Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Oμογένεια

....με τη στήριξη της Αιγυπτιώτισσας Αικατερίνης Μπελεφάντη - Σοφιανού


Μία νέα εποχή ξεκινάει για το ιστορικό Ελληνικό Κέντρο Καΐρου



Κάιρο - (Κείμενο Νίκος Κατσικάς)

 Ένα από τα πλέον ιστορικά σωματεία της ελληνικής ομογένειας στην Αίγυπτο, το περίφημο Ελληνικό Κέντρο Καΐρου, που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την εμβληματική πλατεία Ταχρίρ, συμπληρώνει φέτος τα 124 χρόνια του.

   Σε μία άλλη πλατεία, που έχει σηματοδοτήσει την ιστορία της πόλης, αυτήν της Τάαλατ Χαρμπ, πάνω από το περίφημο -αλλά σήμερα κλειστό- ζαχαροπλαστείο "Γκρόπι", απλώνεται, στον πρώτο όροφο του κτιρίου, το "Σπίτι των Ελλήνων" της αιγυπτιακής πρωτεύουσας.

   Αναρίθμητες οι θύμησες από τα παλιά, για τον χώρο αυτό που αναδεικνύει τη δόξα του παρελθόντος. Μέσα σε μία πολυκατοικία που αποκαλύπτει την "Belle Epoque" Καΐρου, και παλιά εθεωρείτο εφάμιλλο των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, με μία αρχιτεκτονική που παρέπεμπε (και ευτυχώς συνεχίζει ακόμη και σήμερα να παραπέμπει με τα έργα αναστήλωσης που τα προηγούμενα χρόνια πραγματοποίησε η Αίγυπτος) σε δρόμους του Παρισιού, με την αρχιτεκτονική των κτιρίων να δείχνουν ότι ο χώρος αυτός, αλλά και γενικότερα του κέντρου της αιγυπτιακής μεγαλούπολης, σήμερα αποτελεί μέρος μίας παγκόσμιας κληρονομιάς. Αλλά και μέσα στον πρώτο όροφο του εν λόγω κτιρίου της οδού Μπασιούνι, αριθμός 21, εκεί όπου έχουν περάσει το κατώφλι πολλές μεγάλες ελληνικές προσωπικότητες, η ομορφιά του χώρου δεν μπορεί να κρύψει τις ημέρες δόξας που έζησαν οι παλαιότεροι Αιγυπτιώτες.

    Ανάμεσα σε αυτούς τους Αιγυπτιώτες είναι και μία βέρα Καϊρινή, η Αικατερίνη Μπελεφάντη - Σοφιανού, που, όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας της, πριν από κάποιες δεκαετίες, επισκεπτόταν τον χώρο με την οικογένειά της, που είχε καταφύγει στο Κάιρο από τη Μικρά Ασία, ερχόμενη στην Αίγυπτο την εποχή της Μικρασιατικής Καταστροφής. Εκείνα τα χρόνια, για να μπεις στο Ελληνικό Κέντρο Καΐρου, ήταν σα να έμπαινες σε ένα από τα πλέον υπερπολυτελή εστιατόρια και κλαμπ της πόλης, με τους άνδρες να πρέπει να φορούν μέχρι και υμίψηλο και οι κυρίες τουαλέτες…

   Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια και η Αικατερίνη Μπελεφάντη - Σοφιανού, έχει ζήσει πλέον μισό αιώνα πλέον εκτός Αιγύπτου, ακολουθώντας - με τα αδέλφια της - από νεανική ηλικία το κύμα της μετανάστευσης των Ελλήνων προς την Αθήνα και άλλες περιοχές του κόσμου. Και το Ελληνικό Κέντρο Καΐρου γνώρισε και εκείνο κάποια σημάδια κόπωσης, τα οποία ταρακούνησαν τα συναισθήματά της, όταν τα τελευταία χρόνια επανήλθε στη γενέτειρά της και επισκέφθηκε τον ίδιο χώρο, αναζητώντας τις δόξες του παρελθόντος. Τότε, η ίδια ξεκίνησε έναν αγώνα για να ξαναγεννηθεί το Ελληνικό Κέντρο Καΐρου. Ήρθε λοιπόν σε επαφή με το νέο Διοικητικό Συμβούλιο του Σωματείου, με πρόεδρο ένα από τα στελέχη του Αιγυπτιώτη Ελληνισμού στο Κάιρο, τον Νικόλα Βαδή, και αποφάσισε να προσφέρει ένα σημαντικό ποσό για την αναπαλαίωση του χώρου, έτσι ώστε οι Έλληνες του Καΐρου να συνεχίσουν να είναι περήφανοι για το "Σπίτι" τους.

   Με την προσωπική φροντίδα και το μεράκι ενός άλλου Αιγυπτιώτη και πρόσφατα επιφορτισμένου με την ευθύνη της διαχείρισης του ιστορικού χώρου, του Αλέξανδρου Καζαμία, ο χώρος άρχισε να αλλάζει πραγματικά όψη.

   Έτσι, και με την καθοριστική βοήθεια του μηχανικού Καϊρινού και προέδρου του Συλλόγου Ελλήνων Καΐρου, Μιχάλη Μπίσκου, άλλαξε το μεγαλύτερο μέρος του ηλεκτρολογικού μηχανισμού, ανακαινίστηκαν όλα τα παρκέ πατώματα, επισκευάστηκαν τα αμέτρητα παράθυρα που "βλέπουν" σε τρεις δρόμους, αγοράστηκαν νέα τραπέζια, καρέκλες, μπήκαν ολοκαίνουργιες κουρτίνες. Ο χώρος άρχισε πάλι να θυμίζει τις παλιές καλές ημέρες. Μα, κυρίως, η κοινή αυτή προσπάθεια, με την ώθηση που έδωσε με την ψυχή της η Καϊρινή Αρχόντισσα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, Αικατερίνη Μπελεφάντη- Σοφιανού, και η μεγάλη αφιέρωση εκ μέρους του ΔΣ, μπορεί να προσφέρει πλέον στην ελληνική παροικία μία ολοκαίνουργια νέα σελίδα στο "βιβλίο" του Ελληνικού Κέντρου Καΐρου, που άρχισε να "γράφεται" στις 11 Απριλίου του 1893, από 27 Αιγυπτιώτες της εποχής εκείνης, για να φτάσουμε στο σήμερα...

   Και η επιβράβευση όλου αυτού του έργου, αναμένεται να αποτελέσει μία από τις σημαντικότερες εκδηλώσεις της ελληνικής παροικίας στο Κάιρο, την Κυριακή (19 Φεβρουαρίου) το βράδυ, όπου ο ίδιος ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεόδωρος Β΄ θα τελέσει τα εγκαίνια του ανακαινισμένου Ελληνικού Κέντρου Καΐρου, παρουσία όλων των διπλωματικών και παροικιακών Αρχών.

   Με την εκδήλωση αυτή, σε δέκα μέρες από σήμερα, μία νέα εποχή ξεκινά πλέον για το Ελληνικό Κέντρο Καΐρου. Μία νέα εποχή για ολόκληρη την ελληνική παροικία της αιγυπτιακής πρωτεύουσας. Ευτυχώς, που δεν έχουν εκλείψει στην εποχή μας οι μεγάλοι Ευεργέτες, των οποίων η μεγαλύτερη προσφορά δεν είναι η οικονομική, αλλά η πραγματική τους αγάπη να προσφέρουν. Όπως η αγάπη της Αιγυπτιώτισσας Αρχόντισσας Αικατερίνης Μπελεφάντη Σοφιανού...

 



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία