Η   Ε λ λ η ν ι κ ή   Φ ω ν ή   σ ε   5 5   γ λ ώ σ σ ε ς
   G r e e k   V o i c e   i n   5 5   l a n g u a g e s



Πάμε Σινεμά ; Οι ταινίες της εβδομάδας
 
ελληνική φωνή - κεντρική σελίδα  
επικοινωνία εκτύπωση
 
Εκδότης-Διευθυντής: ΓΙΑΝΝΗΣ ΕΥΤΥΧΙΔΗΣ
Διευθύντρια Σύνταξης: ΤΟΝΙΑ ΜΑΝΙΑΤΕΑ
Ηλεκτρονική Ενημέρωση για την Ελλάδα και τον Κόσμο - News - Nachrichten
Θέατρο - Σινεμά    (click)   Μουσική    (click)  Αθλητισμός    (click)  Οικονομικά Θέματα    (click)
     




Η Ελληνίδα  μοναδική γυναίκα  πλοίαρχος αυτή τη στιγμή  στον κόσμο



ΑΠΕ-ΜΠΕ

H Κρήτη συνήθως υπερηφανεύεται για τα παλληκάρια της. Ωστόσο, αυτός ο τόπος δεν ξεχωρίζει μόνο για τις μπαλωθιές του.

Μικρόσωμη, λεπτοκαμωμένη και με κουρασμένο πρόσωπο από τη θάλασσα. Τίποτα στην εμφάνισή της δεν μαρτυρά το επάγγελμα που κάνει.

Η Στέλλα Φραντζεσκάκη από τα Νέα Ρούματα Χανίων, ένας οικισμός σε υψόμετρο 320 μέτρων, είναι μία από τις ελάχιστες πλοιάρχους, ίσως και η μοναδική σε φορτηγό πλοίο.

Οι πρώτες γυναίκες που αναφέρονται ως πλοίαρχοι στη σύγχρονη ναυτική ιστορία είναι η Αννα Σαρίδου και η Νίκη Σκέντζου, ενώ σημειώνεται ότι ένα από τα μεγαλύτερα καράβια του Ιδρύματος Ωνάση, το «Ολύμπικ Σερένιτι» 100.000 τόνων, το κυβερνούσε γυναίκα, η Αθανασία Μπουμπουράκη. Στα 1978 η Πολιτεία προχώρησε στην ίδρυση και της πρώτης δημόσιας σχολής πλοιάρχων γυναικών, της ΑΔΣΕΝ πλοιάρχων Πειραιά, με έδρα της τον χώρο του ΚΕΣΕΝ στου Ρέντη.

Το πλοίο που κυβερνά η Στέλλα Φραντζεσκάκη και ονομάζεται «KESARIA», είναι τύπου kamsarmax, φθάνει τα 222 μέτρα, είναι 42.900 κόρων και έχει μεταφορική ικανότητα 81.932 τόνων. Τα πλοία αυτά μπορούν να ναυλωθούν για πολύ συγκεκριμένα δρομολόγια και έχουν μεγάλη μεταφορική ικανότητα.

Εχει 23 άτομα πλήρωμα μεταξύ των οποίων και δύο ακόμα γυναίκες. Μία Ελληνίδα, δόκιμος μηχανικός και μία Φιλιππινέζα καμαρότος.

Τα καράβια αυτά κινδυνεύουν περισσότερο στα στενά παρά στις ανοιχτές θάλασσες.

Μπορεί και μήνες να μείνει η Στέλλα μέσα στο καράβι. Ατελείωτες οι ώρες. Τι ακριβώς κάνει σ ένα 24ωρο; Εάν ο καιρός είναι άσχημος πολλές ώρες στη γέφυρα, διαφορετικά έχει να ρυθμίσει όλες τις υποχρεώσεις του καραβιού. Επικοινωνία με την εταιρεία, συνεχή ενημέρωση για τις καιρικές συνθήκες, αλληλογραφία και πολλά άλλα.

Μιλήσαμε τηλεφωνικά μαζί της, την ώρα που ήταν στο καράβι της εταιρείας ANDRIAKI SHIPPING GO LTD κάπου στον Ατλαντικό Ωκεανό, με προορισμό τη Βαλτιμόρη, προκειμένου να φορτώσουν κάρβουνο με προορισμό την Ευρώπη.

Ο καιρός σύμφωνα με την ίδια ήταν πολύ καλός και δεν αντιμετώπιζαν δυσκολίες.

Η Στέλλα Φραντζεσκάκη μας περιγράφει τις πιο όμορφες και τις πιο δύσκολες στιγμές και τονίζει ότι αυτό που της λείπει κάποιες φορές είναι η οικογένειά της.

«Οταν ξεκίνησα δεν ήταν εύκολη υπόθεση καθώς οι κοπέλες σε πλοία ήταν λίγες, το περιβάλλον ανδροκρατούμενο και θα έπρεπε να αποδείξω ότι μπορώ να τα καταφέρω», δηλώνει η καπετάνισσα.

«Τώρα δεν έχω πρόβλημα. Είμαι πολλά χρόνια στη συγκεκριμένη εταιρεία, από το 1998, με ξέρει ο κόσμος της ANDRIAKI και γνωριζόμαστε», προσθέτει.

Η Στέλλα Φραντζεσκάκη αναφερόμενη στο θέμα δημιουργίας οικογένειας, δηλώνει ότι είναι κάτι απαγορευτικό για μια γυναίκα, αλλά κατά τη γνώμη της και για τον άνδρα, καθώς είσαι μακριά από την οικογένειά σου για μεγάλο χρονικό διάστημα.

«Αποφάσισα να ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα στις αρχές του 80 καθώς είχα λατρεία για τα ταξίδια, να γνωρίσω διαφορετικούς τόπους και ιδιαίτερα για το υγρό στοιχείο. Δεν είμαι από ναυτική οικογένεια γι αυτό και στην αρχή συνάντησα πολλές δυσκολίες από την οικογένειά μου να ακολουθήσω το συγκεκριμένο επάγγελμα αλλά αυτό δεν με πτόησε. Για αυτούς ήταν πολύ δύσκολο να αποδεχτούν ότι η κόρη τους θα έμπαινε σε ένα βαπόρι και ότι θα έλειπε τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα από το σπίτι χωρίς να με βλέπουν», τονίζει.

Η καπετάνισσα δηλώνει ότι το πρώτο ταξίδι που έκανε ήταν ως δόκιμος στα επιβατικά του «Καραγιώργη» που πηγαίνανε Πάτρα – Ιταλία αλλά τώρα δεν υπάρχει αυτή η εταιρεία. «Εκείνη την περίοδο, μπορεί και σήμερα, δεν ήταν εύκολα για μία γυναίκα να βρει δουλειά σε εταιρεία. Μετά τα επιβατικά του ‘Καραγιώργη’ πήγα σε μια εταιρεία που είχε ένα βαπόρι και το 98 ήρθα στην ANDRIAKI», συμπληρώνει.

«Η πιο όμορφη στιγμή ήταν όταν ξεκίνησα να ταξιδεύω και μάλιστα όταν τα κατάφερα να γίνω πλοίαρχος. Δικαιώθηκα εν μέρει γιατί οι δυσκολίες που συνάντησα μέχρι τώρα ήταν πολλές, κυρίως του να αποδείξω ότι μπορώ να αντεπεξέλθω σε οποιεσδήποτε συνθήκες», δηλώνει η Στέλλα και περιγράφει ως «από τις ποιο άσχημες στιγμές που έχω ζήσει πάνω στο καράβι μια δυνατή κακοκαιρία έξω από τον Μαγγελάνο, όπου τα κύματα έφθαναν μέχρι και τα δέκα μέτρα».

«Εκείνη τη στιγμή δεν φοβάσαι αλλά αργότερα όλη αυτή η σκηνή περνά από το μυαλό σου και δεν πιστεύεις αυτό που έζησες», τονίζει η καπετάνισσα και προσθέτει:

«Ολα τα ταξίδια μου έχουν αφήσει εντυπώσεις καλές και κακές, γιατί συναντάς δύσκολους καιρούς καθώς η θάλασσα δεν είναι κάτι συνηθισμένο, έχει απρόοπτα, δεν είναι κάτι που περιμένεις».

Σε κάθε ταξίδι συμβαίνουν διάφορα που μπορεί να σου μείνουν στο μυαλό. Άλλωστε για εμάς τα χρόνια πηγαίνουν με το βαπόρι που ήμασταν, έτσι λέμε από τότε που είμαστε σε αυτό το βαπόρι και δεν θυμόμαστε πια χρονολογία ήταν».

Το πρόβλημα που απασχολεί σήμερα όλους τους καπετάνιους των εμπορικών πλοίων και που έχει γίνει εφιάλτης των ταξιδιών τους και δεν είναι άλλο από την πειρατεία. Προβληματίζει έντονα και τη Στέλλα, η οποία μέχρι σήμερα δεν έχει βρεθεί αντιμέτωπη με πειρατές.

«Πρέπει να ληφθούν μέτρα για να αντιμετωπιστεί η πειρατεία. Πειρατικές επιθέσεις γίνονταν και παλιά στη Σιγκαπούρη αλλά ποτέ δεν έπαιρναν ολόκληρο το πλοίο. Άρπαζαν αντικείμενα και έφευγαν. Πρώτη φορά συμβαίνουν αυτά που γίνονται στον Ινδικό Ωκεανό», τονίζει η καπετάνισσα.

Στο ερώτημα πως σε αντιμετωπίζουν οι Αρχές διαφόρων χωρών, η Στέλλα Φραντζεσκάκη αναφέρει ότι εντυπωσιάζονται. «Μια χαρά η αντιμετώπιση. Είναι πολύ καλή, ακόμα και στη Βρετανία, ιδιαίτερα για τα ελληνικά βαπόρια που δεν το θεωρούσαν τόσο εύκολη δουλειά για μια γυναίκα».

Αν είχες να επιλέξεις ανάμεσα στη μητρότητα και τη θάλασσα τι θα διάλεγες;
«Εχω επιλέξει ήδη».



 

ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!

Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα στα ίδια μένουν... ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία». Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων - εραστών και της εξουσίας... ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του 80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης, σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο τόπος και εκείνη η γενιά. ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές «μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της ...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους, για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως της όποιας εκλογικής αναμέτρησης... ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που ...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων» ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει... ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους «τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...

Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας

Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>


 




Ειδήσεις για όλους | Θέματα | Τουριστικό Ρεπορτάζ | Ιατρικά Θέματα | Παρουσίαση Βιβλίων | Επικοινωνία