|
| | | |
Τεχνολογία
Τα πρώτα πεζοδρόμια-φωτεινοί σηματοδότες για ...κολλημένους χρήστες κινητών τηλεφώνων
Κείμενο Βίκυ Χριστοπούλου
Νέα Υόρκη
Ο Γιάννης Ζωιτάς γεννήθηκε στο χωριό Ρουπακιάς στη Λευκάδα και θυμάται πως μεγαλώνοντας με έξι αδέρφια στο σπίτι του δεν υπήρχε πότε αρκετό φαγητό. Μετά την έκτη δημοτικού και αφού σταμάτησε το σχολείο, ξεκίνησε να δουλεύει με τον πατέρα του στις ελιές και τα αμπέλια της οικογένειας. Μετανάστευσε στις ΗΠΑ και όταν ήταν 26 χρονών ξεκίνησε να δουλεύει σε κατάστημα της 110ης οδού στο Μπρόντγουεϊ, που ήταν τότε ένα ασφυκτικά γεμάτο, μικρό μπακάλικο. Το αγόρασε καταθέτοντας προκαταβολή και ορκίστηκε να πληρώσει όλες τις δόσεις και να αλλάξει το όνομα σε Westside Market. “Είναι το μωρό μου”, είπε ο κ. Ζωϊτάς. Μεγάλωσε το κατάστημα, αγοράζοντας το διπλανό κενό μπαρ και μια τράπεζα. Και κάπως έτσι απέκτησε το πρώτο του παντοπωλείο το 1977 και σήμερα έχει στην κατοχή του πέντε καταστήματα στη Νέα Υόρκη.
Η ιστορία του ίδιου και των καταστημάτων του ήταν το θέμα δημοσιεύματος των “New York Times” πριν από 2 χρόνια περίπου με τίτλο “Μια αλυσίδα παντοπωλείων που δίνει την αίσθηση της γειτονιάς επεκτείνεται”. Από τότε ο ίδιος με τη γυναίκα του, Μαρία, έχουν αυξήσει την πελατεία τους, αλλά και την ποικιλία των προϊόντων τους. Σύμφωνα με το δημοσίευμα των New York Times, το κατάστημα στην 110η οδό διαθέτει περισσότερα από 20.000 προϊόντα, ανάμεσά τους αμυγδαλόγαλα, γάλα καρύδας, 48 ποικιλίες αυγού και πάνω από 250 είδη μπύρας, ενώ πλέον πουλάει μέχρι και κομπούχα και βαλσαμικό ξύδι.
Ο κύριος Γιάννης, γνωστός και ως Big John, ήταν και παραμένει ένας ισχυρός υποστηρικτής των φρέσκων προϊόντων. Η γυναίκα του, πάντα χαιρόταν να μαγειρεύει για την οικογένειά της και μόλις τα παιδιά πήγαν στο κολέγιο πρότεινε να πωλούν το cheesecake της στο μαγαζί. Αν και αρχικά ο κύριος Γιάννης ήταν διστακτικός, στη συνέχεια αποφάσισε να το επιχειρήσει. Το cheesecake της κυρίας Μαρίας ξετρέλανε τους νεοϋορκέζους και έτσι πλέον τα καταστήματα φιλοξενούν σπιτικά φαγητά και γλυκά από τα χεράκια της. Τα πεντανόστιμα πιάτα της, όπως οι γαρίδες με λευκό κρασί και ο μουσακάς, έγιναν τόσο ανάρπαστα, που πια η οικογένεια αναλαμβάνει να κάνει και catering! Η επιχείρηση είναι μάλιστα “ολοκληρωτικά” οικογενειακή, αφού συμμετέχει και η κόρη τους, η οποία πουλάει στα καταστήματα τη δική της μάρκα ελαιολάδου.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|