|
| | | |
Ομογένεια
Η καρδιά του "ελληνικού σχολείου" χτυπά δυνατά στο Βουκουρέστι
Κείμενο Νικόλ Καζαντζίδου
Η Ελλάδα έχει γεύση παστίτσιου και πορτοκαλόπιτας. Είναι η θάλασσα και οι φίλοι τους. Είναι η πατρίδα που κουβαλάνε μέσα τους και συχνά τους λείπει, χωρίς αυτό όμως να σημαίνει πως δεν αγαπούν τον τόπο που ζουν, το Βουκουρέστι.
Έτσι περιγράφουν την Ελλάδα, παιδιά που φοιτούν στο σχολείο "Αθηνά", τα περισσότερα από Έλληνες γονείς που δραστηριοποιούνται και εργάζονται στη Ρουμανία. Όπως ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ σε πρόσφατη αποστολή μας στο Βουκουρέστι, η διευθύντρια του ελληνικού σχολείου Μαργαρίτα Τσιώση, "ξεκίνησε το 2008 ως νηπιαγωγείο με ένα μνημόνιο συναντίληψης του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων, του υπουργείου Παιδείας και της πρεσβείας, το οποίο προβλέπει ότι κάθε χρόνο το σχολείο θα αυξάνεται κατά μια τάξη".
"Αισίως λοιπόν φτάσαμε φέτος να λειτουργεί η Β' Λυκείου με τέσσερα παιδιά και του χρόνου αναμένουμε με μεγάλη χαρά και αγωνία τα πρώτα παιδιά που θα δώσουν εξετάσεις για το πανεπιστήμιο", σημείωσε η κ. Τσιώση.
Συνολικά στο σχολείο φοιτούν 72 παιδιά. Λειτουργεί μέχρι τις 13.15΄ όπως όλα τα ελληνικά σχολεία και στη συνέχεια ως ολοήμερο με πρωτοβουλία του συλλόγου γονέων και κηδεμόνων και επιπλέον εκπαιδευτικούς, τις αμοιβές των οποίων αναλαμβάνει ο σύλλογος, όπως και τα έξοδα του κτιρίου.
Η 11χρονη Νάστα Φελεμέγκα ήταν εκείνη που κράτησε την ελληνική σημαία στην εθνική γιορτή της 28ης Οκτωβρίου. Ήταν μόλις 20 ημερών, όταν οι γονείς της μετακόμισαν στο Βουκουρέστι. Την Ελλάδα την επισκέπτεται συχνά, σχεδόν σε όλες τις διακοπές. Πηγαίνει στο νησί της, τη Σαλαμίνα. Παρόλα αυτά της λείπει. Τώρα τελευταία απέκτησε έναν επιπλέον λόγο για να τη νοσταλγεί. Την αγαπημένη της φίλη, που έφυγε από τη Ρουμανία με την οικογένειά της για να επιστρέψει στην Ελλάδα.
Όπως συμβαίνει συχνά, εξηγεί η διευθύντρια του σχολείου, πολλοί γονείς -κυρίως υψηλόβαθμα στελέχη εταιρειών- αλλάζουν τόπο διαμονής έπειτα από κάποια χρόνια εργασίας στο Βουκουρέστι. Έτσι,τα παιδιά πολλές φορές αναγκάζονται να αποχαιρετούν τους φίλους τους.
Το όνειρο της 11χρονης Νάστας είναι "να δώσει εξετάσεις για την αγγλική φιλολογία και να σπουδάσει στην Ελλάδα", ωστόσο η ζωή της στο Βουκουρέστι είναι πολύ όμορφη.
"Τα παιδιά συναντιούνται μετά το σχολείο, έχουν κάνει παρέες και ακούς στις γειτονιές να μιλάνε ελληνικά", αναφέρει η κ. Τσιώση. "Υπάρχει η Ένωση Ελλήνων Ρουμανίας αλλά και ο ελληνικός πολιτιστικός σύλλογος Νόστος, όπου μαθαίνουν παραδοσιακούς χορούς και διοργανώνουν εκδρομές και διάφορες δράσεις", προσθέτει.
Είναι πολλοί οι μαθητές με καταγωγή από τη Βόρεια Ελλάδα. Όπως η 11χρονη Ζαχαρούλα Μελίτση, η οποία είναι από τη Θεσσαλονίκη. "Λατρεύω το κέντρο της πόλης και όποτε την επισκέπτομαι απολαμβάνω το φαγητό, ειδικά τον γύρο και τα σουβλάκια", λέει η 11χρονη μαθήτρια. Όταν κλείνει τα μάτια, όπως περιγράφει χαρακτηριστικά, και σκέφτεται τη γενέτειρά της, βλέπει τη θάλασσα και νοιώθει τη γεύση της πορτοκαλόπιτας...
|
|
|
|
ΤΟΠΟ ΣΤΑ ΝΙΑΤΑ!
|
Όλα τριγύρω
αλλάζουνε και όλα
στα ίδια μένουν...
ΛΕΕΙ μια λογική ότι, «μεγαλύτερη και από τη σοφία είναι η εμπειρία».
Διότι δεν πρέπει μόνο να είναι κανείς σοφός για να καταλάβει ότι με
την εξουσία «παίζουν» πάντα οι ίδιοι και οι ίδιοι εραστές (κατά μια
έννοια «νταβατζήδες» οι οποίοι και δεν επιτρέπουν σε άλλους να την
αγγίξουν), αλλά θα πρέπει να είναι κανείς και αρκετά έμπειρος ώστε να
την έχει ζήσει για χρόνια αυτήν την στενή σχέση μεταξύ των παραγόντων
- εραστών και της εξουσίας...
