Ο “μυθικός” στράικερ της δεκαετίας του ’50 Λευτέρης Αντωνιάδης ή Λεφτέρ Κιουτσουκαντωνιάδης σύμφωνα με τους Τούρκους (σ.σ.:κιουτσούκ σημαίνει μικρός) “έφυγε” από τη ζωή σε ηλικία 87 ετών.

Στην κηδεία του παρέστησαν δεκάδες χιλιάδες Τούρκοι πολίτες, προεξάρχοντος τού (τότε) πρωθυπουργού Ρετσέπ Ταγίπ Ερντογάν.

O χριστιανός που υποκλίνονταν οι Τούρκοι

Ακόμη και οι συντηρητικοί Τούρκοι μουσουλμάνοι έσπευσαν ν’ανάψουν ένα κεράκι στη μνήμη του “κυρ-Λευτέρη” στην ελληνορθόδοξη εκκλησία του Αγίου Δημητρίου αποδίδοντας του τιμές ήρωα.

Η πορεία του άλλωστε το επέβαλε καθώς οι θρησκείες, οι προκαταλήψεις και οι δεισιδαιμονίες παρακάμφθηκαν.

Ο για πολλούς κορυφαίος ποδοσφαιριστής που αγωνίστηκε ποτέ στο τουρκικό πρωτάθλημα, διέγραψε μία πορεία που έμοιαζε με παραμύθι.

Ο γιος του Έλληνα ψαρά κατάφερε στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, άθελα του να διχάσει ,αρχικά,Έλληνες και Τούρκους.

Υπηρέτησε τέσσερα χρόνια στον Τουρκικό στρατό (1943-1947) για να ξεκινήσει την ποδοσφαιρική σταδιοδρομία του από τη Φενέρμπαχτσε.

Αρχηγός της εθνικής Τουρκίας με σταυρό στο λαιμό!

Το γεγονός, ότι αγωνίστηκε στην εθνική Τουρκίας και μάλιστα ως αρχηγός σκοράροντας κατά της Ελλάδας είχε ως συνέπεια πολλοί συμπατριώτες μας να μην τον δουν με καλό μάτι.

Μάλιστα ήταν ο μόνος διεθνής που τολμούσε να φορέσει σταυρό στο στήθος, ενώ κατά την ανάκρουση του εθνικού ύμνου της Τουρκίας τον έβγαζε με περηφάνια έξω από τη φανέλα αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις που προκαλούσε μία τέτοια κίνηση.

Ανάμεσα σε δύο λαούς

Ο Λεφτέρ εγκλωβισμένος ανάμεσα σε δύο πατρίδες και όμηρος των πολιτικών εξελίξεων στα ελληνοτουρκικά, ήταν αντιπαθής στους Τούρκους καθώς δεν μπορούσαν να αποδεχθούν στην κοινωνία τους, έναν χριστιανό ορθόδοξο που τιμούσε τα ελληνικά ήθη και έθιμα και την ίδια στιγμή διέπρεπε στο αντιπροσωπευτικό συγκρότημα της χώρας τους.

Γεννημένος το 1924 στη νήσο Πρίγκηπο που απέχει λίγα χιλιόμετρα από την Κωνσταντινούπολη, την εποχή δηλαδή που συντελέσθηκε ο ξεριζωμός των Ελλήνων από την Μικρά Ασία, ένιωσε στο πετσί του από τα πρώτα χρόνια της ζωής του, την καχυποψία αλλά και τον ρατσισμό.

Σκόραρε σε Μουντιάλ, έπαιξε σε ΑΕΚ και καμπιονάτο

Την δεκαετία του '50 ο Αντωνιάδης συγκαταλέγονταν στους κορυφαίους στράικερ του κόσμου. Έγραψε ιστορία σκοράροντας με τη φανέλα της εθνικής Τουρκίας στο Μουντιάλ του 1954 στη Γερμανία δύο γκολ.

Με τη Φενέρμπαχτσε, ο βραχύσωμος άσος έλαμψε στη δεκαετία του '50, μετρώντας συνολικά στην καριέρα του, 615 συμμετοχές και 423 γκολ!

Στα 39 του μεταπήδησε στην ΑΕΚ, ενώ το 1965 ξεκίνησε την προπονητική του καριέρα από το Αιγάλεω.

Ήταν τέτοια η επίδραση του Λεφτέρ στο τουρκικό ποδόσφαιρο όπου ακόμη και οι οπαδοί της Γαλατασαράι αλλά και της Μπεσίκτας υποκλίθηκαν στο μεγαλείο του.

Ο “Προφέσορας” όπως τον αποκαλούσαν ήταν ο πρώτος ποδοσφαιριστής από τον πρωτάθλημα της Τουρκίας που μεταπήδησε σε ομάδα του εξωτερικού, παίζοντας το 1951 στη Φιορεντίνα.

Τη δεκαετία του ’60 χάρη στον Λεφτέρ πολλοί Τούρκοι γίνονταν οπαδοί της Φενέρμπαχτσε! Ήταν ο απόλυτος σταρ.

Τον αποκάλεσαν προδότη της Ελλάδας

Η φήμη του ωστόσο δεν του εξασφάλισε ηρεμία στην καθημερινότητα του, αφού αντιμετωπιζόταν ρατσιστικά.

Όταν η Τουρκία στις 23 Απριλίου 1948 νίκησε την Ελλάδα 3-1 με τον Κιουτσουκαντωνιάδη να σκοράρει εναντίον της εθνικής μας, μερίδα Ελλήνων του επιτέθηκαν φραστικά χαρακτηρίζοντας τον “προδότη του έθνους”.

Δεν εγκατέλειψε την Πόλη στα “Σεπτεμβριανά”

Εφτά χρόνια αργότερα κατά την διάρκεια των “Σεπτεμβριανών”, στο οργανωμένο  πογκρόμ της νύκτας της 6η Σεπτεμβρίου 1955 όπου προκλήθηκαν βίαια επεισόδια κατά των περιουσιών Ελλήνων, το ποδόσφαιρο έσωσε τη ζωή του Λεφτέρ.

Η προστασία των οπαδών της Φενέρμπαχτσε

Το εξαγριωμένο πλήθος είχε φτάσει έξω από την οικεία του Κιουτσουκαντωνιάδη απειλώντας την ακεραιότητα του.

Φανατικοί οπαδοί της Φενέρμπαχτσε κατάφεραν να αποτρέψουν τα χειρότερα υπερασπίζοντας το απόλυτο είδωλο τους. Ήταν μία μαύρη σελίδα για “θρυλικό” γκολτζή που διατήρησε χαμηλούς τόνους σε όλη την διάρκεια του βίου του.

Τότε πολλοί θεώρησαν ως δεδομένο πως ο Κιουτσουκαντωνιάδης θα επέστρεφε στην Ελλάδα, όμως παρά την ένταση που επικρατούσε εκείνη την εποχή στην Kωνσταντινούπολη επέλεξε να παραμείνει στην εστία του.

Για τους Τούρκους αποτελεί το πραγματικό σύμβολο ήθους ανάμεσα σε Έλληνες και Τούρκους. Είναι χαρακτηριστικό, πως όποιο κατάστημα και αν επισκέπτονταν δεν τον άφηναν να πληρώνει, ενώ άπαντες υποκλίνονταν μπροστά του.

Για να τον τιμήσουν οι Τούρκοι, εκτός  έδωσαν σε δρόμο της Πριγκήπου το όνομα του ενώ φιλοτέχνησαν και την προτομή του!