Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




«Kalimera»: Η ελληνική καντίνα που ταΐζει τα golden boys του Λονδίνου



Λονδίνο.'

Την τέλεια ιδέα είχε ένας έλληνας επιχειρηματίας, ο οποίος εγκατέλειψε τη δουλειά του στο City του Λονδίνου, και άνοιξε... καντίνα, που πουλά ελληνικό street food.

Ο λόγος για τον 40χρονο Τηλέμαχο Αργυρίου, ο οποίος ενώ εργαζόταν ως τραπεζικός, πριν από περίπου δύο χρόνια αποφάσισε να κάνει τη μεγάλη στροφή.

«Καλό το κλίμα με τις αγορές αρχικά, ο τραπεζικός κόσμος όμως άλλαξε μετά τα γεγονότα του 2008. Στο μεταξύ, λόγω της πολυετούς παραμονής μου στο εξωτερικό και την αγάπη μου για τη γαστρονομία, έβαλα μπροστά το project του Kalimera», δηλώνει  ο ιδιοκτήτης και προσθέτει:

Στόχος μου, να αναδείξω με σοβαρότητα την ελληνική κουζίνα και τα τεράστια πλεονεκτήματά της. Συνδυάζει την παράδοση με το μέλλον και ως τέτοια θα έπρεπε να μπει στη συνείδηση του κόσμου. 

«Στο Λονδίνο λειτουργούν αυτή τη στιγμή 1.000 ιταλικά εστιατόρια. Δεν θα μπορούσαν να υπάρχουν άλλα τόσα ελληνικά;», διερωτάται ο Τηλέμαχος Αργυρίου και συνεχίζει: «Στόχευσα σε μεσομακροπρόθεσμο κέρδος, ώστε να υπάρχει δυνατότητα εξέλιξης. Απόδειξη ότι σήμερα εγκαινιάζουμε το πρώτο εστιατόριο Kalimera στο Camden Market».

«Όταν δούλευα στο City, κάθε μεσημέρι έπαιρνα φαγητό για να φάω μπροστά από τον υπολογιστή. Οι γεύσεις, τίποτα το ιδιαίτερο. "Γιατί να μην κάνω κάτι σύγχρονο αλλά εμπνευσμένο από την ελληνική γαστρονομία, που θα μπορεί κάποιος να το φάει 2-3 φορές την εβδομάδα;", σκέφτηκα. Κάτι που όχι απλώς θα κορέσει την πείνα του, αλλά θα τον ευχαριστεί», λέει σχετικά με το πώς πήρε την απόφαση να ανοίξει την καντίνα. 

Όπως λέει ο ίδιος, ο κατάλογος μιας τυπικής ημέρας περιλαμβάνει αποδομημένο μουσακά, ο οποίος στήνεται μπροστά στον πελάτη και τριών ειδών σουβλάκι, ενώ όπως εξομολογείται το πιάτο που δεν συγκίνησε ιδιαίτερα τους Βρετανούς ήταν το παστίτσιο. 

Όσο για τις τιμές, αυτές εναρμονίζονται με εκείνες της αγοράς. «Το φαγητό μας δεν είναι το πιο φθηνό, έχει όμως τη σωστή τιμή. Ανάλογη με τις εκλεκτές πρώτες ύλες, που επιλέγουμε. Ενδεικτικά, ο μουσακάς κοστίζει 7 λίρες, είναι όμως μια μερίδα σχεδόν μισό κιλό», σημειώνει.

«Σε καιρό κρίσης, θα έπρεπε να μπορούν (όσοι βρίσκονται σε αδιέξοδο) να κάνουν στροφή 180 μοιρών, να δείχνουν τον δρόμο και στους υπόλοιπους», επισημαίνει και καταλήγει:

Δεν δυσκολεύτηκα να ξεκινήσω την επιχείρηση. Μισή ώρα στο Ίντερνετ, 15 λίρες και είχα την εταιρεία μου.

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία