Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Θέλει να κατακτήσει τον Μύτικα με το αναπηρικό του αμαξίδιο!

Κείμενο Νατάσα Καραθάνου



Θεσσαλονίκη

 Θέλει να κατακτήσει την ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου καθισμένος στο αναπηρικό του αμαξίδιο. Να φτάσει στον Μύτικα, πάνω στο καρότσι και από εκεί να αγναντέψει ξανά τη θέα, όπως πριν από το ατύχημα, που του στέρησε την ικανότητα να περπατά. Έτσι, με πείσμα και απωθημένο, επειδή το ατύχημα που του άλλαξε την ζωή συνέβη πριν από οχτώ χρόνια, λίγο έξω από την Αθήνα, γυρνώντας από μία ακόμη ανάβαση στον Όλυμπο…

   Με πολύ ...πανκ- ροκ διάθεση, όπως μαρτυρούν τα δεκάδες τατουάζ του, ο 32χρονος Λεωνίδας Γρούμπας προπονείται εντατικά τους τελευταίους μήνες σε δασικά μονοπάτια του Χορτιάτη, προκειμένου να φέρει εις πέρας την επιθυμία του. Συμπαραστάτες του, μία παρέα φίλων που κινηματογραφεί το εγχείρημά του για την υλοποίηση του ντοκιμαντέρ «2917», όσο τα μέτρα δηλαδή μέχρι την κορυφή του Ολύμπου.

   «Είχα ανέβει στο βουνό πολλές φορές πριν από το ατύχημα. Τώρα, δεν μπορώ να πάω με τα πόδια αλλά θέλω πολύ να βρεθώ στην κορυφή με το καρότσι» λέει  από το ορμητήριο των προπονήσεών του, το Καταφύγιο Χορτιάτη του Συλλόγου Ελλήνων Ορειβατών. Με την υποστήριξη του κινηματογραφικού συνεργείου και φίλων του, ο Λεωνίδας θέλει να ανέβει στον Μύτικα χρησιμοποιώντας στο 80% τις δικές τους δυνάμεις ώστε να είναι όσο το δυνατόν αυτόνομος. Δεν θέλει να μεταφερθεί απλώς μ' ένα φορείο στον Μύτικα, θέλει να κάνει μόνος του πραγματικότητα «ένα άπιαστο όνειρο», όπως λέει.

   Άλλωστε και στην Αθήνα όπου ζει, κυκλοφορεί παντού μόνος του, σε ΜΜΜ, σε μπαράκια όπου παίζει μουσική, σε σπίτια φίλων. Πέρσι κατάφερε να ανέβει με ειδικά τροποποιημένο αμαξίδιο στη δεύτερη ψηλότερη κορυφή του Ολύμπου, το Σκολειό, στα 2.911 μέτρα και φέτος ο στόχος του είναι η κορυφή. Η αποστολή, αποτελούμενη από 25 άτομα, ανάμεσά τους το συνεργείο αλλά και ορειβάτες, θα ξεκινήσει την ανάβαση στις 9 Ιουλίου.

   «Στηρίζουμε την προσπάθεια του Λεωνίδα με το ντοκιμαντέρ, με καμπάνιες χρηματοδότησης και με διάφορες εκδηλώσεις» εξήγησε  η παραγωγός της ταινίας Ιωάννα Πετειναράκη, συμπληρώνοντας ότι οι εταιρείες παραγωγής είναι η Real Eyes Productions και η Aning Film, ενώ πληροφορίες υπάρχουν και στο fb, στο «2917 Documentary».

   Συμπαραστάτες στην προσπάθεια του Λεωνίδα είναι ο Γιώργος Μπαϊρακτάρης και η Σουζάνα Γεωργουλή από την εταιρεία Health Guardians και υπεύθυνοι του Καταφυγίου Χορτιάτη, οι οποίοι του προμήθευσαν το ειδικό αμαξίδιο και έκαναν όλες τις αναγκαίες μετατροπές που απαιτούνται για το δύσκολο εγχείρημα της ανάβασης. Ηταν αυτοί μάλιστα που συνόδευσαν τον 32χρονο και στο Σκολειό, προκειμένου να «αναμετρηθεί» με τις δυνάμεις του αλλά και να δοκιμάσει τις αντοχές του αμαξιδίου.

   «Θέλουμε να στείλουμε ένα μήνυμα σε όλα τα άτομα με αναπηρία, να βγουν από τα σπίτια τους και να καταλάβουν ότι έχουν την δυνατότητα να πάνε στο βουνό. Γι' αυτό παρέχουμε, και στο καταφύγιο του Χορτιάτη, τη δυνατότητα να κάνουν βόλτα στο δάσος, με ειδικό αμαξίδιο» ανέφερε η κ. Γεωργουλή. Πάντως το Καταφύγιο Χορτιάτη είναι ιδανικό για εξορμήσεις από την πόλη, ειδικά κατά τους καλοκαιρινούς μήνες με την υψηλές θερμοκρασίες!

   Μία ανάσα από τη Θεσσαλονίκη, το Καταφύγιο βρίσκεται στη θέση «Τζεκ Μπακτσέ» σε υψόμετρο 1.000 μ. στο όρος Χορτιάτη. Η προσέγγιση γίνεται είτε οδικώς είτε μέσω ορειβατικού μονοπατιού με πορεία μιάμιση ώρας.

   «Διοργανώνουμε όλο τον χρόνο εκδηλώσεις με μαθήματα γιόγκα και πιλάτες, καλούμε σε πεζοπορίες προκειμένου να γνωρίσουν όλοι το δάσος σε βατές διαδρομές, δεχόμαστε σχολεία και γενικά είμαστε ανοιχτοί σε όποιον θέλει να πάρει μια "ανάσα" στο βουνό, μένοντας και στο Καταφύγιο» σημειώνει η κ.Γεωργουλή.

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία