|
| | | |
Μουσικό-ποιητική παράσταση
Γιάννης Ρίτσος - «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει ... »
στο Διαδραστικό Κέντρο του Δήμου Μόσχας
Μόσχα.-(Ανταπόκριση)
Σε μία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα καλλιτεχνικής αισθητικής, εσωτερικής αγωνίας, ειλικρίνειας και αλήθειας, πραγματοποιήθηκε στο Διαδραστικό Πολιτιστικό Κέντρο του Δήμου Μόσχας η μουσικό-ποιητική παράσταση-αφιέρωμα στον Γιάννη Ρίτσο «Σε τούτα εδώ τα μάρμαρα κακιά σκουριά δεν πιάνει ... » ,από το Θεατρικό Εργαστήρι του Κέντρου Ελληνικού Πολιτισμού - Κ.Ε.Π. με καλλιτεχνικό διευθυντή τον Έλληνα σκηνοθέτη Γιώργο Παναγόπουλο, με τη συμμετοχή της Χορωδίας του Κ.Ε.Π. (επικεφαλής, καλλιτεχνική διευθύντρια η Ινέσσα Εφραιμίδου).
Μέτοχος της ημετέρας παιδείας, με μεθοδικότητα και επαγγελματισμό, συνειδητά ο Γιώργος Παναγόπουλος επιλέγει κείμενα, που αντικατοπτρίζουν δραματικές σελίδες της ιστορίας μας, εκφράζουνμτις αγωνίες, τους πόθους και καημούς, τα οράματα και τους αγώνες του λαού μας στη σύγχρονη περίοδο της ιστορίας του, ταυτόχρονα δε αποτελούν φορείς αιώνιων και διαχρονικών αξιών αρετής, συνέπειας, αξιοπρέπειας, αλήθειας, πίστης σε αξίες και ιδέες, αγάπης... Το έργο-λειτούργημά του, στις σημερινές συνθήκες της παγκοσμιοποίησης, της ισοπέδωσης, του μηδενισμού, της διαστρεύλωσης της ιστορικής πραγματικότητας, της απώλειας της ταυτότητας, είναι όσο ποτέ άλλοτε επίκαιρο και επιβεβλημένο από την αδήριτη ανάγκη διατήρησης του πολιτισμού, της παράδοσης, των αξιών, της ιστορικής μνήμης, της συνείδησης. Στην εκδήλωση δεν προβλέφθηκε μία συνήθης παρουσίαση-προβολή της Ελλάδας, χώρας ανυπέρβλητου φυσικού κάλλους και μοναδικής πολιτισμικής κληρονομιάς, ως τουριστικού προορισμού ΄ τουναντίον, μέσα από τα ποιητικά κείμενα του αξεπέραστου Γιάννη Ρίτσου [σε εξαιρετικές μεταφράσεις Ρώσων Ελληνιστών του περαμένου αιώνα], η τραγικότητα, η φρίκη, ο πόνος, η θλίψη που βίωσε ο ελληνικός λαός τον 20ο αιώνα, την εποχή του μεσοπολέμου και των δικτατορικών καθεστώτων, την εποχή της φασιστικής εισβολής και της κατάληψης-κατοχής της χώρας, την εποχή του αδελφοκτόνου εμφυλίου πολέμου, του αλληλοσπαραγμού. Ταυτόχρονα αναδεικνύνονται οι πόθοι, οι καημοί, οι προσμονές, οι ελπίδες και τα όνειρα του ελληνικού λαού, ο ηρωισμός, η ανδραγαθία και η αυτοθυσία του, η ανθρωπιά του, το μεγαλείο, η συνέπειά του στις ιδέες του ανθρωπισμού και της αρετής...
Τα μέλη του Θεατρικού Εργαστηρίου μας και της Χορωδίας μας, υπό την καθοδήγηση των δασκάλων τους, εργάζονται με συνέπεια και επιμονή, εκδηλώνουν ζωντανό, ουσιαστικό ενδιαφέρον για τη μύηση στην ελληνική ποίηση και λογοτεχνία, στα αθάνατα και πάντα επίκαιρα μηνύματά της, τα οποία μεταφέρουν στο κοινό με ευαισθησία, με συναίσθημα, με αγωνία, με εσωτερική ανίχνευση, γεγονός που τους τιμά ιδιαίτερα.
Ο Γιάννης Ρίτσος είναι ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες ποιητές του ΧΧ αιώνα. Κάτοχος πολλών βραβείων. Μεταξύ των τιμητικών διακρίσεών του περιλαμβάνονται το κρατικό βραβείο ποίησης και το βραβείο Λένιν.
Μικρός λαός και πολεμά δίχως σπαθιά και βόλια
για όλου του κόσμου το ψωμί, το φως και το τραγούδι.
Κάτω απ' τη γλώσσα του κρατεί τους βόγκους και τα ζήτω
κι αν κάνει πως τα τραγουδεί ραγίζουν τα λιθάρια.
Φωτογραφίες από την παράσταση μπορείτε να αντλήσετε στους εξής συνδέσμους στο Διαδίκτυο:
http://www.hecucenter.ru/gr/news/pressrelease_moisikopoiitiki_parastasiafieroma_se_toita_edo_ta_marmara_kakia_skoiria_den_pianei__.html
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|