ΕΙΠΑ τις προάλλες να θυμηθώ τα παλιά και τα ρεπορτάζ της δεκαετίας του
80, πήρα το αμάξι και τον δρόμο για την Κάρλα, με μουντό καιρό και
πολύ αέρα για να παρακολουθήσω τα εγκαίνια της δημιουργίας της λίμνης,
σχεδόν έναν αιώνα από την αποξήρανσή της. Ιστορικό γεγονός λέω, δεν θα
το χάσω, ποιός ξέρει κάποιοι άλλοι απόγονοι της δικής μας εποχής
μπορεί να την ... αποξηράνουν πάλι, ψάχνοντας ίσως για λύσεις σε
θέματα διατροφικών αναγκών, ή ό,τι άλλο τέλος πάντων θα έχει ανάγκη ο
τόπος και εκείνη η γενιά.
ΕΙΔΑ λοιπόν στην Κάρλα, τι άλλο; νερά...πολλά νερά... Τις γνωστές
«μπάρες» της δεκαετίας του 90, να γίνονται ταμιευτήρες και δυο τρεις
ταμιευτήρες μαζί να σχηματίζουν σήμερα μια μικρή λίμνη. Τον
περιφερειάρχη να ομιλεί στο βήμα για την σπουδαιότητα του έργου, που
χρειάστηκε δεκαετίες να υλοποιηθεί (και την συμβολή βεβαίως πολλών
ανθρώπων της εξουσίας, της κεντρικής και της τοπικής). Είδα πλειάδα
ανθρώπων της διοίκησης και της αυτοδιοίκησης, (ακόμα και της
...παραδιοίκησης) είδα σπουδαίους υπαλλήλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης που
βοήθησαν στην επιτάχυνση εκταμίευσης των πόρων, να συμμετέχουν όλοι
στη γιορτή, κυρίως χειροκροτώντας ή φωτογραφιζόμενοι (ανα)μεταξύ τους,
για τον εμπλουτισμό του κοινωνικού βιογραφικού τους ενόψει ενδεχομένως
της όποιας εκλογικής αναμέτρησης...
ΜΠΡΟΣΤΑ από τους φωτογράφους, μια ομήγυρη «παραγόντων» με γύρισαν
δεκαετίες πίσω. Οι ίδιοι άνθρωποι τα ίδια πρόσωπα, πιο γερασμένα πλέον
από τον χρόνο, έπιαναν θέσεις απέναντι από τις κάμερες με μια μαεστρία
επαγγελματική, που απέκτησαν από την πολυετή ενασχολησή τους με τα
κοινά. Πάει λέω...Ή εγώ γέρασα και τους βλέπω όλους ίδιους, ή δεν
υπάρχουν νέοι στον τόπο αυτό να δώσουν άλλη ζωντάνια, άλλη προοπτική
σε ότι έχει σχέση με την ανάπτυξη ακόμα και με την πολιτική
εκπροσώπηση. Δήμαρχοι δεκαετιών, παλιοί πρόεδροι κοινοτήτων, σύμβουλοι
σιτεμένοι από τον χρόνο, πολιτικοί και διευθυντές υπηρεσιών που
ξέχασαν να συνταξιοδοτηθούν, όλοι εκείνοι οι «πολιτευτές», αλλά και οι
πρωτοκλασάτοι κομματάνθρωποι - «ιδιαίτεροι» όλων των χώρων, που
...σταφίδωσε τα πρόσωπά τους ο χρόνος, «γυρολόγοι των εκδηλώσεων»
ιδίως των εγκαινίων (μετα φαγητού παρακαλώ), προσδοκώντας τουλάχιστον
δημοσιότητα, δεν λένε ακόμα να εγκαταλείψουν, να αποτραβηχτούν
παραχωρώντας τις θέσεις τους σε νέους ανθρώπους, ορεξάτους για
δουλειά, πιο δυνατούς να χαράξουν το μέλλον που άλωστε τους ανήκει...
ΔΕΝ είχε τελειώσει η τελετή των εγκαινίων εκεί στα παρακάρλια χωράφια
και μελαγχόλησα. Πήρα τον δρόμο της επιστροφής. Άραγε τι ζητούσα και
γω εκεί; Πάνε πάνω από τρεις δεκαετίες τώρα από την πρώτη σύσκεψη που
είχα παρακολουθήσει τότε ως ρεπόρτερ της «Ελευθερίας» για την
δημιουργία της λίμνης αλλά και την (στα χαρτιά ακόμη) εκτροπή του
Αχελώου! Οι παλιοί «παράγοντες» πρέπει να κλείσουν τον κύκλο της ζωής
τους στα κοινά. Κρίμα όμως, γιατί από μόνοι τους δεν το κάνουν ποτέ οι
περισσότεροι. Η εξουσία είναι μια πλούσια ερωμένη, κρατά ομήρους τους
«τσιμπιμένους» μαζί της. Οι μόνοι που μπορούν να βάλουν τέλος σ´αυτές
τις σχέσεις είναι οι ψηφοφόροι. Κανείς άλλος...
|
Γράφει ο Δημοσιογράφος Χρήστος Τσαντήλας
|
Αναλυτικά στη σελίδα "Θέματα" >>
|
|
|
|
|