|
| | | |
Θέλεις μιά αγκαλιά ?
Μήνυμα αγάπης και αισιοδοξίας με...αγκαλιές
Κιλκίς (Τρίτη)
Το μήνυμα στα πλακάτ ήταν ξεκάθαρο: «Free Hugs», δηλαδή «δωρεάν αγκαλιές». Τα κρατούσε μια παρέα νεαρών ατόμων, τα οποία πέρασαν όλη την ημέρα τους σε κεντρικούς δρόμους της πόλης του Κιλκίς περιμένοντας αγνώστους για να τους σφίξουν στην αγκαλιά τους και να τους στείλουν ένα μήνυμα αισιοδοξίας.
Οι περαστικοί ξαφνιάζονταν. Οι περισσότεροι προσπερνούσαν. Κάποιοι κοντοστέκονταν. Αρκετοί όμως άνοιξαν την αγκαλιά τους για να σφίξουν τα νεαρά αυτά άτομα, που αποτελούν μέλη μιας καμπάνιας που ξεκίνησε πριν από λίγα χρόνια στην Αυστραλία και διαδόθηκε παγκοσμίως μέσω των κοινωνικών δικτύων και του internet.
«Για πρώτη φορά συμμετείχαμε σε μια τέτοια εκδήλωση. Ήταν μια ωραία εμπειρία που είχε την ανταπόκριση του κόσμου. Κάποιοι από τους περαστικούς μας πλησίασαν για να τους αγκαλιάσουμε, κάποιοι όχι… Μας απέφυγαν», δήλωσε ο 18χρονος Κώστας Βορρές, ένα από τα παιδιά που μοίρασαν απλόχερα αγκαλιές σε συμπολίτες τους.
«Στόχος μας ήταν να προσφέρουμε αγάπη, ένα χαμόγελο και μια αγκαλιά σε όσους τα χρειάζονται σε αυτή τη δύσκολη περίοδο. Θέλαμε -έστω και για λίγο- να αφήσουν στην άκρη τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν», πρόσθεσε ο νεαρός, τονίζοντας πως μπορεί η παρέα που χάριζε δωρεάν το πρωί, όταν ξεκίνησε, να ήταν ολιγομελής, έως το τέλος της ημέρας, όμως, ο αριθμός των συμμετεχόντων ολοένα και μεγάλωνε.
Οι νεαροί κρατώντας τα πλακάτ προσέγγιζαν τους περαστικούς και τους ρωτούσαν «θέλεις μια αγκαλιά;», ενώ τους ενημέρωναν για την καμπάνια «Free Hugs». Η εκδήλωση θα επαναληφθεί και την επόμενη Κυριακή, 26 Ιουνίου, στην πλατεία Ειρήνης του Κιλκίς, ενώ σε τακτά χρονικά διαστήματα ανάλογες συγκεντρώσεις διοργανώνονται σε άλλες μεγάλες πόλεις της χώρας.
Η ιδέα της καμπάνιας ξεκίνησε από την Αυστραλία και συγκεκριμένα τον Χουάν Μαν, ο οποίος για προσωπικούς λόγους αποφάσισε να φύγει από το Λονδίνο και να επιστρέψει στην πόλη όπου γεννήθηκε, το Σίδνεϊ. Εκεί, όμως δεν είχε κανέναν να τον περιμένει. Έτσι, έγραψε σε ένα χαρτόκουτο «Free Hugs» και στάθηκε σε έναν κεντρικό δρόμο της πόλης περιμένοντας κάποιον να τον αγκαλιάσει. Τα πρώτα λεπτά ήταν περίεργα, όμως μετά άρχισαν να τον πλησιάζουν άνθρωποι που είχαν την ίδια ανάγκη μ’ αυτόν: μια αγκαλιά.
Το παράδειγμα του ακολούθησαν αρκετοί νέοι από όλο τον κόσμο, προσφέροντας δωρεάν αγκαλιές και δωρεάν χαμόγελα. Από την Αυστραλία η ιδέα διαδόθηκε στην Ταϊβάν, στις ΗΠΑ, τη Φιλανδία, την Ιταλία, τη Γαλλία, τη Γερμανία όπου σημειώθηκε η μεγαλύτερη συνάθροιση εναγκαλιζόμενων (16.000 τον αριθμό) έως και την Ελλάδα. Οι «δωρεάν αγκαλιές» δημιούργησαν μπλογκς και σελίδες σε κοινωνικά δίκτυα, ενώ τα βίντεο που αναρτώνται στο διαδίκτυο προσελκύουν εκατομμύρια «χτυπήματα».
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|