου οι κομμωτές - γλύπτες συμμετέχουν μόνο έπειτα από προσωπική πρόσκληση του προέδρου της GEA.

   Ηταν επίσης η αρχηγός της αποστολής στην πρώτη και μοναδική μέχρι σήμερα συμμετοχή της εθνικής ομάδας σε παγκόσμιο πρωτάθλημα. «Για να το πω με αθλητικούς όρους, βρεθήκαμε απέναντι σε μεγαθήρια. Οι Αμερικανοί, οι Ιταλοί, οι Γάλλοι, οι Ισπανοί έχουν παράδοση στο άθλημα, ενώ τα τελευταία χρόνια έχουν ανεβεί πολύ και οι Ιάπωνες» αναφέρει. Και δεν κρύβει την αισιοδοξία της: «Την επόμενη φορά θα τα πάμε καλύτερα» σημειώνει υπενθυμίζοντας ότι ούτως ή άλλως η χώρα μας βρέθηκε ανάμεσα στις είκοσι καλύτερες του κόσμου.

   Ο χρόνος της Ελένης Μίντζη θα μοιράζεται το επόμενο διάστημα ανάμεσα στο «εργαστήριό» της, που βρίσκεται στην περιοχή της Κηφισιάς, και τους νέους διαγωνισμούς που την περιμένουν: πρώτα στη Θεσσαλονίκη στα μέσα Μαΐου, έπειτα στη Γερμανία τον Ιούνιο, τέλος στην Πολωνία τον Ιούλιο. Με τι στόχο; «Ακόμη ένα χρυσό μετάλλιο που θα μου επιτρέψει να κατακτήσω το ανώτατο αξίωμα, αυτό του κριτή κομμωτικής σκύλων». Δεν χρειάζεται να το πούμε: θα είναι η πρώτη ελληνίδα κριτής…
 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία