Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Βραβείο Κοινού για το «Ουζερί Τσιτσάνης» στο 13ο Ελληνικό Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο



Σαν Φρανσίσκο .-

Με το Βραβείο Κοινού «έφυγε» από το 13o Ελληνικό Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο η ταινία του Μανούσου Μανουσάκη «Ουζερί Τσιτσάνης», που συνεχίζει το φεστιβαλικό ταξίδι της σε χώρες της Ασίας, της Ευρώπης και της Αμερικής. 

Το Ελληνικό Κινηματογραφικό Φεστιβάλ του Σαν Φρανσίσκο (SanFrancisco Greek Film Festival) αποτελεί το παλαιότερο Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου στην Αμερική (παρόμοια πραγματοποιούνται σε Λος Άντζελες, Σικάγο, και Νέα Υόρκη) και φέτος πραγματοποιήθηκε για 13η συνεχόμενη χρονιά, από τις 15 έως τις 22 Οκτωβρίου. Στις επτά ημέρες του προγράμματός του προβλήθηκαν οκτώ ταινίες μεγάλου μήκους, που υπογράφουν Έλληνες και Κύπριοι δημιουργοί, όπως ο «Νοτιάς» του Τάσου Μπουλμέτη, το «Smac» του Ηλία Δημητρίου, το «Τετάρτη 4:45» του Αλέξη Αλεξίου, το «Suntan» του Αργύρη Παπαδημητρόπουλου, το «Chevalier» της Αθηνάς Τσαγγάρη, το «Invisible» του Δημήτρη Αθανίτη, το «Exotica-Erotica» της Ευαγγελίας Κρανιώτη κ.ά. 

Το Σάββατο, 22 Οκτωβρίου, προβλήθηκε με αγγλικούς υπότιτλους στο κινηματογράφο του Σαν Φρανσίσκο το φιλμ «Ουζερί Τσιτσάνης» και ύστερα από ψηφοφορία, οι θεατές απένειμαν το Βραβείο Κοινού, που είναι και το μεγάλο βραβείο της διοργάνωσης. Ο Μανούσος Μανουσάκης, ο οποίος ήταν παρών στην προβολή, παρέλαβε το βραβείο και το αφιέρωσε σε όλους όσους συμμετείχαν στην ταινία. 

Η ταινία είναι βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Γιώργου Σκαμπαρδώνη. Η υπόθεση διαδραματίζεται στην υπό γερμανική κατοχή Θεσσαλονίκη του 1942 και επικεντρώνεται στον απαγορευμένο έρωτα ενός Χριστιανού και μίας Εβραίας. Το παράνομο ζευγάρι βρίσκει καταφύγιο στο ιστορικό «Ουζερί Τσιτσάνης». Εκεί, ο μεγάλος Έλληνας συνθέτης Βασίλης Τσιτσάνης διανύει τα πιο δημιουργικά χρόνια του και συνθέτει τα πιο γνωστά τραγούδια του, ανάμεσα στα οποία και την καθοριστική «Συννεφιασμένη Κυριακή». 

Στην ταινία συμμετέχουν, μεταξύ άλλων, οι Ανδρέας Κωνσταντίνου, Χάρης Φραγκούλης, Χριστίνα Χειλά-Φαμέλη, Γιάννης Στάνκογλου, Βασιλική Τρουφάκου, Γεράσιμος Σκιαδαρέσης και Λάκης Κομνηνός.Το soundtrack της ταινίας υπογράφει ο Θέμης Καραμουρατίδης και περιλαμβάνει ενορχηστρώσεις παλιών εκτελέσεων τραγουδιών του Βασίλη Τσιτσάνη.



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία