|
| | | |
Στην τελική ευθεία η ταινία του Αστέρη Κούτουλα
«Ταξιδεύοντας με τον Μίκη»
Aθήνα.-
Το φιλμικό τρίπτυχο, η ταινία μεταξύ ντοκιμαντέρ και fiction ,που είναι αφιερωμένη στον «πνευματικό αναρχικό» Μίκη Θεοδωράκη, ολοκληρώνεται σύντομα. Επιπλέον, δύο «δορυφορικά κλιπ», που περιστρέφονται γύρω από την κεντρική ταινία σαν να είναι ο πλανήτης τους, κάνουν την εμφάνισή τους στο διαδίκτυο.
Το «Ταξιδεύοντας με τον Μίκη» («Dance Fight Love Die - With Mikis On The Road») του Αστέρη Κούτουλα δεν είναι μια απλή ταινία. Πρόκειται για ένα μεγαλόπνοο 30ετές κινηματογραφικό project με πρωταγωνιστή τον Μίκη Θεοδωράκη, που συμπυκνώνει το «πανόραμα» της τέχνης του μεγάλου Έλληνα συνθέτη μέσα από συναυλίες, πρόβες, συνομιλίες, ταξίδια και πολλές μικρές λεπτομέρειες από την ζωή και την καθημερινότητά του. Από το γεμάτο εναλλαγή ιστορικό και επίκαιρο οπτικό υλικό των περίπου 600 ωρών, ο Αστέρης Κούτουλας συμπυκνώνει μέσα σε μιάμιση ώρα στιγμές που επιτρέπουν μια αυθεντική εικόνα του «πνευματικού αναρχικού» Θεοδωράκη.
Ο δημιουργός συνυφαίνει στην ταινία πολύ προσωπικές στιγμές, με ιστορικό υλικό, πλάνα, ντοκιμαντέρ με μυθοπλασία και τη μουσική του σπουδαίου συνθέτη με τον αντίκτυπό της σε νέους καλλιτέχνες της κλασικής μουσικής, της τζαζ, της electro ή της rap. Είναι μια ταινία-δοκίμιο, που δεν ακολουθεί μια χρονολογική σειρά, αλλά παρουσιάζεται σε μια ιδιόμορφη μίξη, επιτρέποντας στον θεατή να ζήσει συναρπαστικές, ευτράπελες, μυστηριώδεις, αλλά και πολύ χαρακτηριστικές στιγμές από την «on the road» ζωή ενός μοναδικού και χαρισματικού καλλιτέχνη.
Τα «δορυφορικά κλιπ» (satellite clips), που απαρτίζονται εν μέρει από το αρχειακό υλικό των 600 ωρών με τον Μίκη και εν μέρει από το fiction και backstage υλικό των γυρισμάτων που έγιναν με τους τραγουδιστές, μουσικούς και τους ηθοποιούς της ταινίας από το 2014 μέχρι το 2017, αρχίζουν σιγά-σιγά να παρουσιάζονται στο διαδίκτυο. Φέρουν ως τίτλους τα ονόματα στενών συνεργατών, φίλων και συνοδοιπόρων του Αστέρη Κούτουλα στο μακρύ ταξίδι του με τον Μίκη και είναι αφιερωμένα σε αυτούς. Τα δύο πρώτα από αυτά (www.youtube.com/watch?v=Q7WrBNP0Pc8 και www.youtube.com/watch?v=xTYKKKyuxEA), με τίτλους «Stella» και «Melentini», συνδυάζουν τη «βερολινέζικη αισθητική» του σκηνοθέτη με τη «συμπαντική αρμονία» του Μίκη Θεοδωράκη. Σε αυτά τα δύο κλιπ ο Αστέρης Κούτουλας συνεργάστηκε με την Στέλλα Καλαφάτη, η οποία ήταν στην ταινία βοηθός σκηνοθέτη και μοντέρ.
Εκτός όμως από το «Ταξιδεύοντας με τον Μίκη», υπάρχει κι ένα ακατέργαστο υλικό 600 ωρών, που δεν χρησιμοποιήθηκε στην ταινία και το οποίο πρόκειται να προβληθεί σαν video installation, με τον τίτλο 600 Hours Mikis. Σε αυτό το (raw) υλικό, ο Μίκης διευθύνει, τραγουδάει, κάνει πρόβες, ηχογραφεί, αναπαύεται, ταξιδεύει, συνομιλεί με τους συνεργάτες του, γελάει, σκέφτεται, γράφει, δημιουργεί. Ματιές πίσω από τη σκηνή, ταξίδια με λεωφορεία, ξενοδοχεία, χώροι εκδηλώσεων, συνεντεύξεις Τύπου, γεύματα, πρόβες. Πρόκειται για ένα πανόραμα μιας «γέννησης της τέχνης» μέσα από μια εγκατάσταση πολυμέσων με θέμα το «κοινωνικό γλυπτό Μίκης», όπως τον ονόμασε ο Joseph Beuys.
Ο Αστέρης Κούτουλας γεννήθηκε το 1960 στην Ρουμανία, από Έλληνες, πολιτικούς εξόριστους, γονείς. Στα 8 του χρόνια, η οικογένειά του μετακόμισε στην Δρέσδη της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, όπου και αποφοίτησε από το Kreuzschule, ενώ στη συνέχεια σπούδασε γερμανική Λογοτεχνία και Ιστορία της Φιλοσοφίας στο πανεπιστήμιο της Λειψίας. Από το 1981 μετάφρασε στα γερμανικά πολυάριθμα έργα σημαντικών Ελλήνων συγγραφέων, μεταξύ άλλων, ποίηση, δοκίμια και πεζογραφία των Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, Ρίτσου, Εγγονόπουλου, καθώς και την αυτοβιογραφία, αλλά και συγγράμματα του Μίκη Θεοδοράκη.
Το 1980 ξεκίνησε η συνεργασία του με τον Μίκη Θεοδωράκη, στο πλαίσιο της οποίας παρήγαγε περίπου 40 CD με τη μουσική του και οργάνωσε πάνω από 150 συναυλίες σε όλον τον κόσμο. Από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 δραστηριοποιήθηκε στον τομέα παραγωγής πολιτιστικών εκδηλώσεων και μουσικών έργων.
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|